Handjes en rammelaars

Het begon allemaal met een ‘ik ben geschrokken’-huiltje. Luca lag al een tijdje rustig te spelen in de box, toen hij plotseling - schijnbaar uit het niets - begon te huilen. Ik pakte hem op en legde hem op mijn knieën, zoals ik wel vaker doe. Zo kan hij tegen me kletsen in zijn brabbel-taaltje, of zich vermaken door mijn gezicht te bestuderen terwijl ik gekke bekken trek, een tijdschrift lees of tv kijk. Maar nu was hij onrustig. Hij keek om zich heen, zag zijn handje, trok een geschrokken pruillip en keek weer naar mij. Het duurde even voor ik het registreerde, maar... hij keek naar zijn handje! “Dat zijn je handjes, Luca” zei ik geruststellend, terwijl ik een gevoel van vreugde voelde opborrelen in mijn borst. Dat is wat mijn zus bedoelde toen ze vroeg of Luca, net als haar dochtertje, zijn handjes al had ontdekt. Meteen pakte ik m'n telefoon om haar te WhatsAppen.

Ongeveer een week vol handjes kijken, kungfu-bewegingen en handjes sabbelen later, lag Luca lekker te brabbelen toen ik een rammelaar in zijn handje duwde. En voor het eerst, voor het allereerst, hield hij de rammelaar vast en bewoog hij hem heen en weer. Euforisch riep ik dat Harmen nú moest komen kijken, en toch wel wat verbaasd zag ik dat Harmen al minstens zo euforisch was als ik. Onze zoon kon een rammelaar vasthouden! En wát voor één! Hij kon niet eens met zijn duim bij zijn vingertjes komen als hij hem vasthield. Wat een opgave moest dat wel niet zijn voor zo'n klein mannetje. Luca vond het allemaal prachtig. Hij bewoog de rammelaar naar zich toe en sloeg zichzelf ermee tegen zijn voorhoofd, maar het gaf allemaal niks, want na nog drie pogingen lukte het hem om het ding in zijn mond te stoppen. Sindsdien stopt Luca alles in zijn mond wat hij in zijn handjes krijgt. Vanmorgen, toen ik hem in bad deed, stopte hij zelfs een handvol Zwitsal-schuim in zijn mondje. Dat moet toch een bijzondere ervaring zijn geweest... 

En zo leert Luca beetje bij beetje en handje voor handje deze wereld kennen…