Op ontdekkingstocht - het vervolg

Luca kan tijgeren!! Mocht ik al ooit het voornemen hebben gehad om niet zo'n trotse opschep-moeder te worden, dan geef ik het bij deze op. Hoe kan het ook anders met een zoon als Luca?

Na Luca's eerder beschreven 'ontdekkingstocht', hadden we al zo'n vermoeden dat het niet lang meer zou duren voor Luca zou gaan tijgeren. ´Geniet er nog maar van´, zeiden de moeders om me heen. ‘Als hij eenmaal kan kruipen is je rust voorgoed voorbij’. Nou, genieten deed ik, maar dan vooral van Luca's pogingen om vooruit te komen.

Dat kleedjes niet aan Luca besteed waren werd mij al vrij snel duidelijk. Gebruikte hij ze niet als bootje, dan rolde hij er wel vanaf. En lag hij liever even op zijn rug, dan wikkelde hij zichzelf er gewoon helemaal in. Inmiddels gaat hij er zelfs weleens onder liggen, maar dat kon hij in eerste instantie nog niet. In eerste instantie werd Luca een kei in rondjes draaien alsof hij een wijzertje van de klok was. Zo bekeek hij op zijn dooie gemakje alle hoeken van de kamer, en keek hij bij ieder nieuw gezichtspunt even trots over zijn schouder of papa en mama hem wel zagen.

Nu werd dat rondjes draaien natuurlijk wel een beetje saai, en die mooie bal die steeds maar verder weg rolde, toch wel een hele interessante uitdaging. Maar iedere keer als Luca zich blij oprichtte door zijn armpjes te strekken, om zo te proberen de bal te pakken, schoof zijn hele onderlijf een stukje naar achteren.

Dus ontwikkelde Luca de vaste gewoonte om iedere keer dat hij op zijn buik lag met zijn armpjes en beentjes te maaien alsof zijn leven er vanaf hing. Tussendoor hield hij soms zijn armen en benen tegelijk in de lucht, waardoor enkel zijn buik te grond nog raakte, om vervolgens alles weer neer te leggen en zijn billen in de lucht te steken. Als hij deze bewegingen snel afwisselde, kwam hij zowaar een stukje vooruit! Maar helaas werd hij hier zo blij van, dat hij trots zijn armpjes strekte waardoor hij net zo hard weer achteruit schoof. Na enige tijd besloot hij dan om maar te gaan rollen tot hij vanzelf ergens in de buurt van de bal belandde.

Maar zondagavond 5 augustus had Luca zomaar ineens een eureka-momentje. ‘Ineens heb je het...'. Hij drukte zijn onderarmpjes tegen de grond, trok zijn bovenlichaam richting zijn handjes, en… jahoor! Daar schoof hij zomaar ineens een stukje naar voren! Een beetje verbaasd probeerde hij het nog eens, en toen nog eens, en het lukte gewoon steeds weer!! Je zag hem gewoon denken: “ooooh, zo moet dat!” Inmiddels heeft hij er een nachtje over kunnen slapen, en gelukkig, hij weet het nog! Terwijl ik dit type is hij met een super blij hoofdje de woonkamer aan het verkennen. En maar mijn kant op kijken… “Kijk eens mama, wat ik al kan!”