Luca's vriendjes

“Aaiiiaaaa, gugugu  rrrrrrr”, klinkt het uit de box. Luca is zo in gesprek met zijn speelgoedvriendjes, dat hij zelfs mama’s gezicht niet direct opmerkt als deze boven de box verschijnt. Rechts van hem hangt een dromenvanger die lekker rammelt als hij hem beweegt, boven zijn hoofd hangt een leeuwtje met een spiegel waar Luca ontzettend naar gaat lachen als hij zichzelf erin ziet, en links hangt een klein zebraatje. Toch ziet het er wat leeg uit zo. Waar nu de zebra hangt, hing tot gisteren namelijk nog meneer Ezel. 

Meneer Ezel is Luca’s allergrootste vriend. Het is een ring met een paar kralen eraan, waaraan een prachtige ezel zit. De ezel is niet alleen voorzien van een flink aantal lipjes die baby´s zo lekker tussen hun vingertjes kunnen klemmen, maar ook van vier poten van touw met aan elk uiteinde een rammelaar. En vooral die poten vindt Luca geweldig.  

Meneer Ezel is niet Luca’s eerste grote vriend. Zijn allereerste vriend was een tv’tje van Woezel en Pip. Toen Luca nog niet wist dat hij handjes had, kon hij hier al minutenlang naar liggen kijken. Hij leerde zijn hoofd draaien door het ding te volgen, en kon ontzettend gaan mopperen als het tv´tje iets te lang geen geluid maakte. En als het ding dan was opgedraaid zodat er een muziekje ging spelen en het beeld ging bewegen, kon Luca daar zo blij van worden dat hij af en toe gewoon even zijn hoofd moest wegdraaien. Zo overweldigd was hij. Of verlegen?  

Maar net toen ik me zorgen begon te maken over het feit dat Luca’s grootste vriend nu al een tv was, ontdekte Luca dat hij door al zijn ledematen tegelijk te bewegen, zelf een rammel-geluidje kon veroorzaken. En toen hij zijn handjes had ontdekt, ontdekte hij algauw de geweldige grijpbaarheid van de poten van meneer Ezel. Met in één hand een ezel-poot en in de andere de dromenvanger,  kon hij in zijn eentje een heel concert geven.

Maar gisteren hebben we meneer Ezel uit de box gehaald… Luca kon namelijk al een paar dagen niet meer in de box liggen zonder zeer gefrustreerd tegen de ezel te gaan mopperen en zelfs gillen. Onze zoon had namelijk bedacht dat hij alles wat hij in zijn handjes kreeg in zijn mondje wilde stoppen, maar zelfs na dagen lang proberen, mopperen en gillen, was het nog steeds niet gelukt om de grote rammelende poten van meneer Ezel in zijn kleine mondje te stoppen. Luca werd zo gefrustreerd van alle vergeefse en verwoede pogingen, dat we – om de lieve vrede in de box te bewaren – maar hebben besloten de ezel eruit te halen.

En dus klinkt er vanaf vandaag weer enkel vrolijk gebrabbel uit de box. “Aguuuuuu.”