Bah!

Het is zover. Luca´s eerste woordje is een feit. En, helaas, helaas, het is geen 'mama'. Ook geen 'papa', 'bal', 'auto' of 'Luca'. Nee, Luca´s eerste woordje is ´bah!´. Stiekem voel ik me wel een beetje schuldig over dit ongebruikelijke eerste woordje, want ergens vraag ik me af of ik niet iets te vaak ´bah!´ heb gezegd als Luca weer eens aan het kinderwagenwiel wilde likken of een schoen in zijn mond stopte.

Hoe het ook zij, Luca gebruikt zijn woordje op allerlei manieren. Eigenlijk zou je het ook wel een stopwoordje kunnen noemen. Als Luca ´bah!´ zegt kan dat betekenen: `jeeej, mama is thuis!´ (of papa), of: ´kijk eens wat ik al kan!´. Ook kan het veelvuldig achter elkaar gebruikt worden, wat meestal aanduidt dat Luca in een vrolijke bui is. En soms betekent het: 'Hallo, ik ben er ook nog!'.

Zoals ik al vreesde liet Luca´s tweede woordje niet lang meer op zich wachten, en was dit 'papa'. Lichtelijk jaloers keek ik toe hoe manlief uitzinnig van vreugde zijn eerste conversatie hield met zijn zoon:
"Bah bah bah" zei Luca.
"PaPa... Papa..."
"...Pahpahpah"
"Jaaaa, papa, dat ben ik, haha! Papa"
"Papa!"
"Goedzo! Papa"
"Papa"
(Enzovoorts...)

Tja, ik had het kunnen zien aankomen. Nu troost ik me met het feit dat Luca mij ook gewoon 'papa' noemt, maar natuurlijk probeer ik hem uit alle macht 'mama' te leren zeggen. Zo zat ik vanmiddag met Luca op schoot mijn uiterste best te doen:
Luca: "Bahbahbah"
Ik: "Mmmmaammmaa"
"Bahbah"
"Goedzo! Mmmammma"
Luca keek nog eens goed naar mijn lippen, bleef even stil en ging steeds glaziger kijken. Even dacht ik dat hij een poging ging doen om me na te zeggen, maar al gauw hoorde ik het gepruttel in zijn broek. En ineens kwam ik op het gekke idee om Luca het woordje 'poep' te leren. Hij heeft immers al een paar dagen luieruitslag, en de voornaamste reden daarvoor is dat hij simpelweg niet de moeite neemt om te huilen als hij gepoept heeft. Nu kost 'poep' zeggen natuurlijk minder moeite dan een keel op zetten, en het verschil tussen 'pap' en 'poep' leek me nog wel te overzien.

Dus zei ik vol enthousiasme tegen mijn zoon, die zittend op mijn schoot met een volle poepluier "pahpahpah" aan het roepen was: "Poep poep poep"
Luca keek me even bedenkelijk aan, en zei toen: "Bah!"