Groot worden

Als ik mijn aandacht van het koekjesvak naar mijn winkelwagentje verplaats, staat er ineens een man uitgebreid naar Lisa te lachen en te kletsen. "Wij hebben een overeenkomst" zegt hij jolig tegen haar, en dan richting mij: "we hebben evenveel haar". Luca ziet hij niet, en als Luca mompelt dat zijn zusje Lisa heet hoort hij hem niet. Zelfs Luca's poging tot een 'high five' wordt niet opgemerkt. En dan dringt ineens de harde waarheid tot me door: Luca wordt groot... Samen met zijn babyvet heeft hij ook een deel van zijn schattigheid verloren. En daarmee zijn vermeende onschuld... "Wat kan hij al goed rennen!" wordt "hij is een weglopertje hè?!" En visite kusjes geven en uitzwaaien voor het slapen gaan is niet meer "schattig" maar "tijdrekken". Voor vreemden althans...

Voor mij geldt dat natuurlijk niet. Voor mij zal hij waarschijnlijk altijd wel dat prachtige, kostbare wonder blijven dat je als vreemde alleen in hele jonge mensjes ziet. En hoewel ik het geweldig vind om Luca te zien groeien, hadden sommige dingen van mij nog heel lang hetzelfde mogen blijven. Neem nou zijn speentje. Moest hij tussen twee afspraken door echt even in de auto slapen: speentje erin en weg was Luca. Was hij zo moe dat hij alleen nog maar rondjes kon rennen of heel hard kon huilen: speentje erin en de zuigreflex deed de rest... Of moest hij tijdens een bruiloft in een bovenzaaltje in zijn tentje slapen... Leve de speen!

Maar een tijdje geleden ontdekte ik dat de grootste speenmaat '18+ maanden' was, en Luca al ruim 30 maanden. Dus zocht ik al enige tijd naar de moed en het goede moment om Luca te leren slapen zonder speen. Drie dagen geleden zag ik mijn kans schoon toen Luca's kin helemaal rood en pijnlijk was. "Dat komt door je speentje", vertelde ik hem. "Daar ga je van kwijlen en dan krijg je een zere kin."
's Avonds legde ik het speentje onder 'olifant' zijn slurf, en vertelde Luca dat zijn kin vanzelf minder pijn zou gaan doen als hij voortaan zonder speentje ging slapen. Toen Luca twee uur later helemaal moe en en in tranen vertelde dat hij zo verdrietig was, was ik alweer gezwicht, maar Luca zei beslist tussen het snikken door: "Nee! Speentje olifant! Luca auwa kin speentje." Uiteraard... dacht ik beschaamd, en snel legde ik het speentje weer in olifant zijn snuit.

We zijn nu drie dagen verder (en Luca drie hele korte nachten) en Luca wil níet naar bed. Sterker nog, hij wil helemaal niks. Zelfs geen luier aan. En aangezien het eigenlijk ook wel tijd wordt dat we dat tweede onmisbare mama-attribuut vaarwel zeggen, geef ik hem zijn zin. Niet op zijn minst omdat Lisa's gehuil tijdens Luca's minutenlange tijdrekkende zit op het potje is aangezweld tot een hartverscheurend gejammer.

"Mama! Ik moet plassen!" klinkt het even later door de babyphone, bijna direct gevolgd door een "ohoh...". Lisa begint direct weer te huilen als ik haar in bed leg, en met de nodige stress in mijn lijf ren ik naar boven, waar Luca gehurkt boven zijn garage naar zijn onderbroekje kijkt.
Tegen de tijd dat ik weer beneden ben slaapt Lisa, en hoewel Luca voor de derde keer uit bed is geklommen om met zijn garage te spelen, wordt het even later helemaal stil in huis. Heel zachtjes ga ik bij hem kijken, en daar ligt hij hoor... Hoe groot en stoer ik hem ook vind omdat hij helemaal zelf weer in bed is gekropen, voor mij is hij nog altijd de schattigheid zelve. Zeker als hij slaapt.