Zwanger zijn met ZMOK'ers

"De juf heeft een baby in haar buik en nu moet de dokter hem eruit halen!"

Tja, als je niet weet dat baby's in buiken ontstaan en daar negen maanden groeien, is het wel even schrikken als de juf vertelt dat er een baby in haar buik zit. Hoe komt die daar nou weer terecht?! A. (8 jaar) vond dit zo'n raar verhaal dat hij me de hele dag niet meer aankeek. Gelukkig kon zijn moeder 's avonds één en ander uitleggen, en nu heeft de baby een persoonlijke beschermengel in de vorm van een 8-jarig jongetje met LVB (lichtverstandelijke beperking). Tijdens het eten zorgt hij ervoor dat ik gezond eet - "Juf, u moet wel goed eten hoor!" "Lust de baby wel vis, juf?" "Eet u wel genoeg kaas?" - en hij grijpt elke gelegenheid aan om de andere kinderen te vertellen dat ze niet aan mijn buik mogen komen.

Gisteren vroeg ik wie de afspraken nog kon opnoemen die tijdens de sociale vaardigheidstraining gelden. A. stak zijn vinger zo hoog in de lucht dat zijn stoel bijna omviel, en toen hij een beurt kreeg riep hij uit: "En je mag de baby niet aanraken!"

Zelfs in een opstandige bui neemt hij de baby nog in bescherming. Zijn eigen uitspraak "Stomme juf met je lelijke buik" vond hij nog wel kunnen, maar toen zijn vriend toevoegde "ja, met je lelijke baby", riep A.: "Je mag de baby niet uitschelden, alleen de juf!"

Helaas is hij soms zo boos, dat hij dingen gaat roepen als "Ik ga je lekker in je buik trappen" en "straks komen mijn vrienden en die gaan lekker aan je buik krabben". Gelukkig blijft dit bij woorden, en tja, hij zit ook niet voor niks op de Narcis...

Werken met ZMOK-ers (Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen) is leuk, en zwanger zijn tussen deze kinderen nog veel leuker. Helaas ben ik niet aangenomen als docent bij de Libelle Academy, bij gebrek aan ervaring met pubers en lesgeven. Maar de ervaring om zwanger te zijn tussen kinderen met LVB, ADHD, hechtingsproblematiek en ODD (oppositionele gedragsstoornis - ook wel 'Opstandig, Dwars en Driftig' genoemd) neemt niemand me meer af.

"Juf, kan de baby nu horen wat ik zeg, juf? Kan hij mij al verstaan? Kent hij mijn naam al, juf?" Typisch ADHD: een zee van vragen afvuren en geen tijd hebben om op antwoord te wachten. "Niet naar B. juf, hij is boos, niet doen juf, straks slaat hij de baby nog! Juhuf, niet doeoeoen! Juf Arianne, SNEL, ga erachteraan!" Toen mijn collega kwam vragen of ik even met een jongen wilde praten die zo boos was dat ze niet meer tot hem kon doordringen, raakte M. bijna in paniek. Zijn bezorgdheid was natuurlijk niet onterecht: de kinderen van de Narcis kunnen in hun boosheid zo agressief worden dat ze de nodige klappen, trappen en klodders spuug uitdelen. Uiteraard heb ik daarvoor maatregelen genomen, en de eerste is dat ik altijd wegloop als kinderen fysiek agressief zijn. Verder heb ik alle kinderen verteld dat ze mijn buik niet mogen aanraken, en dit hou ik ook vol als ze de baby willen aaien of gewoon een knuffel willen geven. Maar als de agressie over is en kinderen gekalmeerd zijn, ga ik wel vaak met ze praten. En juist dan doet mijn dikke buik ze realiseren dat er een baby'tje in ons midden is.

"Juf, slaapt de baby nu?"

"Wat denk je? Dat de baby kan slapen als jullie allemaal zo schreeuwen?!?!" heb ik wel eens tijdens een drukke dag geantwoord.

Maar soms komt ook echt de ZMOK-kant van de kids naar boven. Zo zaten twee jongens seksuele geluiden en bewegingen te maken in het bijzijn van een onschuldige invalkracht die niet wist hoe hij hierop moest reageren. Ik besloot direct in te grijpen, met in mijn achterhoofd de mate waarin dit gedrag vorig jaar uit de hand was gelopen - uiteindelijk vroeg M. (9 jr) aan iedere juf en voorbijganger of ze wel eens 'gepijpt' had en begon hij in borsten te knijpen...

"M. en D.! Dat soort geluiden en bewegingen wil ik hier niet meer horen! M, jij weet heel goed dat dit niet mag, daar hebben we het voor de zomer nog met je vader over gehad!"

"Ja, maar juf, we doen alleen maar zo" *heupbewegingen en kreungeluiden*

"Ik wil het niet meer zien of horen" herhaalde ik nog eens. "Er lopen hier ook kinderen rond die niet weten wat die dingen betekenen, en dat wil ik graag zo houden!"

Hierop riep D. verontwaardigd: "Nou, dat moet je anders ook doen om kinderen te maken hoor", waarna hij zijn blik nonchalant op mijn buik liet rusten.

Heerlijk, kinderen. Altijd recht voor de raap, hoe verstandelijk beperkt, druk, of moeilijk opvoedbaar ze ook zijn... Gelukkig hoefden we A. niet uit te leggen dat sommige mensen écht 'de dokter de baby uit de buik laten halen'. Ik zou niet weten hoe...