Wijze les

`RING!` de deurbel… Nee hè! Dat moet de mevrouw van het consultatiebureau zijn… Tien minuten te vroeg… Luca kijkt me aan – één arm al in zijn truitje, de ander nog niet - en terwijl ik me afvraag of ik hem zo kan wegleggen om de deur open te doen, hoor ik mevrouw al ongeduldig op het raam tikken terwijl Harmen roept dat hij onder de douche staat. Snel prop ik Luca’s andere arm in het mouwtje, leg hem in zijn ledikant, en ren naar beneden. Terwijl ik me voorstel en verontschuldig, kijkt de wat oudere mevrouw me weinig begripvol aan. Ze loopt meteen met me mee, en ik kan nog net de badkamerdeur dichtduwen voor ze boven is. Dit gaat helemaal niet zoals gepland… Ik had uitgekeken naar deze intake; fijn om weer een vast aanspreekpunt te hebben nu de kraamzorg weg is. Maar dat ze nu net op zo´n chaotisch moment tien minuten te vroeg moet komen, lijkt me niet zo handig voor haar beeldvorming.

De ellende begon eigenlijk gisterochtend al met het omvallen van een kom muesli. En toen we gisteravond na een dag vol huilbuien, ongelukjes en buikpijn, ’s avonds de melk uit het omgevallen melkkannetje hadden opgedweild, besloten we de boel de boel te laten en naar bed te gaan. Maar vanmorgen kwam Luca precies om acht uur, toen ook de wekker ging, en zo was ik al tot half 9 druk met voeden terwijl de intake om half 10 zou zijn. Daarbij had Harmen net vandaag een deadline voor zijn opleiding, dus rende ik na de voeding naar beneden om alles op te ruimen. Weer boven sprong ik onder de douche, trok schone kleren aan, kleedde Luca uit om hem in bad te doen, en werd voor het eerst door hem onder geplast...

Maar nu mevrouw er is maak ik me meer druk om die vuilniszak boven aan de trap en Luca die half aangekleed is, dan om dat beetje baby-urine op mijn broek… Mevrouw vraagt of ik Luca meteen weer wil uitkleden zodat we hem kunnen wegen, en terwijl ik me nog afvraag of hij dan niet te koud wordt, kan ik nog net voorkomen dat ze haar handen gaat wassen op de badkamer waar Harmen staat te douchen. Mevrouw is het niet met me eens als ik constateer dat Luca vanaf zaterdag niet meer is aangekomen, want ze kijkt alleen naar het geboortegewicht. Als hij weer is aangekleed stelt ze voor om hem in zijn ledikantje te leggen, maar aangezien hij door het hele aan- en uitkleedcircus klaarwakker is, lijkt me dat geen goed plan en leg ik hem beneden - vlak bij ons - in de kinderwagen. Natuurlijk begint hij ook daar te huilen, en mevrouw vindt dit een mooie gelegenheid om te vertellen dat je baby’s af en toe echt op hun eigen kamer moet laten huilen, zodat je geen last van ze hebt als je een gesprek wilt voeren. Ik besluit Luca op te pakken en hij wordt meteen stil, terwijl mevrouw vertelt dat baby’s ook los van hun moeder in slaap moeten kunnen vallen – hoe moet dat anders straks bij de gastouder? Als Harmen vertelt dat we hebben geleerd dat je een kind de eerste zes weken nog niet kan verwennen, noch opvoeden, spreekt ze dit tegen. Als ik mevrouw koffie of thee aanbied weigert ze, en onwillekeurig denk ik aan mijn werk, en de gouden regel dat je tijdens een huisbezoek nooit iets mag afslaan, tenzij je vreest voor je gezondheid. Nu ben ik gewoon een nuchtere Hollander, maar toch... Zelfs ik voel me een beetje beledigd.

Als mevrouw even later vertelt dat ze een invaller is – en dus niet mijn vaste contactpersoon – moet ik moeite doen om niet te blij te kijken. Maar als ze weg is voel ik me toch ineens een stuk minder zeker over hoe ik met Luca om moet gaan. Maar dan bedenk ik dat ik nu wel mooi heb ervaren hoe het voelt om niet de hulpverlener maar de ouder te zijn... Niet alleen de koffie-regel, maar ook de regel dat je nooit te vroeg mag komen begrijp ik nu beter dan ooit. En na enige zelfreflectie besef ik dat het niet zozeer belangrijk is dat je als hulpverlener iets toevoegt, maar vooral dat je de ouders bevestigt in de dingen die ze zelf al goed doen. Pas als er een vertrouwensband bestaat, staat een ouder open voor jouw tips en adviezen. En zo heb ik toch nog wat geleerd van deze ongemakkelijke intake. En nu snel een schone broek aantrekken!