Drie jaar

"Mama, ben jij deze?"
Ik draai me om op de fiets en zie dat Luca vijf vingertjes omhoog houdt. "Neee, ik ben al acht-en-twintig" zeg ik en bij het volgende stoplicht laat ik twee keer tien en één keer acht vingers zien. "Ooh" zegt Luca, en bij het zien van zijn beduusde blik voel ik me ineens heel oud.

Luca is zich de laatste tijd erg bewust van zijn leeftijd. Na zijn derde verjaardag zei hij aan het ontbijt: "Nu ben ik weer twee". Ergens snapte ik hem wel: er was toch niks veranderd? Maar twee maanden later weet hij heel goed dat hij drie is, en zie ik een heel snel groter wordende jongen die meer en meer van zijn lieve en zorgzame karakter laat zien. "Wat is Luca toch lief, hè papa, ik kan wel merken dat hij al drie is!" zeg ik zo nu en dan, en dan wordt Luca ter plekke een paar centimeter groter.

En ik meen het, want iedere dag verrast hij me met zijn 'wijze' acties. Laatst nieste ik hem tijdens het verschonen dankzij een fikse verkoudheid per ongeluk recht in zijn gezicht, wreef ie lachend de druppels uit zijn gezicht en zei grinnikend: "gezondheid, mama". Boertjes gaat hij steeds grappiger vinden, maar maakt hij goed met een Frans klinkend "pardon". En nadat ik hem had verteld dat boeren aan tafel niet zo netjes is, liet hij trots aan mijn meelunchende vriendin zien dat hij zijn volgende boertje binnensmonds liet. Zijn vocabulaire is uitgebreid met woorden als 'eigenlijk', 'misschien' en 'natuurlijk'. En iedere ochtend vraagt hij: "Gaan we vandaag naar Shirley?" of "Is mama vandaag vrij?"

Vandaar dat ik vanmorgen de weekplanning maar voor hem uittekende op het whiteboard: een geel huisje betekent 'mama thuis' en groen huisje 'papa thuis', een rode S voor 'naar Shirley' en voor het weekend tekende ik de huisjes geel én groen. Eerst vond Luca het prachtig en kon hij precies vertellen wat alles betekende, maar ineens veegde hij alles uit. "Dat is voor als ik vier ben" was zijn antwoord toen ik vroeg waarom hij dat deed. Luca weet dat hij naar school mag als hij vier is, en ook dat hij dan zonder luier moet kunnen. "Als ik vier ben kan ik op het potje" zei hij laatst. Ik kreeg het daar een beetje benauwd van, maar gelukkig plaste hij gisteren  na lange tijd weer eens op het potje en riep toen blij: "Ik heb op het potje geplast! Ik ben drie!"

Soms volg ik Luca's logica niet helemaal, maar dat is gelukkig wederzijds. Toen we op Koningsdag vertelden dat de koning jarig was, vroeg hij blij: "Wordt de koning ook drie?". Vervolgens wilde hij een cadeautje gaan kopen, en na een rondje rommelmarkt vroeg hij: "Waar is de koning nou?!"