Hieperdepiep...Hoelaa!

"DadadadadaaTATATAtadadadaa!" Lisa zingt er tegenwoordig vrolijk op los, haar handjes omhoog gestoken of op tafel slaand en een vreugdevolle blik op haar gezichtje. Uit haar diepe inademing tussen het zingen door klinkt één en al plezier, en het heen en weer wiegen van haar hele bovenlichaam maakt het feestje compleet. Op de fiets moet ik regelmatig zeggen dat ze niet zo moet swingen, anders houd ik mijn stuur niet recht. En als Harmen onbewust met zijn hand of voet zit te tikken, wiebelt Lisa's hoofdje mee op de maat.

Luca zingt dan ook graag liedjes voor zijn zusje. Hij neemt zijn taak als grote broer serieus, en behalve heel erg hard lachen om Lisa’s ondeugende streken, begint hij haar ook aan te spreken op haar gedrag. "Nee, Lisa, mág niet!" hoor ik hem zo nu en dan zijn vader imiteren, en vanmorgen zei hij belerend tegen zijn zusje: "Dat wil ik nooit meer zien, Lisa!". Maar als Lisa haar bord op de grond gooit, wat heel veel geluid en dus heel veel vreugde bij Lisa oplevert, ligt Luca onder de tafel van het lachen. Evenals wanneer ze trots met haar handjes staat te wapperen (niet wetende dat de tafel haar in evenwicht houdt) en plotseling omvalt. Dat laatste vindt Lisa natuurlijk minder leuk, maar Luca geniet met volle teugen van zijn zusje. Beschermend is hij trouwens ook. Zo beet hij oma, die Lisa liefdevol 'poesje' noemde, toe: "Is geen poes! Is Lisa!" 

"Dat weet ik wel, maar Lisa is ook mijn poesje", zei oma. 

"Niet! Lisa is mijn zusje!" was Luca's verontwaardigde antwoord. 

Poes of geen poes, Lisa is de vrolijkheid zelve, en haar stralende glimlach waarmee ze 'pok pok pok' komt aangekropen, is aanstekelijker dan een grote gaap. Na een lange werkdag klimt ze het liefst bij me op de bank om samen ‘Klap eens in de handjes', ‘In de maneschijn' en 'Dit zijn je wangetjes' te zingen. En als ze klaar is met het aanwijzen van mijn 'neus' (Echt, dat kan ze. Harmen geloofde het pas toen ik vroeg: "Waar is papa's neus?" en Lisa zich omdraaide en zijn neus greep...) hijst ze zichzelf op aan de rugleuning van de bank en gaat uitbundig naar het raam staan zwaaien. Eerst begreep ik dat niet zo goed, maar nu heb ik het angstige vermoeden dat ze al die keren dat ik met de auto langs de gastouder reed, niet naar mij, maar naar het raam zwaaide...

Uiteraard zijn we al flink aan het oefenen voor Lisa's eerste verjaardag, en hoewel ze bij het kaarsje uitblazen nog wel wat hulp kan gebruiken, weet Lisa al precies wat ze moet doen als we "Hieperdepieperdepiep..."  roepen. Terwijl Lisa blij haar handjes zo hoog mogelijk in de lucht steekt, roept Luca: "HOELAAAA!".