Over tijd, tijd te over...

Alweer 8 dagen over tijd begint de verveling toch behoorlijk toe te slaan... Het beddengoed hangt alweer te drogen, zelfs de vriezer is al uitgesopt, en niet alleen de vloer maar ook elke spiegel, elk raam, en elk lampje in huis blinkt als nooit tevoren. Ook het doorlezen van de lessen van mijn zwangerschapscursus, op zoek naar inspiratie voor een blog, leverde niet veel op. Behalve het feit dat op een verantwoorde manier bukken, tillen en opstaan met een dikke buik en verweekte bekkenbodem niet erg charmant is, waren de lessen eerder handig dan grappig, en ook zeker aan te bevelen voor iedereen die zwanger is en een nuttige niet-zweverige cursus zoekt.

Verder op zoek naar leesvoer merkte ik dat ik me niet echt kon concentreren op nieuwe boeken, mogelijk omdat ik me bij elk nieuw boek moet afvragen of ik hem nog uit zal krijgen voordat de tijd aanbreekt waarin lezen een luxe is. En dus heb ik me maar op de enorme stapels tijdschriften gestort die zich de afgelopen maanden hebben opgestapeld. En zo kwam ik in de Zwanger-special van ‘Kinderen’ het geweldige artikel “Zwanger-alert! Hier komt de attractie”, van Fay de Vries tegen. Het artikel gaat over het feit dat zodra je zwanger bent, werkelijk iedereen die je tegenkomt het recht meent te hebben om wat over je lichaam te zeggen - hoe onaardig dit ook zou klinken als je niet zwanger was. Dat je toch al onzeker bent over je veranderende lichaam lijken mensen niet te beseffen, en het meest herkenbare vond ik nog wel het totale gebrek aan consensus tussen al die meningen. Terwijl de één zich bezorgd afvraagt hoe je met zoveel weken nog zo weinig ‘buik’ kan hebben, roept de ander uit dat je buik wel echt al enórm dik is... En terwijl de één vindt dat je veel te voorzichtig bent met wat je eet, doet en laat, vindt de ander dat je wel wat verantwoorder met je zwangerschap mag omgaan... Heerlijk vond ik het om te lezen dat ik niet de enige was die hier last van had…

Maar het einde van het artikel stemde me toch niet helemaal gerust. Over je pasgeboren kind schijnen mensen namelijk net zo makkelijk een mening te hebben als over je zwangere lichaam, en die opmerkingen schijn je nog veel moeilijker naast je neer te kunnen leggen... Stiekem vroeg ik me even af of ik dat zelf ook deed, commentaar leveren op andermans baby, en ik durf niet te zeggen dat ik dat nooit heb gedaan… Ik ga in ieder geval voortaan beter nadenken voor ik iets over de bolle toet van andermans schattige baby zeg, en bereid me maar vast voor op veel commentaar over het uiterlijk, de gezondheid en de eet- en slaapgewoonten van onze kleine grote trots…

En zo leer ik toch nog wat bij in deze onverwachte dagen van eindeloos veel tijd, waarvan niemand weet hoeveel er nog komen voordat 'tijd voor mezelf' een ongekende luxe wordt... Tijd om aan de stapel NIP-magazines (De Psycholoog) te beginnen!

Zwangerschapscursus

Terwijl de geboorte-mailtjes vanuit mijn zwangerschapscursus-groep binnenstromen, realiseer ik me dat ik nog helemaal geen blog over deze cursus heb geschreven. Hoog tijd om dat nog even snel te doen voor de bevalling zich aandient... Omdat ik halverwege mijn zwangerschap veel last kreeg van mijn onderrug en bekken, koos ik voor de zwangerschapscursus van Oefentherapie Cesar.

Ergens in de 26e week van mijn zwangerschap stapte ik lichtelijk zenuwachtig een gymzaal binnen waar een groep vrouwen met allerhande zwangere buiken in een kring zat te keuvelen. Ik voelde me meteen een paar jaar jonger, want de laatste keer dat ik in zo'n nieuw 'klasje' moest integreren was in het eerste jaar van mijn studie. Tijdens het voorstel-rondje bleek ik niet alleen de jongste van het stel te zijn, maar ook één van de weinigen die voor het eerst zwanger waren... Zowel de uitgerekende data als de redenen voor de keuze voor deze cursus bleken voor iedereen anders, en vooral die laatste baarden me steeds meer zorgen... Terwijl de ene vrouw het gevoel had dat er sinds het begin van haar derde zwangerschap iets tussen haar benen bungelde, vertelde de ander dat ze na haar laatste bevalling niet meer van haar incontinentie was afgekomen. De geluiden van herkenning deden mij mezelf afvragen waarom ik ook alweer op mijn 25e al zwanger wilde worden... Maar Merel (de juf) stelde ons gerust met het feit dat juist door deze cursus die klachten voorkomen zouden worden. Niet alleen de acht lessen tijdens de zwangerschap, maar ook de zes lessen daarna, zouden ervoor zorgen dat onze buik en bekkenbodem weer helemaal in vorm zijn na de cursus… En de ervaren vrouwen knikten instemmend en prezen ons gelukkig dat we nu al deze cursus hadden ontdekt...

Nadat Merel ons een aantal zithoudingen had aangeleerd, en had uitgelegd dat het vooral belangrijk was om 'symmetrisch' te zitten en regelmatig een stukje te lopen, was het tijd voor de bekkenbodemoefening. Aangezien we elkaar allemaal nog maar net kenden, was het wel enigszins ongemakkelijk toen ze zei: "trek je anus en vagina zoveel mogelijk omhoog... en ontspan...". Na de bevalling zouden we dit in vijf stapjes moeten doen, maar nu hielden we het even bij twee... (‘omhoog, omhoog, omlaag, en ontspan´). Merel drukte ons op het hart dat we deze oefening minstens vijf keer per dag tien keer moesten herhalen, en verzekerde ons dat je hem overal kan doen omdat niemand kan zien of je je bekkenbodemspieren aan- of ontspant. Zolang je je gezicht in plooi houdt natuurlijk... Tot slot leerden we nog wat poep- en plasgewoonten om urineverlies en het fenomeen 'drie-minuten-nadat-je-geplast-hebt-weer-moeten-plassen' te voorkomen, en toen was de eerste les voorbij.

In de volgende lessen leerden we lopen, tillen, bukken, puffen en persen, en natuurlijk was er de partnerles over de bevalling... Hierover later meer, maar nu zit ik alweer veel te lang stil, dus ik ga maar even een stukje lopen.

Laatste loodjes...

Zoals mijn vorige blog al deed vermoeden, zijn de afgelopen vier weken voorbij gevlogen! Maar met de geboorte van mijn nichtje Lotte, het prachtige dochtertje van mijn zus, is de tijd van wachten op haar bevalling voorbij en lijkt die van mij ineens een stuk dichterbij te komen. De voorspelling van mijn moeder dat mijn zus de 9e en ik de 10e zou bevallen (waarvan de helft dus al is uitgekomen...) maakt het er niet minder spannend op, en het feit dat de baby gisteren eindelijk is ingedaald doet daar nog een schepje bovenop. Ik heb dan ook nauwelijks een oog dicht gedaan vannacht, en dat kwam niet alleen door de misselijkheid en oprispingen die steeds de kop opstaken zodra ik ging liggen...

Lotte is een prachtig meisje, 3300 gram, 49 cm, klein hoofdje, lange beentjes, donker blauwe oogjes en een onderlipje dat haar net zo'n boze uitdrukking geeft als ik gehad schijn te hebben. Ze huilde nauwelijks en was ontzettend rustig, terwijl het in mijn buik een drukte vanjewelste was zodra ik Lotte in mijn armen had. En dat is eigenlijk de hele dag zo gebleven... Ik ben onwijs trots op mijn zus, die niet alleen haar zwangerschap super sterk heeft doorstaan, maar ook nog eens een super snelle en heftige bevalling gezond en wel is doorgekomen.

De eerste keer Lotte zien was heel bijzonder… Ik vond het nauwelijks voor te stellen dat zij een paar uur daarvoor nog in de buik van mijn zus zat, en dat ze daar op volledig natuurlijke wijze was uitgekomen... En dat het kind dat in mijn buik zat te trappelen minstens even groot moest zijn, en er ook zeer binnenkort uit zal komen...

Een pretje wordt de bevalling zeker niet, en de tijd daarna zal ook pittig zijn. Maar toch kan ik al niet meer wachten op de eerste wee… Als de nieuwsgierigheid naar de bevalling, naar het geslacht, uiterlijk en karakter van ons kindje, en of de baby en ik de bevalling goed zullen doorstaan daar al niet voor zorgen, dan wel de kwaaltjes die ontstaan als er een baby van een halve meter lang in je buik zit te trappelen van ongeduld om eruit te mogen…

En zo zit de natuur toch maar weer mooi in elkaar… Al weet je nog zo goed wat er allemaal mis kan gaan en hoe pijnlijk het zal worden, zodra de bevalling er echt aan zit te komen ga je er vanzelf naar uitkijken!

Zwangerschapsverlof

Zwangerschapsverlof… Vier tot zes weken thuis, zonder manlief, baby, collega´s, of werk… Ik nam mijn verlof zo laat mogelijk op (vier weken voor de uitgerekende datum) omdat mijn bevallingsverlof (verlof na de geboorte) dan twee weken langer zou zijn. Maar ook - en misschien wel vooral - omdat ik verwachtte dat ik me stierlijk zou vervelen in de weken voor de bevalling… Maar daar heb ik dus helemaal geen tijd voor!

Ten eerste is er de nesteldrang… alles in huis moet aan kant zijn voor de komst van de baby, voor de kraamzorg die een week lang je huishouden overneemt (en je weet nooit vanaf wanneer precies…), en voor de hordes familie, vrienden, collega’s en kennissen, die allemaal langskomen als jij wel wat anders aan je hoofd hebt dan schoonmaken… En of het nou de hormonen zijn die door je lijf gieren, of het feit dat je de hele dag thuis bent, ergens haal je de motivatie vandaan om ondanks je zere rug, enorme buik, en baby die steeds besluit zich om te draaien als je net even bukt – toch te zuigen, dweilen, poetsen, wassen, drogen, vouwen en zelfs die berg strijk weg te werken die er al een half jaar lag… En dat kost tijd, zeker gezien de beperkte energie die je hebt per dag...

Ten tweede zijn er de sterk geadviseerde ‘middagdutjes’. De bevalling is een marathon, dus jij moet goed uitgerust zijn en iedere dag op zijn minst een uurtje slapen overdag. Nu ben ik daar niet zo goed in, maar als ik dan om een uurtje of vier ga liggen, ben ik zo weg, en moet ik een wekker zetten om nog op tijd te kunnen koken. En dat betekent dat je middag ineens een stuk korter is…

Tot slot is er dan nog alles wat ik gepland had voor tijdens mijn verlof. Naast alle achterstallige administratie, checklists van kraamzorg en verloskundige, boeken die ik nog wilde lezen, de adressenlijst voor de geboortekaartjes, en dat foto-album van twee jaar geleden dat nog steeds niet gemaakt is, ben ik vooral druk met thee drinken met vriendinnetjes - waar ik nu eindelijk weer eens alle tijd voor heb. En dat bevalt me prima!

Kortom: De dagen vliegen voorbij en ik had geloof ik gerust zes weken verlof kunnen vullen! Maar toch, toch… als ik dan ’s avonds op de bank lig, of zit, of toch maar weer ga liggen omdat m’n buik anders zo in elkaar gedrukt wordt, en dan maar besluit om naar bed te gaan omdat ik m'n buik daar beter kwijt kan, om vervolgens een harde buik te krijgen van het snelle opstaan, dan hoop ik maar dat de bevalling snel mag beginnen… Liefst vannacht nog!