Zwangerschapsverlof

Zwangerschapsverlof… Vier tot zes weken thuis, zonder manlief, baby, collega´s, of werk… Ik nam mijn verlof zo laat mogelijk op (vier weken voor de uitgerekende datum) omdat mijn bevallingsverlof (verlof na de geboorte) dan twee weken langer zou zijn. Maar ook - en misschien wel vooral - omdat ik verwachtte dat ik me stierlijk zou vervelen in de weken voor de bevalling… Maar daar heb ik dus helemaal geen tijd voor!

Ten eerste is er de nesteldrang… alles in huis moet aan kant zijn voor de komst van de baby, voor de kraamzorg die een week lang je huishouden overneemt (en je weet nooit vanaf wanneer precies…), en voor de hordes familie, vrienden, collega’s en kennissen, die allemaal langskomen als jij wel wat anders aan je hoofd hebt dan schoonmaken… En of het nou de hormonen zijn die door je lijf gieren, of het feit dat je de hele dag thuis bent, ergens haal je de motivatie vandaan om ondanks je zere rug, enorme buik, en baby die steeds besluit zich om te draaien als je net even bukt – toch te zuigen, dweilen, poetsen, wassen, drogen, vouwen en zelfs die berg strijk weg te werken die er al een half jaar lag… En dat kost tijd, zeker gezien de beperkte energie die je hebt per dag...

Ten tweede zijn er de sterk geadviseerde ‘middagdutjes’. De bevalling is een marathon, dus jij moet goed uitgerust zijn en iedere dag op zijn minst een uurtje slapen overdag. Nu ben ik daar niet zo goed in, maar als ik dan om een uurtje of vier ga liggen, ben ik zo weg, en moet ik een wekker zetten om nog op tijd te kunnen koken. En dat betekent dat je middag ineens een stuk korter is…

Tot slot is er dan nog alles wat ik gepland had voor tijdens mijn verlof. Naast alle achterstallige administratie, checklists van kraamzorg en verloskundige, boeken die ik nog wilde lezen, de adressenlijst voor de geboortekaartjes, en dat foto-album van twee jaar geleden dat nog steeds niet gemaakt is, ben ik vooral druk met thee drinken met vriendinnetjes - waar ik nu eindelijk weer eens alle tijd voor heb. En dat bevalt me prima!

Kortom: De dagen vliegen voorbij en ik had geloof ik gerust zes weken verlof kunnen vullen! Maar toch, toch… als ik dan ’s avonds op de bank lig, of zit, of toch maar weer ga liggen omdat m’n buik anders zo in elkaar gedrukt wordt, en dan maar besluit om naar bed te gaan omdat ik m'n buik daar beter kwijt kan, om vervolgens een harde buik te krijgen van het snelle opstaan, dan hoop ik maar dat de bevalling snel mag beginnen… Liefst vannacht nog!