Vijf weken geleden zei hij ‘bah’ en ‘papa’. Inmiddels begrijp ik dat Luca in ´fases´ praat, en is ie via de ‘mama’-fase in de ‘nana’-fase beland. Fascinerend hoe hij steeds een andere medeklinker bedenkt die hij tot in den treure gaat oefenen in combinatie met een ‘a’. “Nanananana” klinkt het nu regelmatig vanuit de box. Alleen als ie honger heeft of zielig is zegt ie nog “mamama” - met een heel zielig stemmetjes. En als ie aandacht wil is het: “mamapapama”.
Maar nog veel fascinerender is toch wel zijn lievelingsspeeltje. Niet zijn nieuwe loopwagentje met activiteitenpaneel, noch zijn treintje, blokken of nieuwe auto. Nee, het aller-aller-aller-leukste om mee te spelen, vindt Luca het stokje met daaraan een kaartje waarop staat wanneer onze plant hoeveel water en zonlicht nodig heeft. Steevast stevent Luca op de plant af zodra hij op de grond ligt. Hij klimt omhoog tegen de pot, trekt het stokje eruit, en gaat daarna pas de rest van de woonkamer verkennen, het stokje als een vaandel voor zich uit dragend. Zelfs de kerstballen in onze kerstboom halen het niet bij dit eenvoudige zwarte stokje…
Ook het ‘staan’ neemt steeds gekkere vormen aan. Regelmatig als hij in de box staat, tilt hij zijn beentje op, alsof hij probeert zijn voet een trede hoger te zetten. En laatst ‘hing’ hij zelfs aan de rugleuning van een stoel waar hij maar net met zijn handjes bij kon. Dat hij toen viel vond ik achteraf niet eens zo heel erg, want ik moet er niet aan denken dat hij zich op een gegeven moment over de box- of bedrand gaat trekken… En dat hoofdje van Luca, daar zit volgens mij een ingebouwde helm in verstopt. Want hoe vaak hij daar al op gevallen is zonder een kik te geven… Ik denk dat ie later ridder wil worden. Met een vaandel uiteraard.
