Luca's workouts

Ongeveer een maand geleden kreeg ik op het consultatiebureau te horen dat ik Luca vaker op zijn buik moest leggen. Hij kon namelijk zijn hoofdje nog niet zo goed optillen. Nou hield de 2 maanden oude Luca daar helemaal niet van, en dat vond ik ook niet zo gek gezien het wip-wap-effect dat zijn mollige melkbuik veroorzaakte. Probeer dan maar eens je 25-procent-van-je-lichaamsgewicht-wegende hoofd op te tillen.

Maar gelukkig heeft Luca een nichtje van precies 17 dagen ouder. Manlief moppert weleens dat mijn zus en ik een ‘continue live verbinding’ hebben, maar wat is er nou mooier dan je eerste zwangerschap, eerste bevalling, en je eerste ervaringen als moeder, samen met je zus te kunnen beleven. Verwonderingen, onzekerheden, gekke geluidjes, nieuwe ontwikkelingen, en zelfs onze hormonen met alle gevolgen van dien komen ter sprake. Lang leve ‘What’s app’!    

En zo begreep ik van mijn zus dat nichtje Lotte het ‘hoofdje ophouden’ zomaar ineens was gaan doen, en nu heel goed kon. Een week later was ik bij haar op bezoek, en terwijl mijn zus zich nog stond te verwonderen over de nieuwe geluidjes van Luca, die zo op die van Lotte leken, kon ik mijn ogen niet geloven toen Lotte op haar buik werd gelegd en ze gewoon zomaar even niet alleen haar hoofdje, maar haar hele bovenlijf optilde. “Kijk Luca, zo doe je dat dus!”, riep ik opgelaten terwijl ik hem gauw naast Lotte op zijn buik legde. Luca tilde zijn hoofd een klein stukje omhoog en liet hem vermoeid weer vallen.

Maar geloof het of niet, de volgende ochtend, toen Luca zoals gewoonlijk na het badje op zijn buik lag, gebeurde het. “HHEEEEUUUUHHH!”, zei Luca, en daar kwam niet alleen zijn hoofdje, maar ook een deel van zijn bovenlichaam omhoog. Met zijn felblauwe kraaloogjes koekeloerde Luca precies over de rand van de commode. En ondanks het gekreun en het gekwijl dat deze oefening hem kostte, begon hij te kraaien van plezier! Of was het een overwinningskreet?

Sindsdien ligt Luca liever op zijn buik dan op zijn rug, hoe vermoeiend dat ook is. Hij vindt het prachtig om onder veel gekwijl en gekreun al lachend te laten zien hoe lang hij zijn hoofd al overeind kan houden. Af en toe valt zijn hoofdje neer, maar dan veegt Luca stoer het kwijl van zijn mondje, lacht even verlegen en komt al kraaiend (of kreunend) weer omhoog. Ik denk dat hij inmiddels Lotte’s record van ‘hoofdje achterelkaar omhoog houden’ allang heeft verbroken, maar Luca is niet te stoppen! Gelukkig kan hij zichzelf nog niet op zijn buik draaien, en Lotte ook nog niet, dus voorlopig kunnen we zijn dagelijkse workouts nog enigszins doseren. 

Luca deed het vast voor Lotte, maar ik zal die dames van het consultatiebureau eens een poepie laten ruiken! 

Luca's vriendjes

“Aaiiiaaaa, gugugu  rrrrrrr”, klinkt het uit de box. Luca is zo in gesprek met zijn speelgoedvriendjes, dat hij zelfs mama’s gezicht niet direct opmerkt als deze boven de box verschijnt. Rechts van hem hangt een dromenvanger die lekker rammelt als hij hem beweegt, boven zijn hoofd hangt een leeuwtje met een spiegel waar Luca ontzettend naar gaat lachen als hij zichzelf erin ziet, en links hangt een klein zebraatje. Toch ziet het er wat leeg uit zo. Waar nu de zebra hangt, hing tot gisteren namelijk nog meneer Ezel. 

Meneer Ezel is Luca’s allergrootste vriend. Het is een ring met een paar kralen eraan, waaraan een prachtige ezel zit. De ezel is niet alleen voorzien van een flink aantal lipjes die baby´s zo lekker tussen hun vingertjes kunnen klemmen, maar ook van vier poten van touw met aan elk uiteinde een rammelaar. En vooral die poten vindt Luca geweldig.  

Meneer Ezel is niet Luca’s eerste grote vriend. Zijn allereerste vriend was een tv’tje van Woezel en Pip. Toen Luca nog niet wist dat hij handjes had, kon hij hier al minutenlang naar liggen kijken. Hij leerde zijn hoofd draaien door het ding te volgen, en kon ontzettend gaan mopperen als het tv´tje iets te lang geen geluid maakte. En als het ding dan was opgedraaid zodat er een muziekje ging spelen en het beeld ging bewegen, kon Luca daar zo blij van worden dat hij af en toe gewoon even zijn hoofd moest wegdraaien. Zo overweldigd was hij. Of verlegen?  

Maar net toen ik me zorgen begon te maken over het feit dat Luca’s grootste vriend nu al een tv was, ontdekte Luca dat hij door al zijn ledematen tegelijk te bewegen, zelf een rammel-geluidje kon veroorzaken. En toen hij zijn handjes had ontdekt, ontdekte hij algauw de geweldige grijpbaarheid van de poten van meneer Ezel. Met in één hand een ezel-poot en in de andere de dromenvanger,  kon hij in zijn eentje een heel concert geven.

Maar gisteren hebben we meneer Ezel uit de box gehaald… Luca kon namelijk al een paar dagen niet meer in de box liggen zonder zeer gefrustreerd tegen de ezel te gaan mopperen en zelfs gillen. Onze zoon had namelijk bedacht dat hij alles wat hij in zijn handjes kreeg in zijn mondje wilde stoppen, maar zelfs na dagen lang proberen, mopperen en gillen, was het nog steeds niet gelukt om de grote rammelende poten van meneer Ezel in zijn kleine mondje te stoppen. Luca werd zo gefrustreerd van alle vergeefse en verwoede pogingen, dat we – om de lieve vrede in de box te bewaren – maar hebben besloten de ezel eruit te halen.

En dus klinkt er vanaf vandaag weer enkel vrolijk gebrabbel uit de box. “Aguuuuuu.” 

De eerste keer...

Ik voel me ontheemd… Het bruidspaar straalt, de band speelt lekker, er wordt flink gedanst, kortom: ik ben op een geweldig feest, samen met Harmen. Maar toch…

Ik denk aan vanmiddag. Met aan één borst een kolf en aan de andere een kind, deed ik een verwoede poging om de deadline van mijn eerste schrijfwedstrijd ooit te halen. Ondertussen lag de pizza al in de oven en bedacht ik me net op tijd dat ik de luiertas en de batterij van m’n telefoon nog moest checken.

En ik denk aan het begin van de avond, toen ik op een super smal stoeltje in een piepklein kerkje zenuwachtig heen en weer zat te wiebelen. Ik zou voor het eerst met Luca een trouwdienst bijwonen. Nadat ik had ontdekt dat de kinderwagen met geen mogelijkheid door het smalle gangpad paste, had ik hem op het enige stukje kerk waar nog geen stoelen of banken stonden geplant, en nu zat ik vurig te hopen dat Luca in slaap zou vallen voor de dienst begon. Het gemopper vanuit de kinderwagen werd echter steeds luider, en nadat ik Luca had opgepakt, vulde een doordringende poeplucht mijn neusgaten. Hulpeloos keek ik van de met stof beklede kerkbanken naar het gebrek aan voetenruimte naast de kinderwagen, maar gelukkig zag de koster mijn nood nog voor ik hém had ontdekt. Niet veel later was ik in de piepkleine consistorie de volle poepluier van Luca aan het verschonen. En terwijl meneer de koster mijn mannetje stond te bewonderen, had ik me nog even verwonderd over het feit dat deze oude man met enorme snor zelf ook ooit zo’n klein baby’tje moet zijn geweest.

Even later had ik mijn adem ingehouden terwijl mijn kleine man woest zuigend op zijn speen vanuit mijn armen de binnenkomende bruid bewonderde, en opgelucht had ik ademgehaald toen de bruid was gaan zitten. Maar toen de muziek was gestopt en de dominee begon te praten, was Luca gaan kreunen en met zijn hoofdje gaan draaien. En na een snelle rekensom zonk de moed me in de schoenen. Luca had honger! Tijdens het gebed had ik zo geruisloos mogelijk een flesje uit de luiertas gevist, maar uit de fles drinken als mama’s borst zo dichtbij is, daar doet onze Luca dus niet aan. En gezien de ultra smalle stoeltjes en conservatief uitziende man links van mij, was verse melk nu geen optie voor meneertje Luca... Dus had ik een zucht van verlichting geslaakt toen de lofprijzing begon en Luca na één liedje als een blok in slaap viel... En opgelucht had ik ademgehaald toen het bruidspaar na een prachtige dienst zonder gehuil van Luca de kerk was uitgelopen.

Eigenlijk zou ik nu ook opgelucht moeten zijn, want Luca begon stralend te lachen en brabbelen toen hij vriendin M. - zijn allereerste oppas - zag. Eigenlijk zou ik moeten genieten van dit geweldige trouwfeest en avondje uit met Harmen. En eigenlijk zou M.´s sms’je dat Luca nu heerlijk slaapt, me gerust moeten stellen… Maar toch… toch mis ik hem… toch ben ik bezorgd… toch voel ik me schuldig... Jaloers kijk ik naar die hoogzwangere vrouw aan de andere kant van de dansvloer, die haar kindje nog lekker bij zich kan dragen.

Tja. Voor alles moet een eerste keer zijn... Maar wat ben ik blij als ik Luca even later weer in mijn armen heb!

Bijzonder of bijzónder?

Als ik twee woorden moet noemen die voor mij het ouderschap omschrijven, zijn het wel 'verwondering' en 'trots'. En vooral die trots is soms zo groot dat je je er bijna voor schaamt. Want rationeel weet je dat iedere baby vroeg of laat leert brabbelen, lachen, en zijn handjes gebruiken. En ergens weet je ook dat het voor kraamvisite ietwat vreemd is als wij steeds roepen "Zag je dat? Zag je dat? Hij láchtte naar je!!"

Maar toch… Als het jouw zoon is die daar op zijn charmantst ligt te lachen... Dat kleine wondertje dat een jaar geleden nog helemaal niet bestond... Dat zo’n tien maanden geleden nog enkel een kloppend hartje op die eerste echo was... Dat zo onbereikbaar en ver weg leek toen je het met de twintig weken echo zag rondzwemmen in je baarmoeder... Dat je maandenlang voelde bewegen in je buik, niet wetend of het een jongen of meisje zou zijn... Die zomaar ineens op je buik lag, hulpeloos en klein, en je vervulde met het gevoel alsof je hem al jaren kende... Die jou zo hard nodig heeft om iedere dag te overleven... Als dat hulpeloze wondertje dan zomaar ineens weer een stapje in de ontwikkeling naar een zelfredzaam mens zet, dan word je gewoon vervuld van een ongelooflijk gevoel van trots. Een trots alsof hij zojuist de Mount Everest heeft beklommen. Een trots alsof hij eigenhandig de wereld van armoede heeft bevrijd. Het concept 'trots' krijgt gewoon een hele nieuwe dimensie als je papa of mama bent...

Dus vergeef ons als we teveel opscheppen over een schaterlach, of euforisch zijn enkel omdat Luca 'aguu...' zegt of een rammelaar vastpakt. Voor ons is ieder klein stapje in Luca's ontwikkeling een groot wonder. Het liefst zou ik alles filmen en op Facebook zetten, maar om Luca, manlief en mijn Facebookvrienden te sparen, houd ik het voorlopig maar bij columns. Columns vol verwondering en schaamteloze trots.

Gemodder - Vakantieveilingen.nl

Deze column is eerder verschenen op:  http://www.gemodderindemarge.blogspot.com/2012/05/vakantieveilingennl.html

'Twintig, negentien, achttien...'
Zal ik al klikken? Ik typ alvast mijn bod in: 36 euro.

'Veertien, dertien, twaalf...' 

Nog even... Nog even... 

'Negen, acht...'
Ik houd het niet meer! Ik klik op 'Bied mee.'
Waaaat?! Inloggen?! Was ik uitgelogd dan?! Razendsnel tik ik het wachtwoord in, maar het is al te laat. 'GESLOTEN' verschijnt er in grote witte letters op een zwarte ondergrond. Ik laat m'n adem ontsnappen, en kijk nog even naar het laatste bod. 40 euro, dat scheelt...

Het begon met de wens er een paar daagjes tussenuit te gaan met man en kind, en inmiddels ben ik verslaafd. Tenminste, dat denk ik, want ik heb vakantieveilingen.nl pas 36 uur geleden ontdekt. Maar sindsdien gaat om de paar uur mijn wekker. Mijn eerste poging zat nog vol beginnersfoutjes. Al twee uur voor het einde van de veiling plaatste ik mijn tweede bod – niet wetende dat het in de laatste seconden pas menens zou worden. Het lukte me nog net om ‘25’ in te typen tussen alle opeenstapelende biedingen door, maar iemand was me voor en ‘won’ de vakantie voor 25 euro… Het is toch een hele kunst om op het laatste moment als eerste - met een zo laag mogelijk bod - de hoogste bieder te zijn… Een paar uur later had ik al 26 ingetypt terwijl de teller op tien seconden stond, maar weer was iemand me voor. Van de schrik drukte ik op ‘Enter’ in plaats van op ‘Backspace’…

Inmiddels heb ik uitgevonden dat 'mijn' vakantie normaal 100 euro kost. Eigenlijk stom dat je die dan voor een euro meer of minder door je neus laat boren. Zouden wij Nederlanders dan echt zo gierig zijn als bijvoorbeeld de Engelsen beweren? Als dat waar is, dan zouden de Engelsen tijdens zo'n veiling waarschijnlijk ook veel hoger uitkomen... Dat zou ik weleens willen uitzoeken.

Maar eerst wil ik mijn vakantie, dus zie ik voor de zesde keer de laatste seconden van de veiling wegtikken. Hoewel deze veiling gisteravond nog op 45 euro eindigde, staat nu – met nog tien seconden op de teller – het laatste bod op 11. Ik typ 31 in en wacht...
'Vijf, vier...'
Ik klik op 'Bied mee'.
'Drie, twee...'
Ik klik op ‘Oké’.
'Eén... GESLOTEN!'
IK HEB HEM!!! JOEHOE! We gaan op vakantie!
Na een vreugdedansje met manlief en een knuffel voor kindlief die van schrik in huilen is uitgebarsten, zijg ik weer neer achter mijn laptop. Terwijl de euforie nog door mijn aderen stroomt, betrap ik mezelf erop dat ik alweer aan het zoeken ben naar een volgende veiling. Kunnen we er niet een paar daagjes achteraan plakken? Of een avondje weg? Of een dagje uit? Of...? Nu weet ik het zeker: ik ben verslaafd.

Handjes en rammelaars

Het begon allemaal met een ‘ik ben geschrokken’-huiltje. Luca lag al een tijdje rustig te spelen in de box, toen hij plotseling - schijnbaar uit het niets - begon te huilen. Ik pakte hem op en legde hem op mijn knieën, zoals ik wel vaker doe. Zo kan hij tegen me kletsen in zijn brabbel-taaltje, of zich vermaken door mijn gezicht te bestuderen terwijl ik gekke bekken trek, een tijdschrift lees of tv kijk. Maar nu was hij onrustig. Hij keek om zich heen, zag zijn handje, trok een geschrokken pruillip en keek weer naar mij. Het duurde even voor ik het registreerde, maar... hij keek naar zijn handje! “Dat zijn je handjes, Luca” zei ik geruststellend, terwijl ik een gevoel van vreugde voelde opborrelen in mijn borst. Dat is wat mijn zus bedoelde toen ze vroeg of Luca, net als haar dochtertje, zijn handjes al had ontdekt. Meteen pakte ik m'n telefoon om haar te WhatsAppen.

Ongeveer een week vol handjes kijken, kungfu-bewegingen en handjes sabbelen later, lag Luca lekker te brabbelen toen ik een rammelaar in zijn handje duwde. En voor het eerst, voor het allereerst, hield hij de rammelaar vast en bewoog hij hem heen en weer. Euforisch riep ik dat Harmen nú moest komen kijken, en toch wel wat verbaasd zag ik dat Harmen al minstens zo euforisch was als ik. Onze zoon kon een rammelaar vasthouden! En wát voor één! Hij kon niet eens met zijn duim bij zijn vingertjes komen als hij hem vasthield. Wat een opgave moest dat wel niet zijn voor zo'n klein mannetje. Luca vond het allemaal prachtig. Hij bewoog de rammelaar naar zich toe en sloeg zichzelf ermee tegen zijn voorhoofd, maar het gaf allemaal niks, want na nog drie pogingen lukte het hem om het ding in zijn mond te stoppen. Sindsdien stopt Luca alles in zijn mond wat hij in zijn handjes krijgt. Vanmorgen, toen ik hem in bad deed, stopte hij zelfs een handvol Zwitsal-schuim in zijn mondje. Dat moet toch een bijzondere ervaring zijn geweest... 

En zo leert Luca beetje bij beetje en handje voor handje deze wereld kennen… 

Gemodder - Digitale koeien melken

Deze column is eerder verschenen op:
http://www.gemodderindemarge.blogspot.com/2012/05/digitale-koeien-melken.html

"Hier is ie dan, jullie 23e achterkleinkind", zegt manlief H. trots. We zijn op een soort omgekeerde kraamvisite bij zijn opa en oma. Terwijl opa thee gaat halen,vertelt oma dat het steeds moeilijker wordt om al die namen te onthouden; er blijven maar nieuwe bijkomen... De naam van onze spruit kenden ze alleen nog als hondennaam, en de naam van kleinkind numero 24, die van de week is geboren, hadden ze helemaal nog nooit gehoord.
"Maar die naam komt voor in de Bijbel, hoor!" zegt H., "Kijk maar!"
Oma kijkt verbaasd toe hoe H. op het scherm van zijn iPhone begint te tikken. "Kan je dat daarop lezen?!"
"Ja, hier heb ik het al."
Opa komt net binnen met de thee, en oma roept uit: "Kijk dan, er staat gewoon een hele Bijbel op dat ding!"
"Goh..." zegt opa.

"Zal ik een foto maken voor in het kraambezoekboel?" vraag H. even later, terwijl hij zijn telefoon weer pakt.
"Kan dat ook al met dat ding?" Oma's verbazing stijgt. H. laat trots de fotootjes zien die we de afgelopen weken hebben gemaakt. Oma is zeer verbaasd dat dat daar allemaal zomaar oppast, en nog meer als na het aanzetten van de fotocamera-functie een bewegende opa op het scherm verschijnt. H. wordt steeds enthousiaster en laat ook nog even zien hoe je de camera kan 'omdraaien', zodat je een foto van jezelf kan maken. Oma vindt het allemaal prachtig, en even later zijn opa en oma fanatiek digitale koeien aan het melken.
"En dan kan je er ook nog mee bellen", zeg ik lachend.
"Kan je hiermee bellen?!?!" roept oma verbaasd uit.

En ineens vraag ik me af hoe de wereld eruit zal zien als onze zoon ooit achterkleinkinderen krijgt. Zou de technologie de komende tachtig jaar net zo'n ontwikkeling maken als de afgelopen tachtig jaar? Opa moest op de fiets naar de dokter terwijl zijn vrouw lag te bevallen. En toen een paar jaar later zijn buurman een telefoon had, moest hij buiten gaan staan zwaaien terwijl vrouwlief binnen lag te puffen, want de dokter kon hun huis niet vinden... Zullen onze achterkleinkinderen ook ooit medelijdend aanhoren hoe wij dat 'vroeger' deden zonder al hún moderne technologie? Of zullen ze juist hoofdschuddend aanhoren hoe afhankelijk wij waren van elektriciteit, internet en straling? Stiekem hoop ik op dat laatste... En misschien hoop ik ook wel een beetje dat ze net als opa en oma ooit zullen lachen om het feit dat wij anno 2012 over een 'economische crisis' spraken.
"Crisis?!" aldus opa, "Mensen weten niet eens meer wat crisis is!" En zo is het.