Ken je dat gevoel… dat je gewoon écht niet weet hoe je je
ogen lang genoeg open moet houden om wat licht in je slaperige geest te
krijgen… Dat je armen als lood en je benen als beton voelen… Dat je hele
lichaam alleen maar wil slapen, maar ergens aan de andere kant van die dikke
wollige muur een kinderstemmetje roept:
“Mamaaa! Mag ik opstaan?” Als zelfs zijn
natte kusjes en pogingen tot knuffels me niet wakker genoeg krijgen om het
juiste te doen, zet hij zijn geheime wapen in: zijn zusje wakker maken. Geweldig: peuter wakker, baby wakker, ik
niet in staat om zelf wakker te worden, en - oh ja - ze moesten ook nog allebei
in bad…
Met een
zwaai gooi ik mijn benen uit bed, en terwijl ik vanwege de sterretjes die ik zie met gebogen hoofd richting badkamer loop, komt Luca opgetogen Lisa’s
kamer uitrennen: “Lisa is wakker! Lisa is wakker!”
“Ik hoor het, Luca” roep ik boven haar gehuil uit, en in de tijd dat ik Lisa in
bad doe vraagt Luca wel twaalf keer op hij ook in bad mag. “Eerst moet Lisa
eruit, dan nieuw water erin, en dan mag Luca in bad”
“Ik wil
samen met Lisa!”
“Nee, want Lisa
is ziek en anders wordt jij ook ziek.”
“Ik wil ook
ziek!” huilt Luca.
Zijn gedram
negerend til ik Lisa uit bad, die direct weer gaat huilen, en bij de commode is
Luca me voor en eist vanaf de commode: “Oppe rug, mama!”
“Niet nu
Luca, mama heeft rugpijn en Lisa moet snel kleertjes aan. Hup, eraf”.
Als ik even
later Luca’s haren aan het wassen ben hoor ik een knal, plons en kreet. En daar
ligt Lisa, in haar schone droge kleertjes in een plas Biotex-water met poep,
beduusd naar de emmer kijkend die ze zojuist heeft omgetrokken. Terwijl ik Lisa
weer uit- en aankleed spuit Luca de hele badkamer nat, en als ik even later
Lisa veilig in haar bed zet om Luca te kunnen aankleden en Luca schreeuwt en
Lisa huilt, roep ik: “Luca, hou op! Ik heb hoofdpijn!”
Waarop Luca droog constateert: “Hoofdpijn én rugpijn!”
Uitgeput zit
ik even later aan het ontbijt. Luca en Lisa gewassen, aangekleed en tevreden
met hun boterham, ik in mijn ochtendjas, peinzend over hoe ik straks ga douchen
en hoe ik nu koffie ga zetten zonder dat Luca de hagelslag plundert, zijn melk
op de grond gooit of Lisa zijn korstjes geeft. En dan vraagt Luca met scheef
hoofdje en hoge stem: “Mama koffie halen?”
Heel wat ‘vrije’
ochtenden verliepen zo de laatste tijd, hoewel deze ochtend wel het toppunt was.
Dit is wat structureel slaapgebrek met me doet, oftewel: vier tot zes uur
slapen en de rest van de nacht wakker gehouden worden door een huilende, draaiende of
nasnikkende baby. Na alles te hebben geprobeerd kwamen we erachter dat in het (witte!)
brood dat we Lisa gaven volkorenmeel zit. Gelukkig konden we één soort wit brood vinden zonder volkorenmeel, en geloof
het of niet: Ze slaapt door! We moeten er heus nog weleens uit voor een
verstopte neus, droge keel, of ziek kind. Maar vergeleken bij hoe het was
slapen we door. En dat is heerlijk! Dus voor alle ouders die ook zo slecht
slapen: Hou vol! Laat je niet gek maken door mensen die vinden dat je je kind
moet laten huilen. En vooral: probeer eens brood zonder volkorenmeel… Wie weet!
En ik hoop –
zonder beloftes – dat de stilte in de nacht de stilte op mijn blog doet
verstommen... J
