Laatste loodjes...

Zoals mijn vorige blog al deed vermoeden, zijn de afgelopen vier weken voorbij gevlogen! Maar met de geboorte van mijn nichtje Lotte, het prachtige dochtertje van mijn zus, is de tijd van wachten op haar bevalling voorbij en lijkt die van mij ineens een stuk dichterbij te komen. De voorspelling van mijn moeder dat mijn zus de 9e en ik de 10e zou bevallen (waarvan de helft dus al is uitgekomen...) maakt het er niet minder spannend op, en het feit dat de baby gisteren eindelijk is ingedaald doet daar nog een schepje bovenop. Ik heb dan ook nauwelijks een oog dicht gedaan vannacht, en dat kwam niet alleen door de misselijkheid en oprispingen die steeds de kop opstaken zodra ik ging liggen...

Lotte is een prachtig meisje, 3300 gram, 49 cm, klein hoofdje, lange beentjes, donker blauwe oogjes en een onderlipje dat haar net zo'n boze uitdrukking geeft als ik gehad schijn te hebben. Ze huilde nauwelijks en was ontzettend rustig, terwijl het in mijn buik een drukte vanjewelste was zodra ik Lotte in mijn armen had. En dat is eigenlijk de hele dag zo gebleven... Ik ben onwijs trots op mijn zus, die niet alleen haar zwangerschap super sterk heeft doorstaan, maar ook nog eens een super snelle en heftige bevalling gezond en wel is doorgekomen.

De eerste keer Lotte zien was heel bijzonder… Ik vond het nauwelijks voor te stellen dat zij een paar uur daarvoor nog in de buik van mijn zus zat, en dat ze daar op volledig natuurlijke wijze was uitgekomen... En dat het kind dat in mijn buik zat te trappelen minstens even groot moest zijn, en er ook zeer binnenkort uit zal komen...

Een pretje wordt de bevalling zeker niet, en de tijd daarna zal ook pittig zijn. Maar toch kan ik al niet meer wachten op de eerste wee… Als de nieuwsgierigheid naar de bevalling, naar het geslacht, uiterlijk en karakter van ons kindje, en of de baby en ik de bevalling goed zullen doorstaan daar al niet voor zorgen, dan wel de kwaaltjes die ontstaan als er een baby van een halve meter lang in je buik zit te trappelen van ongeduld om eruit te mogen…

En zo zit de natuur toch maar weer mooi in elkaar… Al weet je nog zo goed wat er allemaal mis kan gaan en hoe pijnlijk het zal worden, zodra de bevalling er echt aan zit te komen ga je er vanzelf naar uitkijken!