Wat als?

Lieve Luca,

Alle clichés zijn waar… Het is het cliché der clichés, en een waarheid als een koe. Maar omdat clichés saai zijn, zal ik vandaag juist over de dingen vertellen die ons verrast en verbaasd hebben sinds jouw geboorte. Want al drie weken en één dag vallen wij van de ene verbazing in de andere...

Ten eerste ben je veel meer wakker dan we hadden verwacht. Niet alleen kan je urenlang de persoon die jou vasthoudt bestuderen – soms met knipperende oogjes of zelfs al één oog dicht van de slaap – ook kan je nu in je bedje, box, of kinderwagen rustig om je heen liggen kijken zonder te huilen. En dat zonder dat we jou - zoals de cb-dame adviseerde - af en toe hebben laten huilen. Wat we juist wel hebben gedaan is altijd reageren als jij huilt, en zo leren we je steeds beter kennen. Als je wat ligt te jammeren wil je gewoon bij ons zijn. Als je heel boos huilt en met je beentjes trappelt heb je krampjes. En je hongerhuiltje is zo hard en intens dat ik er spontaan toeschietreflex en de zenuwen van krijg. Voor je ‘ik moet poepen maar het lukt niet-huiltje’ had tante Carolina een geweldige oplossing. Toen je in mijn armen woest lag te strekken, trappelen en huilen, volgde ik haar advies op en gaf met mijn hand wat tegendruk tegen de onderkant van jouw voetjes. Je duwde er één keer hard tegenaan, slaakte een jammerende zucht van verlichting, en schonk me vervolgens een tevreden glimlach! Wauw! Wat is het toch fijn om mama te zijn... Tot onze verbazing kan je nu zelfs al met een “EH!” of “AH!” aangeven dat je honger hebt, een schone luier wilt, of je speentje kwijt bent, en is huilen vaak al niet eens meer nodig.

Nu ging dat natuurlijk niet allemaal vanzelf… Vorige week waren er een paar dagen waarin ik niet eens naar de wc kon of een boterham kon smeren zonder dat je vreselijk begon te huilen, en dat was erg vermoeiend. Zaterdagavond waren papa en mama dan ook ontzettend moe toen ik je in bed de laatste voeding gaf. Terwijl papa en ik nog aan het onderhandelen waren wie er zo weer uit moest om jou te verschonen, kreeg je ineens een enorme spuitluier (je poepte met veel geluid je luier vol), en vervolgens spuugde je een straal melk recht tussen m’n ogen. Heel even vonden we dat grappig, maar toen begon je heel snel achter elkaar gekke bekken te trekken en met je ogen te draaien. Toen je ogen zelfs wegdraaiden, besloot ik iemand te bellen, en de eerste die in me opkwam was de verloskundige. Zij belde meteen de kinderarts, en binnen een paar minuten belde ze terug om te vertellen dat de kinderarts al onderweg was naar het ziekenhuis, en dat zij zou langskomen om te beoordelen of we zelf konden rijden of dat er een ambulance moest komen. Papa en ik keken elkaar stomverbaasd aan. We waren bang geweest dat ze ons niet serieus zouden nemen, maar hier hadden we echt niet op gerekend. Enigszins beduusd zaten we even later in de auto. Jij was inmiddels weer de oude gelukkig.

In het ziekenhuis stelde de arts wat vragen, en kwam al vrij snel tot de conclusie dat je waarschijnlijk reflux (te veel maagzuur) had en dat je hartje door het spugen heel even niet meer had geweten hoe het moest kloppen. Maar voor de zekerheid wilde hij jou een nachtje ‘houden’ om je te observeren. Je kreeg vier slangetjes op je lichaam geplakt en werd aan de monitor gelegd, terwijl de kinderarts vast een brief aan de huisarts schreef en weer naar huis ging. Twee nachtvoedingen en een kleine herhaling van de ‘aanval’ later, wist de verpleegkundige het zeker: je had inderdaad reflux, was verder kerngezond, en een papje van Nutriton vooraf aan iedere voeding, en jou even rechtop houden erna, zou waarschijnlijk al een boel verlichting geven. Ze belde zelfs de kinderarts van de volgende ochtend, om te vragen of we niet gewoon naar huis mochten. Maar die vond dat we toch tot de volgende ochtend moesten blijven zodat zij ons nog kon zien. Om kwart voor twaalf (zondagochtend) was ze er eindelijk, maar toen kwam de volgende verrassing... De arts vond dat die paar uurtjes aan de monitor niet genoeg waren geweest om uit te sluiten dat je toch iets anders, zoals epilepsie, had, en wilde je nog een nachtje observeren!

Papa en mama waren met stomheid geslagen… Epilepsie kwam helemaal niet in onze families voor, en het idee dat je reflux had verklaarde al jouw gedrag van de afgelopen week... Deze arts was gewoon nog bezorgder dan wij twee-weken-jonge-ouders! Even vroegen we ons af of het aan ons lag, maar toen besloot papa toch maar even met de arts te gaan praten, en gelukkig mochten we toen toch naar huis. In de auto bedachten we dat dit net een aflevering van ‘Wat als?’ was… Normaal moet je hemel en aarde bewegen om serieus genomen te worden en een verwijzing naar een ziekenhuis of specialist te krijgen, maar nu was het andersom! En zo blijven we van de ene in de andere verbazing vallen... Er gaat een wereld voor je open als je papa en mama wordt!

Xxx mama