De eerste keer...

Ik voel me ontheemd… Het bruidspaar straalt, de band speelt lekker, er wordt flink gedanst, kortom: ik ben op een geweldig feest, samen met Harmen. Maar toch…

Ik denk aan vanmiddag. Met aan één borst een kolf en aan de andere een kind, deed ik een verwoede poging om de deadline van mijn eerste schrijfwedstrijd ooit te halen. Ondertussen lag de pizza al in de oven en bedacht ik me net op tijd dat ik de luiertas en de batterij van m’n telefoon nog moest checken.

En ik denk aan het begin van de avond, toen ik op een super smal stoeltje in een piepklein kerkje zenuwachtig heen en weer zat te wiebelen. Ik zou voor het eerst met Luca een trouwdienst bijwonen. Nadat ik had ontdekt dat de kinderwagen met geen mogelijkheid door het smalle gangpad paste, had ik hem op het enige stukje kerk waar nog geen stoelen of banken stonden geplant, en nu zat ik vurig te hopen dat Luca in slaap zou vallen voor de dienst begon. Het gemopper vanuit de kinderwagen werd echter steeds luider, en nadat ik Luca had opgepakt, vulde een doordringende poeplucht mijn neusgaten. Hulpeloos keek ik van de met stof beklede kerkbanken naar het gebrek aan voetenruimte naast de kinderwagen, maar gelukkig zag de koster mijn nood nog voor ik hém had ontdekt. Niet veel later was ik in de piepkleine consistorie de volle poepluier van Luca aan het verschonen. En terwijl meneer de koster mijn mannetje stond te bewonderen, had ik me nog even verwonderd over het feit dat deze oude man met enorme snor zelf ook ooit zo’n klein baby’tje moet zijn geweest.

Even later had ik mijn adem ingehouden terwijl mijn kleine man woest zuigend op zijn speen vanuit mijn armen de binnenkomende bruid bewonderde, en opgelucht had ik ademgehaald toen de bruid was gaan zitten. Maar toen de muziek was gestopt en de dominee begon te praten, was Luca gaan kreunen en met zijn hoofdje gaan draaien. En na een snelle rekensom zonk de moed me in de schoenen. Luca had honger! Tijdens het gebed had ik zo geruisloos mogelijk een flesje uit de luiertas gevist, maar uit de fles drinken als mama’s borst zo dichtbij is, daar doet onze Luca dus niet aan. En gezien de ultra smalle stoeltjes en conservatief uitziende man links van mij, was verse melk nu geen optie voor meneertje Luca... Dus had ik een zucht van verlichting geslaakt toen de lofprijzing begon en Luca na één liedje als een blok in slaap viel... En opgelucht had ik ademgehaald toen het bruidspaar na een prachtige dienst zonder gehuil van Luca de kerk was uitgelopen.

Eigenlijk zou ik nu ook opgelucht moeten zijn, want Luca begon stralend te lachen en brabbelen toen hij vriendin M. - zijn allereerste oppas - zag. Eigenlijk zou ik moeten genieten van dit geweldige trouwfeest en avondje uit met Harmen. En eigenlijk zou M.´s sms’je dat Luca nu heerlijk slaapt, me gerust moeten stellen… Maar toch… toch mis ik hem… toch ben ik bezorgd… toch voel ik me schuldig... Jaloers kijk ik naar die hoogzwangere vrouw aan de andere kant van de dansvloer, die haar kindje nog lekker bij zich kan dragen.

Tja. Voor alles moet een eerste keer zijn... Maar wat ben ik blij als ik Luca even later weer in mijn armen heb!