Pruillipjes en andere mijlpalen

Het heeft de nodige tongoefeningen, gekke bekken en gefrustreerde keelklanken gekost, maar het is gelukt: sinds een paar dagen maakt onze zoon brabbelklanken! Het geluidje klinkt een beetjes als "Whahoeoeoe" en heel soms hoor ik ook een 'k'-klank. Even dacht ik zelfs dat Luca 'inken' zei (net voor hij mocht drinken), maar dat zal wel aan mijn roze bril liggen...

Twee weken voor het uitbreiden van zijn vocabulaire, begon Luca met lachen. Glimlachen (of grimassen) kon hij al, maar de maandagochtend nadat hij 4 weken was geworden, werd Luca wakker, zag mij, en begon met stralende oogjes, opgetrokken schoudertjes en open mond te lachen! Zo dus. Op die momenten wordt je als mama gewoon helemaal warm van binnen. Een dag later lachte hij ook naar papa, en inmiddels brabbelt, lacht en giechelt hij zoveel, dat ik vannacht na de voeding van 4 uur gekscherend tegen Harmen zei: "Nee hè, we hebben een lachbaby", waarop Harmen zei: "hebben wij weer!" (zie Bol.com-reclame )

Naast zijn vrolijke gedrag, is ook Luca's huiltjes-repertoire uitgebreid. Het meest geweldige vind ik nog wel zijn pruillipje. Deze is ultiem zielig als hij verdrietig is, maar ontzettend grappig als hij het gebruikt om duidelijk te maken dat hij het ergens niet mee eens is. In het begin moest ik er zo hard om lachen dat Luca's pruillip spontaan in een glimlach veranderde. Écht zielig is zijn 'ik heb pijn' of 'ik ben geschrokken'-huiltje. Dat begint met grote ogen en een pruillip, en klinkt als een aanzwellende sirene die zachtjes begint en heel snel toeneemt in volume.

Zo kan ik wel blijven praten over alle ontwikkelingen van Luca, maar ik heb dan ook niet voor niets 'ontwikkelingspsychologie` gestudeerd. Twee weken geleden liet ik Luca meedoen aan een standaardiseringsonderzoek voor de Bayley III, een ontwikkelingstest waarvoor nog geen Nederlandse normen bestaan. Luca was één van de 1700 kinderen bij wie de test werd afgenomen, en op grond van de resultaten onstaat er een beeld (normen) van wat een gemiddeld kind van een bepaalde leeftijd kan. Terecht kreeg ik hierover een paar kritische vragen uit mijn omgeving. Waarom zou je willen weten wat een 'gemiddeld' kind van 4 weken oud kan? Alsof iemand zich bij die leeftijd al zorgen zou maken om de intelligentie van zijn kind. Nee, dat doet waarschijnlijk niemand. Maar wat nou als een kind van 2 jaar oud nog steeds functioneert als een... ja... hoeveel weken oude baby? Precies, en dan komt zo´n test mooi van pas.

Pas als je begrijpt op welk niveau iemand functioneert, lukt het écht om die persoon te begrijpen en iets te leren. Toen ik net bij 'De Narcis' werkte werd ik mentor van een 10-jarige jongen met ernstig overgewicht, die schijnbaar om niets woede-aanvallen kreeg waarbij de stoelen je om de oren vlogen. Hij sloeg regelmatig voor de grap groepsgenoten tegen hun hoofd, en ik vond zijn gedrag compleet onvoorspelbaar. Tot onze orthopedagoog mij erop wees dat deze jongen op het sociaal-emotionele niveau van een 2-jarige functioneerde. Pas toen ik door zijn uiterlijk heen een 2-jarig jongetje in hem kon zien, begon ik zijn gedrag te begrijpen en kon ik hem soms zelfs schattig vinden. Daarna lukte het ook om hem af en toe een aai over zijn bol te geven. En wat was ik trots toen hij met veel kabaal naar de 'rustig-wordt-kamer' stormde in plaats van met een stoel te gooien.

Ook wat Luca betreft speelt zijn 'leeftijd' al een rol: ik ben benieuwd hoe lang zijn pruillipjes me nog doen opzwellen van trots...!