Zodra mensen doorkrijgen dat je zwanger bent, vliegen de ongevraagde tips, adviezen en bevallingsverhalen je om de oren. Of je nu een buur, collega of wildvreemde man voor je hebt, ineens voelt iedereen zich verantwoordelijk om je te vertellen hoe zijn vrouw/zus/kennis/nicht is bevallen, en wat een gruwelijke ervaring dat was, en vooral hoe goed het was dat ze in het ziekenhuis waren...
Meestal beginnen die verhalen met opmerkingen als "je wilt dit natuurlijk helemaal niet horen, maar...". En dan volgt het hele relaas van mevrouw die 48 uur over de bevalling deed, waarna haar placenta scheurde en ze dus bijna doodbloede... Of van een nicht die van voor tot achter open scheurde... Of van dat kindje dat waarschijnlijk wel dood was geweest als ze niet al bij voorbaat in het ziekenhuis waren bevallen... Een collega probeerde me er zelfs van te overtuigen dat een bevalling een levensgevaarlijke ingreep is en dat het ronduit naief is om thuis te willen bevallen; 'alsof er ook maar iets romantisch aan is'. Blijkbaar moeten mensen hun verhaal over hun traumatische bevalling jaren later nog kwijt, en dan vooral aan vrouwen die zelf over een maandje of drie moeten bevallen... Die buik lijkt een mooie trigger voor het ophalen van onverwerkte trauma's...
Nu ben ik zelf vrij nuchter, en heb ik ontdekt dat ik bevallingsverhalen over het algemeen prachtig vind. Daarom vraag ik juist naar de bevalling van mensen die niet uit zichzelf beginnen te vertellen, en blader ik in tijdschriften voor (aanstaande) ouders meestal direct naar het bevallingsverhaal. En dan krijg je een heel ander beeld...
Zo wist een buurvrouw te vertellen dat ze in 3 uur tijd klaar was met de bevalling, naar eigen zeggen omdat ze het geslacht niet wist. (niet dat ik geloof dat dat helpt, maar toch...) Van een ander stel hoorden we weer dat ze, ondanks dat ze het eerst thuis 'wilden proberen', ruim op tijd in het ziekenhuis waren om de toch wel zware en vooral lange bevalling, goed en veilig te laten aflopen. In een artikel over 'organic birth' werd zelfs beweerd dat juist de medische wereld bevallen tot iets 'gevaarlijks' heeft gemaakt, en dat een bevalling juist een schitterende ervaring kan zijn als vrouwen daar de rust en ruimte voor krijgen (zie http://www.organicbirthmovie.com/). Als zwangere vrouw ben ik door al die verschillende verhalen alleen maar heel nieuwsgierig geworden. 'De waarheid over bevallen' is er waarschijnlijk niet, elke bevalling is anders. Maar sinds ik me realiseerde dat je juist als je uit voorzorg in het ziekenhuis wil bevallen, ergens halverwege de ontsluitingsweeën de auto in moet, was mijn keuze snel gemaakt.
En dus blijven we kiezen voor de (naar het schijnt) typisch Nederlandse tradities, en hebben we na het geheim houden tot 12 weken, en het niet willen weten van het geslacht, ook voor de thuisbevalling gekozen. Zolang alles goed gaat natuurlijk... Dat dit voor nog meer gruwel-verhalen van goed-bedoelende, overbezorgde vaders zorgt, neem ik maar even voor lief. Eigenlijk best wel ontroerend om wildvreemde mannen over de geboorte van hun kind te horen praten... Zoals de verkoper van BeterBed, die ineens met wazige oogjes begon te vertellen wat er door hem heen ging toen hij daar ineens stond met zijn kind in zijn armen, en dat hij een week op de bank heeft geslapen omdat het zo vreemd voelde om alleen in hun echtelijk bed te slapen, terwijl vrouw en baby nog in het ziekenhuis waren... Als dat niet romantisch is?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten