Bijzonder of bijzónder?

Als ik twee woorden moet noemen die voor mij het ouderschap omschrijven, zijn het wel 'verwondering' en 'trots'. En vooral die trots is soms zo groot dat je je er bijna voor schaamt. Want rationeel weet je dat iedere baby vroeg of laat leert brabbelen, lachen, en zijn handjes gebruiken. En ergens weet je ook dat het voor kraamvisite ietwat vreemd is als wij steeds roepen "Zag je dat? Zag je dat? Hij láchtte naar je!!"

Maar toch… Als het jouw zoon is die daar op zijn charmantst ligt te lachen... Dat kleine wondertje dat een jaar geleden nog helemaal niet bestond... Dat zo’n tien maanden geleden nog enkel een kloppend hartje op die eerste echo was... Dat zo onbereikbaar en ver weg leek toen je het met de twintig weken echo zag rondzwemmen in je baarmoeder... Dat je maandenlang voelde bewegen in je buik, niet wetend of het een jongen of meisje zou zijn... Die zomaar ineens op je buik lag, hulpeloos en klein, en je vervulde met het gevoel alsof je hem al jaren kende... Die jou zo hard nodig heeft om iedere dag te overleven... Als dat hulpeloze wondertje dan zomaar ineens weer een stapje in de ontwikkeling naar een zelfredzaam mens zet, dan word je gewoon vervuld van een ongelooflijk gevoel van trots. Een trots alsof hij zojuist de Mount Everest heeft beklommen. Een trots alsof hij eigenhandig de wereld van armoede heeft bevrijd. Het concept 'trots' krijgt gewoon een hele nieuwe dimensie als je papa of mama bent...

Dus vergeef ons als we teveel opscheppen over een schaterlach, of euforisch zijn enkel omdat Luca 'aguu...' zegt of een rammelaar vastpakt. Voor ons is ieder klein stapje in Luca's ontwikkeling een groot wonder. Het liefst zou ik alles filmen en op Facebook zetten, maar om Luca, manlief en mijn Facebookvrienden te sparen, houd ik het voorlopig maar bij columns. Columns vol verwondering en schaamteloze trots.