"We hebben wel verloren, maar we zijn het niet!"

Het was enkele minuten voor 2020 toen Claudia de Breij het glas hief tijdens haar oudejaarsconference. "Proost op de verliezers..." zette ze in. Onvoorstelbaar hoe toepasselijk dat zou blijken in het jaar dat nog beginnen moest. Zonder dat íemand het kon weten. 2020 stond in het teken van verlies. Verlies van dierbaren, van banen, van ondernemingen. Verlies van vrijheid, van grip en van zekerheid… Van aanraking, troost en nabijheid. Verlies van zóveel wat ooit vanzelfsprekend was. En soms ook verlies van grip op de werkelijkheid. Van realiteitszin en het besef dat niet 'de overheid', of 'de ander', maar een stom klein virus onze gemeenschappelijke vijand is. De start van 2021 staat in het teken van 'hoop'. Hoop dat dit virus écht beheersbaar gaat worden. Hoop dat de zorg overeind blijft; dat mensen niet onnodig en alleen hoeven sterven door een gebrek aan zorg; dat onze dierbaren fysiek, mentaal en financieel gezond blijven… Dat restaurants straks weer open mogen en de kerken weer volstromen. Dat de ongelijkheid in de wereld ooit weer kleiner in plaats van groter wordt. Dat een knuffel, een arm om je schouder, of een kneepje in je hand… Een stevige handdruk of een klap op je schouder…. Dat al die vormen van affectie die zo waardevol zijn gebleken… Dat die ooit weer vanzelfsprekend worden… Dat we onze collega's weer in de ogen kunnen kijken, en onze vrienden weer in de armen kunnen vallen, onze ouderen weer gezelschap mogen houden… 'Hopen' is verwachten. Hopen kost geduld. Hopen maakt nederig. Hopen is vertrouwen - in de wetenschap dat het leven niet maakbaar is. Hopen is volhouden en moed houden, zonder de zekerheid van een goede afloop. Paulus schreef ooit: "Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde." Laten we hopen dat 2021 het jaar van de liefde wordt. Want liefde overwint alles. En om Claudia te citeren: "We hebben wel verloren, maar we zijn het niet." https://www.youtube.com/watch?v=FC7GGftK--E