Hoewel ik eigenlijk blij moet zijn met een fulltime baan in deze tijd, krijg ik van mijn huidige werk niet bijzonder veel inspiratie. Zie hier een oorzaak van mijn lage blogfrequentie… Een andere oorzaak is mijn aanhoudende gesolliciteer. Na zo’n 25 sollicitatiebrieven en bijna evenveel afwijzingen, begon ik me serieus af te vragen waarvoor ik al die brieven eigenlijk nog schreef. Een blik op enkele fora waarop mede-basispsychologen hun beklag doen, hielp ook niet echt. Onze situatie wordt mooi beschreven in het volgende artikel: http://www.vkbanen.nl/zorg/761938/Basispsycholoog-loopt-met-ziel-onder-de-arm.html.
Maar net toen de moed me echt in de schoenen begon te zakken, kreeg ik een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek. Precies op de dag waarop we in ondertrouw gingen! De functie waarnaar ik mocht solliciteren was een zwangerschapsvervanging van de functie die ik ooit hoop te vervullen: GZ-psycholoog op de kinderafdeling van een ziekenhuis. Helemaal goed dus! Helaas was de afdeling medische psychologie van dit ziekenhuis te klein om mij supervisie te kunnen bieden, en wilde men het mij niet aandoen om zonder begeleiding zo’n grote verantwoordelijkheid te moeten dragen. Jammer, maar begrijpelijk...
Toch had deze sollicitatieprocedure een positief effect: even zag ik pijnlijk helder voor ogen hoe ver mijn huidige baan afstaat van het werk waarvoor ik gestudeerd heb. En dit in combinatie met mijn afscheid van mijn dispuut (en daarmee de garantie op avontuur), leidde ertoe dat ik eindelijk de knoop heb doorgehakt: ik ga minder werken! In plaats van 36 uur, ga ik 24 uur per week werken, waardoor ik vier dagdelen in de week overhoud om dingen te doen die ik écht belangrijk vind: een baan zoeken binnen de kinderpsychologie, schrijven, en vrijwilligerswerk doen. En vooral dat laatste zie ik al helemaal zitten.
Ik ken genoeg mensen die naar Afrika of een ander ver werelddeel zijn geweest om daar vrijwilligerswerk te doen. Maar hoe zit het eigenlijk met vrijwilligerswerk in Nederland? Ik wist dat veel mensen vrijwilligerswerk doen bij hun sportvereniging, kerk, of de school van hun kinderen, en ik ken stichting HIP (Hulp in Praktijk) en Stichting Present. Maar daar stopte mijn kennis eigenlijk een beetje... Tot ik ‘vrijwilligerswerk’ intypte bij Google...
Ongelooflijk hoeveel mogelijkheden er zijn! Van voorlezen in allochtone gezinnen tot liedjes zingen met mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel. Van filmavonden organiseren voor mensen met een verstandelijke beperking, tot een wijkkrant of zelfs een You Tube-filmpje maken. En dat alleen al in de wijk waarin ik woon! Ook voor mij zat er een perfecte vacature bij: gezinsondersteuner via Home-Start (www.home-start.nl). Geweldig lijkt me dat! Ik heb me al aangemeld, dus nu maar hopen dat ik hier wel word aangenomen... De gedachte alleen al geeft me voldoende inspiratie voor een nieuwe blog! :-)
(Of zou het komen door de cognitieve dissonantie na het bewust verminderen van mijn inkomen? ;-))
