Waar is de baby?

Gedwongen door de zwangerschap ben ik wat meer rust aan het inbouwen in mijn drukke leventje. En zodra ik een klein beetje rust ervaar, krijg ik de onbedwingbare behoefte om te schrijven. Dus daar zit ik dan met een leeg blogbericht voor me. Nu zou ik natuurlijk blogs vol kunnen schrijven over mijn zwangerschap. Over de onbedwingbare gewoonte om klokslag half tien op de bank in slaap te vallen - of we nu 'Criminal Minds' of 'The voice of Holland' kijken. En over mijn lichtelijke bezorgdheid over oudejaarsavond... Of over de rond de middag optredende zeer sterke behoefte om te slapen, of ik nu op mijn werk, ik de auto of thuis met Luca ben. Over de fysiotherapie waardoor bukken en tillen wat minder pijnlijk wordt. Of over mijn ietwat kortere lontje als Luca voor de zoveelste keer zijn eten of drinken op de grond gooit of richting een drukke straat rent. Waardoor ik moet rennen, bukken, tillen, alles wat bepaald geen pretje is met een dikke buik en zere rug.

Maar veel leuker dan schrijven over zwanger zijn, is schrijven over de reacties van kinderen op mijn zwangerschap. En laten we het nu eens over de reactie van mijn eigen zoontje Luca hebben. Luca vindt het maar wat leuk dat mama nu wat vaker op de bank ligt. Want wat is er nu leuker dan bovenop mama klimmen en je vanaf haar knieën naar voren laten vallen in een regelrechte knuffelaanval?
Nu probeer ik Luca natuurlijk duidelijk te maken dat er een baby in mijn buik zit en dat hij dus voorzichtig moet zijn. Maar hoe weet je nu of het antwoord op 'waar is de baby?' enkel geconditioneerd is, of dat Luca ook echt weet wat een baby is? Laatst probeerde ik dat uit met behulp van het kerstverhaal in een kinderbijbel. 

"Waar is de ezel?" vroeg ik. 

Luca wees blij de ezel aan en riep: "Aa ie aa ie!" . 

"En waar is de os?" 

"Boeoeoeoeh!" zei Luca al wijzend naar de os. 

"En waar is de baby?" doelend op het kindje in de kribbe.

Luca draaide zich verbaasd om, keek me aan met een blik van 'je houd me voor de gek' en wees trots naar mijn buik.  

Maar toch, toen ik laatst op een ochtend zei: "geef de baby maar een kusje", haalde hij zomaar zijn speentje uit zijn mond en stopte deze in mijn navel voor hij een kusje op mijn buik gaf. 

Maar het leukst blijven toch wel de vragen en opmerkingen van de ietwat oudere kinderen op mijn werk. 

"Maar juhuf, waarom huilt de baby dan niet?" 

"Dat kan hij nog niet omdat ie nog niet ademt. Hij zit onder water in mijn buik."

"Maar juf, heeft de baby geen honger dan?"

"Nee, want als ik eet komt het ook bij de baby".
Kijkend naar de chips in mijn hand: "Moet u nu kleine hapjes nemen?" 

En voor de honderdste keer: "Maar mag ik de baby nu eens zien?!"

Omdat ik al heel wat pogingen had gedaan om uit te leggen dat je de baby niet kan zien, trok ik nu maar mijn shirt een stukje omhoog en buikband een beetje naar beneden zodat er een stukje buik zichtbaar werd. De mond van het zesjarige meisje viel open van verbazing, en met een ongelovige uitdrukking op haar gezicht riep ze uit: "Dus je kan de baby écht niet zien! U had dus tóch gelijk!! Hij zit echt IN uw buik!!!"

Zwanger op de Zonnebloem

Veertien weken en vier dagen 'ben' ik nu, maar mijn buik begint al behoorlijk zichtbaar te worden. Het bekende tweede-zwangerschap-'probleem'. En aangezien ik heel slecht kan liegen, zag ik mij genoodzaakt om het blijde nieuws toch maar alvast aan de kinderen te vertellen. De leukste reacties:

"Maar juf, hoe kan de baby nou in uw buik zitten??"
"Zo worden baby's geboren. Eerst is de baby heel klein en moet hij groeien in de buik, en als ie groot genoeg is wordt ie geboren."
*stilte...*
"Jij zat vroeger ook in mama's buik. En je broers ook. Gek hè?"
*denkt al huppelend na.*
"Maar juf? Waarom is de baby grijs?"
"Dat was een echo. Dat is een zwartwitfoto, dan lijkt alles grijs en zwart en wit. Maar in het echt is de baby roze."
"Dus eigenlijk is de foto nep?"
*Stept naar de meester.*
"Meester, heeft u ook een baby in uw buik?"
- 6 jaar en de jongste thuis.

"Juf?"
"Ja?"
"Waarom bent u niet in het ziekenhuis?"
"Als alles goed gaat met de baby hoeft dat niet."
"Maar juf..."
"Ja?"
"STRAKS KOMT DE BABY ERUIT EN ZITTEN WE ALLEMAAL ONDER HET BLOED!!!"
- 7 jaar en iets teveel tv gekeken.

"Hoe oud bent u eigenlijk?"
"Zevenentwintig."
"En bent u getrouwd?"
"Ja, al bijna drie jaar."
"Dus u was vierentwintig toen u trouwde."
"Ja, dat kan je snel uitrekenen zeg!"
"Ik ken iemand die was al getrouwd toen ze 20 was!! Dat vind ik wel jong hoor!" *denkt even na* "Maar 24 kan wel..."
- wijsneus van 11.

Zomerkriebels

Dertig graden plus, een strandje op fietsafstand, twee vrije dagen in de week en een dreumes van anderhalf… Zolang het weer het toe laat, bestaan mijn zomerweken uit drie dagen werken en twee dagen strand. Wat een leven!

Vorige week was Luca’s eerste strandervaring. En hij vond het schitterend. Het eerste uur kon hij er niet over uit hoe het zand tussen zijn vingertjes doorliep als hij zijn handjes tot vuistjes kneep. Hij trilde van opwinding en zijn verwonderde "oooooooooooooh" werd bevestigd door de uitzinnige uitdrukking op zijn gezicht. En toen kreeg hij ineens de mensen in de gaten. Tieners die balletje trappen, moeders die met hun glimlach onmiddellijk de charmeur in Luca naar boven halen, en jongens en meisjes van basisschoolleeftijd met een bal, frisbee, of tennisrackets. Luca raakte niet uitgekeken, en toen de bal wel erg hoog werd getrapt, kreeg Luca ineens de meeuwen in de gaten die over het strand vlogen. “Oooooohhh!” Door de ogen van je kind zie je pas écht hoe mooi de wereld is.

En het leukste moest nog komen… Nog even een laagje zonnebrandcrème – zelfs insmeren vindt Luca geweldig, al was het maar om er iedere keer weer achter te komen dat dat gekke blauwe goedje net zo vies smaakt als het eruit ziet. Nog even zijn luier verwisselen voor dat plastic zwembroekje dat ze een zwemluier noemen - al houdt het helemaal niets vast. Nog even in het zand rollen met je plakkerige zonnebrandbuik. En daar gingen we dan…

Terwijl mama nog probeert te wennen aan het koude water rond haar enkels, ligt Luca al languit spetterend en gillend op zijn buik. En terwijl mama net de knie-grens heeft overwonnen, heeft Luca al ontdekt dat vriendinnetje Fleur zijn bommetjes wel heel erg grappig vindt. En hoe meer Fleur de slappe lach krijgt, hoe trotser Luca weer gaat staan om zich direct weer languit in het water te laten vallen. En net als mama heeft besloten dat ze wel prima zit met haar benen languit in het water en haar bovenlichaam lekker droog en warm in de zon, besluit Luca haar een ijskoude knuffel te geven door boven op haar rug te springen en zijn armpjes om haar nek te slaan.

De strandbal die we de eerste dag hadden meegenomen, is diezelfde middag naar de overkant van de plas gewaaid. Wat enkel bevestigt dat een dreumes van anderhalf helemaal geen strandbal nodig heeft. Het zand, het water, de modder in de branding, de mensen, de wind, de vogels en zelfs de zonnebrandcrème: alles is prachtig. Het leven is mooi!

Een dagje uit het leven van een éénjarige

"Ta! Ta!" roept Luca als hij me ziet. Hij staat rechtop in zijn bed en wijst met gestrekte arm naar de lamp. Zijn ogen zijn groot en zijn wenkbrauwen opgetrokken, alsof hij wil zeggen: 'Hup, hup!'
"Goeiemorgen, Luca!" zeg ik met een gaap. "Ta! Ta!" zegt Luca weer, terwijl hij een paar kniebuigingen maakt die het babybedje doen kraken. "Moet de lamp aan?", zeg ik slaperig.
"Ta! Ta!" zegt Luca weer.
Tijdens het aankleden brabbelt hij honderduit, en als ik over zijn ontbijt begin, roept hij blij: "tateten!". Onmiskenbaar Lucaiaans voor: pap eten. Zo betekent "teen" speen en "tatata" boterham. De meeste woordjes die Luca beheerst beginnen met een 't', maar als ie erg zijn best doet kan hij ook "ater" zeggen. Dit betekent water en vindt hij vele malen lekkerder dan elk ander "tinken".

Even later staan we samen naar buiten te kijken. "Tijk!" roept hij steeds weer terwijl hij met zijn vingertje dingen aanwijst. Ik verbaas me over hoe hij mij aankijkt terwijl hij dit doet. "Tijk!" "Dat?"
"Dat is een vogel" zeg ik. Ik heb inmiddels geleerd dat Luca gedetailleerde kijkt dan ik dacht. Tijdens het boekje lezen kwam ik erachter dat Luca een vogel "tuiten" (buiten) noemt. Oeps!

En dan wordt ik gebeld... "AH!" roept Luca terwijl hij dwingend naar de telefoon wijst. Zijn ogen worden groot, zijn wenkbrauwen gaan omhoog, en zijn kin gaat ongeduldig naar beneden. "AH AH!!!" en ja hoor, Luca begint luid te gillen waardoor ik mezelf nauwelijks meer versta. Op het consultatiebureau adviseerden ze het gegil te negeren of Luca af te leiden, maar dat valt niet mee als je aan het bellen bent. Gelukkig heeft Luca steeds meer alternatieven voor het gillen. Zo zei hij laatst: "ma-mmmmaaaa" op een toon van: "wat ben jij flauw zeg!"

"Toetah" "Toetah" roept Luca even later vanuit zijn eetstoel. Hij wijst ongeduldig naar de koelkast en kijkt me aan met opgetrokken wenkbrauwen.
"Nee, eerst je bordje leeg eten, dan mag je toetje" zeg ik.
"Ah! Ah!" zegt hij weer, en doet dan braaf zijn mondje open. Als Luca zijn laatste hap broccoli heeft doorgeslikt, zeg hij ineens: "Yet!" Verbaasd kijk ik hem aan, en dan balt ie zijn beide vuistjes, spant al zijn spieren aan en zegt: "YEAH!" "YET!"
Als dat geen Lucaiaans voor ´Yes!´ is... Dat moet hij van het vijfjarige zoontje van de gastouder geleerd hebben. Zijn grote idool, die hem ook heeft geleerd te brommen als hij met een autootje speelt, en zijn wijsvinger op te steken als hij iemand begroet.

Na het "tatatoetoe" (tandenpoetsen) en alle gebruikelijke naar-bed-breng-rituelen, trekt hij het lakentje over zijn hoofd terwijl ik zijn dekentje over hem heen leg. "Kiekeboe!" roep ik als hij het lakentje naar beneden doet, en hij grijnst van oor tot oor. "Slaap lekker, Luca" zeg ik en loop met een minstens even grote grijns zijn kamer uit.

Voedselgevecht

Oké, ik was gewaarschuwd. Tijdens mijn stage als medisch-kinderpsycholoog had ik er genoeg gezien: wanhopige ouders die met betraande ogen en opeengeklemde kaken vertelden hoe hun magere wijsneusjes van 2 wéi-ger-den te eten. En ‘magere wijsneusjes’ die – eenmaal opgenomen – keurig hun bordjes leegaten. Tot mama weer in zicht kwam. Opvoedregel numero één: Ga nóóit de strijd om eten aan!

‘Geen strijd dus’, dacht ik een paar jaar later toen ik zelf mama was. Nu hebben wij het grote geluk dat onze zoon in de categorie ‘Hollands welvaren’ valt – mollig en gezond – maar toen hij na drie maanden proberen nog steeds zijn groente niet doorslikte, begon ik me toch wel zorgen te maken.‘Geen strijd? Dan maar een feestje’ zo dacht ik, en dus begonnen mijn man en ik bij iedere hap die zoonlief binnenhield uitbundig te zingen: “Klap eens in de handjes, blij blij…”. Om pas bij de volgende hap verder te zingen: “BLIJ!!  Op je boze bolletje, alle…” Enzovoorts. Ik ben blij dat er geen camera’s in de buurt waren…

Maar… het hielp! Op een gegeven moment deed onze lieve schat voor elk hapje braaf zijn mond open en slikte hij alles netjes door, onderwijl verwachtingsvol in zijn handjes klappend.  Tot het zingen verstomde en de pannenkoek ontdekt werd… Ineens kwam Luca erachter dat hij sommige dingen wél lekker vond! En toen ging het mis…

“MMRRMRRMRMM!” gilt Luca met opeengeperste lippen terwijl hij het lepeltje zuurkoolstamp uit mijn handen slaat. Op zijn stoel, in zijn haar, in míjn haar, óveral zit zuurkool. Behalve in Luca’s mond. “Laat mij maar” zegt mijn man vastberaden. Hij pakt het lepeltje, draait de kinderstoel naar zich toe en probeert de hap naar binnen te duwen. Maar terwijl papa zijn “Klap eens in de handjes” al inzet, wringt Luca zich in alle bochten om zich uit papa’s greep te wurmen en begint dan hartstochtelijk te huilen. “Oké, dan eet je maar niet”, zeg ik zo rustig als mogelijk is met een rood hoofd en niet te onderdrukken zucht. Maar zodra Luca in de box zit, begint hij te huilen alsof zijn leven ervan af hangt. Hoofd in zijn nek, handje in zijn mond, en dikke tranen over zijn wangen.
“Heb je honger, Luca?” zeg ik quasi-nonchalant. Ik zet hem in zijn stoel, op schoot, weer in de box, geef hem water, en roer uiteindelijk wat stukjes knakworst door het zuurkoolprakje. Hongerig steekt hij een stukje worst in zijn mond, sabbelt er even op, en plukt dan één voor één de sliertjes zuurkool uit zijn mond om ze zorgvuldig op de grond te gooien. Alsof het snotjes zijn. Als hij even later zit na te snikken in de box, heeft hij precies twee stukjes worst en één danoontje op.

‘Als dit geen strijd was...' denk ik terwijl ik en mijn oren langzaam bijkomen. En terwijl Luca dankbaar de boterham oppeuzelt die ik hem heb gegeven, realiseer ik me: kinderpsycholoog of niet, als moeder ben je gewoon mama. Niet meer en niet minder.

Mama-en

“Mamamama!” Luca zit op tafel, ik op een stoel voor hem, en iedere keer als ik mijn lolly weer in mijn eigen mond steek, begint hij te “mama-en” tot hij ook weer een likje krijgt. Steeds vaker gebruikt hij dit woordje, en meestal betekent het “ik heb honger” of “alsjeblieieieieft...”. Soms betekent het ook “melk”, “lekker!” of “meer meer meer!” De toon van dit woordje is in ieder geval vragend, zeurderig of smekend. “Papa” daarentegen betekent dat hij zich kostelijk vermaakt.

Hoewel Luca al zeer goed kan duidelijk maken wat hij wil, bestaat zijn vocabulaire - naast "mamama" en "papapa" - vooral uit “ah” “da” “ta” en “ssssh”. Ik was dan ook zeer verrast toen ik erachter kwam dat hij al veel meer meer begreep dan ik dacht. “Luca”, zei ik laatst terwijl hij op de grond lag te spelen. “Wil je melk?” Luca ging direct rechtop zitten, keek me stralend aan en gooide zich in de kruiphouding. Onder een luid ge-mama kroop hij op handen en knieën naar onze open trap, schoof een stoel aan de kant, kroop eromheen en viste een leeg flesje onder de trap vandaan. Triomfantelijk zwaaide hij ermee in de lucht. En terwijl mijn mond nog half open hing van verbazing was hij al met flesje en al (tik tik tik) onderweg naar de luiertas, waar inderdaad het doosje met melkpoeder nog inzat...

Bijna één is ie, en een kleine grote boef. “Heb je honger” begrijpt ie zonder twijfel. “Hieperdepiep…” staat garant voor twee handjes in de lucht, en “Klap eens in de handjes” levert een daverend applaus op. Zijn wiebelende hoofdje bij 'boven op je bolletje' deed me inzien dat ik mijn hoofd heen en weer beweeg als ik mijn handen op mijn ´bollejte' houd. En zeg je 'doei', 'daag' of loop je naar de schuur om aardappelen te halen, dan zwaait ie je met een grote glimlach uit. De laptop kan ik niet meer aanzetten zonder dat Luca werkelijkwaar uitzinnig van vreugde wordt, en als ik op Youtube ‘met de vingertjes minidisco’ intyp, stijgt ie bijna op van het wapperen met zijn handjes.

"Mamamama” zegt Luca weer als hij iets te lang geen likje van de lolly heeft gehad. En ineens heb ik een idee. “Moet je zien”, zeg ik tegen de laptop aan de andere kant van de tafel. Ik geef Luca een likje, steek de lolly weer in mijn mond, en zodra Harmens hoofd achter de laptop vandaan komt, vraag ik: “Wie is de allerliefste van de hele wereld?” Luca kijkt even naar papa, dan weer naar mij, en net als ik denk dat ie weer gaat 'mama-en' zegt ie vol overtuiging: “Papa!”

Tja, van je zoon moet je het hebben... 'Papa'´s dag kon in ieder geval niet meer stuk...

Hoe zou het zijn...

Dat bevallen pijn doet weten we. Maar dat groot worden ook nog “een hele bevalling” is, dat vergeten we soms bijna. Gelukkig maar, het is vast niet voor niets dat je geheugen in de eerste levensjaren nog niet werkt.

Luca had vijf tandjes in zijn mond toen hij vanmorgen weer eens op zijn kop in de speelgoedmand hing. Hij was er zo ver ingedoken dat zijn voetjes van de grond kwamen, vastbesloten om dat ene stuk speelgoed te pakken. Meestal is dit een teken dat hij zich uiterst vermaakt, zeker als dit gepaard gaat met een luid “tatatataaaaananananana PPRRRRRR”. Enzovoorts… Maar terwijl hij daar hing, verstomde zijn gebrabbel, en ineens slaakte hij een jammerlijke kreet. Even dacht ik dat zijn vingertje vast zat of dat hij niet meer overeind kon komen ofzo, maar voor ik het wist zat hij rechtop naast de witte mand, keek me geschrokken aan en slaakte nog zo’n kreet, terwijl hij zijn handje in zijn mond stak. Het was net of hij een soort van pijnscheuten kreeg, en waarschijnlijk kreeg hij die ook, want zijn wangetje was ineens vuurrood.

Inmiddels ligt hij in bed met koorts, twee knalrode wangetjes, en maar liefst zeven tandjes in zijn mond. Dirie uur slaapt ie al! En ineens heb ik weer tijd om te schrijven. Schrijven hoe hij zomaar ineens op de eerste trede van de trap was geklommen. Hoe hij iedere keer weer naar de spellenkast van papa en mama kruipt, om de bel van Halli Galli te pakken, de kaartjes van Kolonisten in zijn mond te steken of alle pionnetjes, kaartjes en poppetjes van het ‘Ik hou van Hollandspel’ over de vloer uit te strooien. Hoe hij super ondeugend naar me lacht terwijl zijn handje heel langzaam tóch weer naar de verboden spellen gaat. Hoe hij hartstochtelijk begint te huilen als ik hem in de box zet nadat hij tot drie keer toe mijn ‘nee’ heeft genegeerd. Hoe hij ‘mamamamamama’ jammert om aan te geven dat hij eruit wil.

En hoe hij begint te gillen van plezier als hij hoort dat ik het gordijn van zijn grote slaapkamerraam opendoe. Hoe hij supersnel naar het raam komt gekropen en verrukt naar de witte wereld buiten kijkt. Hoe hij in zijn handjes klapt als ik begin te zingen, en zwaait als hij het woordje ‘doei’ hoort. Hoe hij met twee handjes tegelijk zijn boterham opeet, waarna zijn hele gezicht, zijn mouwtjes en slabber onder de broodkruimels met stroop zitten. En hoe hij van oor tot oor grijnst als ik ‘kiekeboe’ doe. Of super trots met zijn vrije handje zwaait om te laten zien dat hij aan één hand staat. Of hoe hij het uit schatert wanneer ik een blokje op mijn hoofd zet en deze een paar seconden in evenwicht weet te houden voor hij op de grond valt.

Ergens is het toch ook wel weer jammer dat je geheugen zich pas na je eerste levensjaren ontwikkelt... Hoe zou het zijn om je die eerste jaren wél te herinneren...?