"Kijk is ik gevonden hebt!"

Daar zat ik dan, zaterdagochtend half acht in mijn glitterjurkje in de trein, over mijn wallen heen kijkend naar Lisa die in de kinderwagen lag... Ik was even vergeten dat ik zowaar een heel uur niets te doen zou hebben, dus nadat ik een inhaalslag 'knuffelen met Lisa' had gemaakt, begon ik te bedenken wat voor verhaal medereizigers bij me zouden bedenken als ze me zo zagen zitten... Scenario's te over, maar waarschijnlijk zou niemand bedenken dat ik onderweg was naar een kooroptreden op de open dag van de ChristenUnie, hopende dat ik met een baby zonder paspoort door de strenge controles van de Tweede Kamer heen zou komen. Want hoe goed ik het ook van mezelf vond dat ik tot nu toe alle flesjes melk mee naar huis had genomen, uitgerekend gisteravond liet ik mijn flesje, mét kolfstuk, in de koelkast op mijn werk staan... Net nu ik niet alleen dit belangrijke optreden, maar ook nog een werkdag in het Dolfinarium voor de boeg had voor ik weer bij de betreffende koelkast hoefde te zijn...

Het is soms rennen, vliegen, plannen en improviseren, maar afgezien van de tranen bij de eerste keer wegbrengen, bevalt het me prima om weer aan het werk te zijn. En niet op z'n minst omdat het thuis zijn er ook gewoon nóg leuker van is geworden. Ik ben dan ook super trots als ik zie hoe flexibel Luca en Lisa met alle veranderingen omgaan. Wat helpt is dat Luca steeds meer praat en ook begrippen als ‘gisteren’ en ‘morgen’ gaat begrijpen. Dus behalve dat ik hem 's avonds kan vertellen hoe 'morgen' eruit ziet, kan hij me ’s ochtends vertellen wat hij gisteren heeft gedaan. "En toen speeltuin gewéés... schommelen... voetballen... en toen boterham gegeten. En wéét je...?!” Heerlijk vind ik die gesprekjes, en vooral de geïmproviseerde voltooid deelwoorden vind ik geweldig. "Kijk is ik gevonden hebt!"

Ergens tussen het werken, thuis zijn en hobby'en door, krijgen we het ook nog voor elkaar om mee te doen aan dingen zoals de ‘kerk binnenstebuiten-dag’, waardoor we een hele middag rollators hebben gewassen in een nabij gelegen bejaardentehuis. Dus toen we een paar dagen later in de supermarkt een mevrouw in een rolstoel tegenkwamen, kreeg Luca een blik van herkenning in zijn ogen, grijnsde hij breed naar de mevrouw en riep wijzend naar de rolstoel: "Héé! Mooie deze!". Ik geloof dat haar dag niet meer stuk kon, en die van mij zeker niet! Ik ben wel eens minder trots de supermarkt uitgelopen…

Een nadeel van weer aan het werk zijn, is dat ik het vrij lastig vind om na een paar dagen 'Amsterdam Zuid-Oost'-taalgebruik te hebben gehoord, thuis helemaal netjes en correct te blijven praten. Dus toen Luca op de snelweg een sterke voorkeur had voor de afslag richting opa en oma (“Hierheen! Hierheen! MAMA!! Deze kant!”), en ik toch echt rechtdoor reed naar het vakantieadres van mijn zus, klonk vol overtuiging vanaf de achterbank: “SHIT! Verkeerd gereden...”