De babbelbox

"Wooooow!!" "Coooow!" "Stoe!!"
Luca praat. En hoe! Behalve een paar noodzakelijk woordjes als 'papa', 'mama', en 'speen', communiceerde Luca lange tijd vooral door te wijzen, nee te schudden of woordjes als 'ooooh!' 'tijk!' of ´KLAAR!'. Maar daar bleef het ook bij. Hij verstond ons prima, maar praten liet ie aan ons over. Tot een aantal weken geleden.

Het begon op een middag in de speeltuin. Luca stond boven aan de glijbaan, en zei zomaar ineens: "mama, zitte!" al wijzend naar de glijbaan. En terwijl ik me nog afvroeg of ik het goed had verstaan, zei hij: "Mama, jij zitten, hier!". Van blijdschap ging ik met zwangere buik en al van de glijbaan en vanaf toen zei Luca bijna iedere dag wel een nieuw woordje. Vroeg ik hem: "zullen we een mandarijntje eten?", zei hij ineens: "nee, appel!" en zaten we in de auto, riep ie de hele weg: "opa gaga! jeeej! koewe!"

Inmiddels kwebbelt Luca de hele dag door. Zodra hij uit bed komt wil hij "ba zoeke!"(bal zoeken) of "tati zoeke" (brandweerauto) en zodra we beneden zijn vraagt ie om "Cars", "Kikke" (kikker en zijn vriendjes), of "ziekje" (muziekje). Als hij honger heeft wil hij "appetje eten". En ik kan niet meer naar de wc zonder dat Luca op de deur klopt en roept: "Mama ben je nou?!" "Kom je?!" Alles wat rond is (van kraal tot voetbal) heet overigens "ba" en alles op wielen (van tractor tot bus) "atto!" Soms duurt het even voor ik een nieuw woordje begrijp. Zo had hij laatst al de hele dag om "pikoe" gevraagd, toen hij uiteindelijk dolblij met de dvd van 'Happy feet' aan kwam zetten.

Aangezien Luca al in de 'nee-fase' zit sinds hij nee kan schudden, leek het me wel zo handig om hem zo snel mogelijk 'ja' te leren zeggen. Maar dat bleek moeilijker dan ik dacht. Bij alles wat ik vroeg schudde hij driftig nee gevolgd door een zeer gedecideerd "jaa!" (iedere keer als Luca 'ja' zegt, klinkt het alsof hij het jawoord geeft). Na een spelletje nee schudden en ja knikken dacht hij bij iedere vraag even na, schudde dan zijn hoofd onder een luid "deee" en zei vervolgens al knikkend "jaaa". Gelukkig hielp een prentenboek, en na een paar keer per ongeluk "nee" te hebben gezegd tegen een koekje en "ja" op de vraag: 'ga je bedje slapen?' heeft ie het aardig onder de knie.

Hoe leuk ook, deze fase heeft ook zo zijn nadelen. "Open!" "Zitten!" (oftewel: 'neerzetten' of 'leggen') en "Lezen!", Luca commandeert er op los. En dan krijgt hij ook nog vaak zijn zin. Maar niet altijd natuurlijk, en dat leidt tot iets meer gejammer dan ik van hem gewend ben. Dus toen Luca laatst weer eens op de commode lag te jammeren, dacht ik dat hij zich aanstelde en negeerde zijn 'auw auw auw auw'. Tot hij zomaar ineens ophield met jammeren, me streng aankeek en uiterst verontwaardigd zei: "Mama, Luca is auw!"

En zo kan Luca me iedere dag wat meer vertellen.

De Beebox - evaluatie

Gestoofde savooiekool met prei, rösti van pastinaak en soesterknol en morgen stoofpot met citroenbonen en palmkool. Drie weken geleden ontvingen we onze eerste Beebox: een box vol verse groenten en andere biologische producten van boeren uit onze omgeving. Gezond, milieubewust en eerlijk, maar hoe bevalt het nou eigenlijk? Tijd voor een evaluatie.

Onze eerste conclusie was dat biologisch en gezond niet perse lekker betekent. Pastinaak bleek wel erg sterk van smaak, en al die nieuwe groenten zijn toch wel even wennen. Maar niet getreurd, dat gezond niet meteen lekker smaakt hadden we als kind ook al door. Dus vol goede moed doe ik nog meer mijn best om de groenten zo goed mogelijk volgens de meegeleverde recepten te bereiden.

Stap één: ‘savooiekool’, ‘palmkool’ en ‘soesterknol’ intypen bij ‘Google afbeeldingen’. Aha! Dus dit is de soesterknol… deze ook? Oh nee, dat is een ui met iets meer modder erop dan ik gewend ben. Oké, stap twee: savooiekool snijden. Wat zijn die witte dingen die ineens in het rond zweven? Hoort dat erbij, of zijn het vliegjes?? Hmm, extra goed wassen dan maar. Stoven kan ik inmiddels, dat heb ik vorige week ook met de boerenkool gedaan en die was boven verwachting lekker. Oké, stap drie: de pastinaak en soesterknol schillen. Dat gaat gelukkig een stuk makkelijker dan die pompoen van vorige week. Nu raspen. Ik word hier goed in! De raspfunctie van mijn zes-jaar-oude-keukenmachine heb ik twee weken geleden al ontdekt. Als ik even later met mijn blote handen twee eieren en een gesnipperd uitje door de groenten sta te kneden, denk ik terug aan die keer dat ik als kind röstirondjes had gemaakt van aardappel en ui. Wat deed ik daar nog meer door heen? Ineens dringt er een scherpe geur mijn neusgaten binnendringt. Oh nee! De savooiekool!!

Terwijl ik me afvraag hoe millieuvriendelijk het nog is als ik de helft van de groente laat aanbranden, red ik de rest van de savooiekool door deze in een andere pan te scheppen. Even later sta ik de rösti te bakken, wat ook een stuk moeilijker blijkt dan ik had gehoopt. Oké, volgende keer meer ei en… beschuit, dat was het! ‘Volgende keer gaat het beter’ houd ik mezelf voor terwijl ik lijdzaam toe zie hoe de rösti bijna donkerbruin maar niet gaar wordt…  

Als ik even later na twee uur koken aan tafel zit te kijken hoe het eten koud wordt terwijl Harmen Luca aan het verschonen is, en Luca vervolgens zijn bord demonstratief omkiept en moord en brand gilt als we toch een hapje in zijn mond duwen, vraag ik me even af of ik wel zo blij ben met de Beebox. Maar eerlijk is eerlijk, en de savooiekool was heerlijk!