Deja-vu

Langzaam maar zeker kwam er wat gebrabbel uit de wieg. Lisa strekte zich eens uit. Haar handjes, die met open handpalmen naast haar hoofdje lagen, zochten de zijkant van de wieg. Haar voetjes vochten met de stof van de slaapzak. Voorzichtig deed ze haar oogjes open, ze knipperde eens, en keek recht in de grote groene ogen van haar grote broer. Twee wenkbrauwen schoten omhoog, gevolgd door twee mondhoeken, en uit zijn mond klonk luid en hoog: "Mama kíjk is!! Lisa ga wákker!!!" Het werd een beetje lichter in de wieg toen Luca wegrende, en terwijl Lisa's oogjes naar mama zochten, hoorde ze haar grote broer roepen: "Papa! Wéet je?! Lisa wákker geworre! Kom kijken!"

Luca is gek op zijn zusje. Hij geeft haar zoveel mogelijk kusjes en knuffels, zingt liedjes voor haar en wil alles wat hij meemaakt met haar delen. "Kijk, Jisa" hoor ik hem regelmatig zeggen, om haar vervolgens te vertellen wat hij in zijn hand heeft, wat voor leuks we gaan doen, of waar Lisa zich op dat moment bevindt. "Jisa isse boven." legt Luca uit als ik Lisa heb meegenomen naar de zolder. "Kijk!” zegt hij terwijl hij het traphekje openmaakt en de trap af gaat. “Luca ga nee-en!”
“LUCA ISSE NEE-EN” roept hij even later van onderaan de trap, om voor de duidelijkheid maar weer naar boven te komen en nog één keer uit te leggen: "Jisa isse boven!".

Soms is hij ietwat te wild voor Lisa. Zo kruipt hij nog wel eens stiekem bij haar in de boks, waarop Lisa preventief heel hard begint te huilen. Af en toe knuffelt hij haar iets te enthousiast, waarop Lisa mij heel indringend aankijkt, vervolgens een pruillip trekt en als ik dan nog niet ingrijp heel hard begint te huilen. En laatst ging het echt mis, toen Luca het een goed idee vond om op het bed te gaan springen waarop ik met Lisa zat. Terwijl ik nog aan het roepen was dat dat niet mocht, was Luca al met zijn hoofd op Lisa's gezichtje gevallen. Resultaat: zeker een uur huilen, een korstje op haar lip, en een verhoogd wantrouwen richting haar grote broer.

Wat was ik blij toen ze de volgende dag weer onbezorgd en vrolijk lachte naar Luca - ondanks het korstje dat nog steeds op haar lip prijkte en waar ze voortdurend met haar tong langs ging. Ik heb veel nagedacht over hoe ik kon zorgen dat Luca zijn zusje leuk zou gaan vinden, maar ik begin me nu pas af te vragen of ik me niet drukker zou moeten maken over andersom. Gelukkig vergeten baby's snel... Hoewel ik soms wel eens denk dat áls Lisa ooit uit een coma ontwaakt, ze toch minstens een vaag gevoel van deja-vu moet hebben.

Imitatie-leer

Het begon allemaal ten tijde van het WK-Voetbal. Tijdens één van die wedstrijden die precies rond etenstijd begonnen - waardoor je de eerste vijf minuten gezellig met het hele gezin kon kijken en de laatste 85 minuten genoegen moest nemen met een half oog op de tv - deed Luca een ronduit volmaakte imitatie van zijn voetbal kijkende papa. Zelfs de drie gespannen vingers om zijn kin vergat hij niet. Kinderen leren door te imiteren, en peuters zijn daar meester in. 

"Ik kom eraan, Jisa!" roept Luca regelmatig als Lisa huilt, zijn stemmetje net zo hoog als die van mij. En als ik niet op tijd ingrijp zit zijn gebogen vinger liefdevol in haar mondje. "Stil maar meissie, heb je buikpijn?" hoor ik hem dan zachtjes zeggen en als ze even later aan de borst ligt: "Genoeg, Lisa?". Zodra ze haar oogjes open doet, roept hij: "Oh! Kijk! Jisa wákker!! Hai Jisa! Hai poppie!". En nadat hij zelf ziek was geweest voelde hij aan haar voorhoofdje en zei beslist: "ziek!" 

Harmen kreeg laatst een koekje van eigen deeg toen hij iets liet vallen en Luca streng en met opgeheven vingertje riep: "Papa, stout! Hoek!". En als ik iets doe wat hij niet wil, zegt hij resoluut: "Mama, nee!". Schijnbaar verstaat hij Lisa ook al, want regelmatig hoor ik hem tegen haar zeggen: "Je keuken? Ja, dat mag!" om haar vervolgens met wippertje en al naar de keuken te duwen. Best confronterend soms, om mijn pedagogische stem zo voorgespiegeld te krijgen. Maar nog confronterender zijn de stopwoordjes die Luca meedogenloos overneemt. "Ohja! Jeuk!" klinkt het regelmatig met overslaande stem uit zijn mond, of ik nu vraag of hij pindakaas op zijn brood wil ("Ohja! Jeuk!") of vertel dat de jam niet op is maar in de koelkast staat ("Ohja!! Jeuk!").

Soms vraag ik me weleens af of we Luca niet te enthousiast opvoeden. Toen ik gisteren vroeg of hij een ijsje wilde, riep hij: "Oh! Jaaa! Vet!! Cool!!". En onze pogingen de oranje-gekte uit te leggen resulteerden erin dat hij bij ieder oranje versierd huis begon te zingen: "Ojeee ojee ojee ojeeee, we are the sjempies, we are the sjempies!" Maar wat ben ik trots als Luca aan zijn tafeltje zit te puzzelen en hardop zegt: "Waar moet deze? Hier? Nee, kan niet. Hier? Ja! Past! Kijk, mama, Luca gemaakt!" 

Het voetballen was voor Luca nog even iets te ingewikkeld, maar de bloedstollende penaltyreeks tegen Costa Rica – die Luca in zijn pyjama mocht kijken nadat de buren hem hadden wakker gejuicht – maakte één en ander duidelijk. Als de bal het doel in gaat, moet je juichen, had Luca begrepen toen Oranje scoorde. Dus toen de eerst volgende penalty erin ging, gingen Luca's handjes de lucht in en riep hij met zijn slaperigste stemmetje: “Jippie!!” terwijl papa en mama hun handen voor hun ogen sloegen.