Time flies...

"Neehee, ze kán er niet vanaf rollen. Nog láng niet!" zeg ik tegen mijn ouders als ze voor de honderdste keer sinds mijn bevalling vragen of Lisa niet van de bank af kan rollen. Maar een dag later leg ik haar even op haar buik in de boks, haal m'n kop koffie uit de keuken, en tref haar op haar rug aan. "Huh?!" Voor de zekerheid leg ik haar nog een keer op haar buik, en hoppa, daar rolt ze voor mijn ogen op haar rug. Het is nog een hele kunst om haar lang genoeg op haar buik te houden om de camera aan te zetten, en aan haar verraste blik te zien doet ze het ook nog niet expres, maar toch... Ze kán dus rollen.

Nu heb ik geen idee hoe oud Luca was toen hij dat kon, laat staan wat 'gemiddeld' is, maar ik weet wel dat ik tientallen filmpjes heb gemaakt van Luca's pogingen om te rollen. Steevast met mijn stem op de achtergrond: 'Goed zo Luca! Bijna… bijna... Oooh, hahaha, moeilijk hè!' Net zoals ik heel wat filmpjes heb van Luca die zijn hoofdje probeert op te tillen. Of Luca die voor het eerst glimlacht, geluidjes maakt, hardop lacht, of zijn handjes ontdekt.

Met twee kinderen heb ik wat minder tijd om overal met mijn neus bovenop te zitten, waardoor niet alleen Lisa's ontwikkeling, maar ook de tijd heel veel sneller lijkt te gaan. En zo komt het dat Lisa zomaar ineens alweer drie-en-een-halve maand oud is, en mijn verlof alweer bijna ten einde. Maandag moet ik weer werken, en eerlijk is eerlijk, ik mis Lisa al bij het idee. Want ik mag dan iets minder naar haar pogingen tot eerste keren hebben gekeken, die drie maanden verlof waren precies genoeg om zo gek op haar te worden, dat ik niet meer weet hoe ik een dag zonder haar gezellige gekraai, gepruttel en geklets moet doorkomen. Om maar niet te spreken van haar vragende oogjes en beginnende pruillip als ze opgepakt wil worden. Haar tevreden grijns als ze zich vermaakt. Haar gezellige geklets voordat ze gaat drinken, om ons 'onderonsje' zo lang mogelijk te rekken. Haar grote ogen als ik plotseling iets tegen Luca zeg. En haar trotse glimlach als ze rechtop op mijn knieën zit. Zelfs haar boze gebrul als ze het ergens niet mee eens is, ga ik missen.

Natuurlijk is het ook wel lekker om weer te gaan werken. En uiteindelijk is het ook echt wel beter om weer regelmatig onder collega's te zijn, met cliënten en ouders bezig te zijn, en inhoudelijk uitgedaagd te worden. Maar deze week voel ik dat even niet. Deze week vraag ik me alleen maar af hoe ik die eerste dagen zonder Luca en Lisa ga doorkomen. Hoe Luca het zal vinden om mij drie dagen in de week te moeten missen (Lisa zal daar nog weinig van merken). En kijk ik nu al met weemoed terug op een heerlijk zomers verlof, waarin ik van de eerste tot de laatste dag intens heb genoten van het 'thuis' zijn. Nog een paar daagjes...