Vandaag eten we ijs

“Zullen we vandaag ijsjes eten?” roept mijn dochter van twee enthousiast terwijl ze me verwachtingsvol aankijkt. “IJsjes? Het is hartstikke koud buiten! En het is toch geen feest vandaag?” roep ik verbaasd. “Wel!” zegt ze strijdlustig. “Wat voor feest is het dan?” Ze denkt even na en roept dan: “Blauwe feestje!” “En wat vieren we dan vandaag?” “Dat we samen ijsjes eten!” zegt ze alsof dat een hele domme vraag was.

En ineens denk ik weer aan de moeder die ik op het schoolplein sprak. Afgelopen jaar heeft zij na een veel te korte zwangerschap haar zo ontzettend graag gewilde dochtertje verloren. Het verdriet is enorm: om het verlies van dit meisje, om het gemis van een tweede kindje, en om de wetenschap dat er waarschijnlijk geen tweede kindje gaat komen.

De moeder vertelde over Wereldlichtjesdag: de jaarlijks terugkerende dag waarop overal ter wereld om 19.00 uur lichtjes worden aangestoken om overleden kinderen te herdenken. Terwijl deze moeder vertelt hoe mooi het was, denk ik aan de mensen uit onze kerk die na een voldragen zwangerschap hun baby verloren. Aan die zoveel zeggende jongensfiets die ik op een jongensachtig graf vlakbij die van Harmens oma zag staan.

Een dag voor Wereldlichtjesdag is de oma van Harmen begraven. Drieënnegentig jaar was ze, ruim 66 jaar getrouwd en 71 jaar samen met de liefde van haar leven. Samen kregen ze vijf kinderen, zo’n twintig kleinkinderen en ruim veertig achterkleinkinderen. Zelden heb ik een dankbaarder mensen gezien dan oma. “Wat een wonderlijke weg” waren haar laatste woorden...

Ik kijk naar mijn dochter, en denk aan dat andere meisje van twee... Dat meisje dat net een zusje heeft gekregen en nu een kwaadaardige tumor blijkt te hebben. Als ik alleen al denk aan hoe haar ouders zich moeten voelen, word ik intens verdrietig...

Het leven is zo onvoorstelbaar onvoorspelbaar... "Geniet van dit mooie leven!" zei mijn lieve vriendin voordat ze op 23-jarige leeftijd aan kanker overleed. "I had the Time of my Life" klonk het tijdens de prachtige foto-reeks op haar begrafenis. Ik kijk nog eens naar mijn dochter en besluit: Vandaag eten we ijs. Om te vieren dat we samen ijsjes eten... Om te vieren dat we samen ijsjes kúnnen eten.