Tja...

Ik heb er al vaker over geschreven, maar de verwondering en trots waarmee een moederhart zich kan vullen vind ik bijna even fascinerend als de reden daartoe. Neem nou gisteren: Tijdens het eten wees onze dochter van net 1 zomaar ineens met haar vingertje naar papa's lege stoel, keek me aan, maakte haar ogen groot en zei "oh.”
"Ja, papa is weg!" zei ik met een van trots overslaande stem, waarop dochterlief begon te glimmen en bevestigend naar de achterdeur ging zwaaien. Ik vond het zo ongelooflijk knap, bijzonder en fascinerend dat ze zonder woorden zó kon communiceren…

Misschien komt het door mijn fascinatie voor de ontwikkeling van een kind, maar ik raak simpelweg niet uit verwonderd over de manier waarop mijn kinderen groter worden. Het groeiende aantal klanken dat onze dreumes gebruikt, het steeds duidelijkere verschil in betekenis... Vindt ze iets spannend of leuk, dan zegt ze zacht: “Oeoeoeh”. Het hardere "Da!" betekent in de regel dat ze iets wil, en het korte "oh!" betekent: "Krijg nou wat!?". "Die!" gaat vaak gepaard met een wijzend vingertje, en wanneer ze op mijn arm zit, wijst haar uitgestoken wijsvinger als een wichelroede de weg. Aangevuld met een dwingend "DIE!" of "DAA!" als ik dan toch een andere kant op loop. Als ons dochtertje niet communiceert, dan zingt, brabbelt of “TaDaDaDaDa!!’t” ze wel. Af en toe klinkt ze net als een mitrailleur. Maar dat zeg ik maar niet hardop, want haar grote broer kopieert alles. En zo niet dan corrigeert ie me. "Kleine poeperd van me" zeg ik zo nu en dan als ik weer eens overloop van trots, maar laatst zei mijn peuter streng: "Heeft ze gepoept?" 

"Nee... Poeperd is een koosnaampje, net zoals 'lieverd'"

"Jij noemt haar altijd poeperd!" En even wist ik niet of ik me nu moest schamen, of trots moest zijn op de mooie foutloze zin die mijn zoon zojuist had geproduceerd.

De laatste tijd merk ik dat trots ook een keerzijde kent... Want zo trots als je kan zijn op je kinderen, zo gegeneerd kunnen ze je soms laten voelen. Jij hebt ze immers op de wereld gezet, ze opgevoed, en bent hun grote voorbeeld... Toch?

"Haa! Buurman!" gilt mijn peuterzoon als een marktman over de schutting als ik tussen het snoeien door even binnen ben om koffie te zetten. De wat stille buurman - die ik overigens nauwelijks ken - blijft stil.

Dus doet zoonlief er nog een schepje bovenop: " HEEEEEE! BUURMAN!"

"Ha, buurjongen!" hoor ik de buurman lichtelijk overdonderd reageren. 

"HAAAAI! HOEISSET!" gilt mijn zoon.

"Goed! Hoe is het met jou? Lekker in de tuin aan het spelen?"

"JAAAA, IK BEN AAN HET OPRUIMEN! MAMA HEEFT ROTZOOI GEMAAKT!" 

En een flink aantal rozentakken later, heerlijk in het zonnetje in de achtertuin, volume 10 vanuit de zandbak:“MAMA! Je moet nog AANKLEDEN! Je hebt helemaal NIKS aan!”

"Eh... Huh? Dit is een T-shirt, lieverd. Dan zijn je armen bloot, maar dat hoort als de zon schijnt.”

“Maar dat is toch je PYJAMA?!”