"Mag ik je een tip geven?"

"Mag ik je één tip geven?" vraagt de verkoper van BeterBed, die mijn schoonzus adviseert bij het uitzoeken van een bed, en zojuist mijn buik heeft ontdekt. "De ruggenprik, de beste uitvinding ooit!"

Zodra mensen doorkrijgen dat je zwanger bent, vliegen de ongevraagde tips, adviezen en bevallingsverhalen je om de oren. Of je nu een buur, collega of wildvreemde man voor je hebt, ineens voelt iedereen zich verantwoordelijk om je te vertellen hoe zijn vrouw/zus/kennis/nicht is bevallen, en wat een gruwelijke ervaring dat was, en vooral hoe goed het was dat ze in het ziekenhuis waren...

Meestal beginnen die verhalen met opmerkingen als "je wilt dit natuurlijk helemaal niet horen, maar...". En dan volgt het hele relaas van mevrouw die 48 uur over de bevalling deed, waarna haar placenta scheurde en ze dus bijna doodbloede... Of van een nicht die van voor tot achter open scheurde... Of van dat kindje dat waarschijnlijk wel dood was geweest als ze niet al bij voorbaat in het ziekenhuis waren bevallen... Een collega probeerde me er zelfs van te overtuigen dat een bevalling een levensgevaarlijke ingreep is en dat het ronduit naief is om thuis te willen bevallen; 'alsof er ook maar iets romantisch aan is'. Blijkbaar moeten mensen hun verhaal over hun traumatische bevalling jaren later nog kwijt, en dan vooral aan vrouwen die zelf over een maandje of drie moeten bevallen... Die buik lijkt een mooie trigger voor het ophalen van onverwerkte trauma's...

Nu ben ik zelf vrij nuchter, en heb ik ontdekt dat ik bevallingsverhalen over het algemeen prachtig vind. Daarom vraag ik juist naar de bevalling van mensen die niet uit zichzelf beginnen te vertellen, en blader ik in tijdschriften voor (aanstaande) ouders meestal direct naar het bevallingsverhaal. En dan krijg je een heel ander beeld...

Zo wist een buurvrouw te vertellen dat ze in 3 uur tijd klaar was met de bevalling, naar eigen zeggen omdat ze het geslacht niet wist. (niet dat ik geloof dat dat helpt, maar toch...) Van een ander stel hoorden we weer dat ze, ondanks dat ze het eerst thuis 'wilden proberen', ruim op tijd in het ziekenhuis waren om de toch wel zware en vooral lange bevalling, goed en veilig te laten aflopen. In een artikel over 'organic birth' werd zelfs beweerd dat juist de medische wereld bevallen tot iets 'gevaarlijks' heeft gemaakt, en dat een bevalling juist een schitterende ervaring kan zijn als vrouwen daar de rust en ruimte voor krijgen (zie http://www.organicbirthmovie.com/). Als zwangere vrouw ben ik door al die verschillende verhalen alleen maar heel nieuwsgierig geworden. 'De waarheid over bevallen' is er waarschijnlijk niet, elke bevalling is anders. Maar sinds ik me realiseerde dat je juist als je uit voorzorg in het ziekenhuis wil bevallen, ergens halverwege de ontsluitingsweeën de auto in moet, was mijn keuze snel gemaakt.

En dus blijven we kiezen voor de (naar het schijnt) typisch Nederlandse tradities, en hebben we na het geheim houden tot 12 weken, en het niet willen weten van het geslacht, ook voor de thuisbevalling gekozen. Zolang alles goed gaat natuurlijk... Dat dit voor nog meer gruwel-verhalen van goed-bedoelende, overbezorgde vaders zorgt, neem ik maar even voor lief. Eigenlijk best wel ontroerend om wildvreemde mannen over de geboorte van hun kind te horen praten... Zoals de verkoper van BeterBed, die ineens met wazige oogjes begon te vertellen wat er door hem heen ging toen hij daar ineens stond met zijn kind in zijn armen, en dat hij een week op de bank heeft geslapen omdat het zo vreemd voelde om alleen in hun echtelijk bed te slapen, terwijl vrouw en baby nog in het ziekenhuis waren... Als dat niet romantisch is?!

Stof, stof en nog meer stof...

Niet te geloven! Werkelijk elk stukje tafel, bank, kast, tv, koffiezetapparaat, elektrische kookplaat, plant, iPhone, vensterbank, raam, aanrecht en vloer is bedekt met een dun laagje witte stof. En dat terwijl ik gisteren nog het hele huis heb schoongemaakt... Zucht...

Het schijnt dat veel vrouwen die zwanger zijn ofwel gaan verhuizen, of het hele huis gaan verbouwen. Wij vormen daar geen uitzondering op. Ook niet gek natuurlijk, want je gaat niet een babykamer bouwen voordat je weet of en wanneer er een kleine komt... Maar dat we dan ook meteen de badkamer, de gang, en het derde slaapkamertje moesten verbouwen, hadden we niet helemaal van tevoren bedacht.

Stap 1 is inmiddels gezet: de enorme slaapkamer die we als studeerkamer gebruikten, is nu in tweeën gesplitst door een muurtje dat Harmen samen met mijn vader heeft gebouwd. Dat muurtje op zich was binnen een ochtend af, maar het opvullen van de spleet tussen muur en plafond, het pleisteren van de muur aan beide kanten, het schuren, voorstrijken en het wit verven waren toch wel ietsje meer werk. Maar inmiddels zit het behang erop (aan de kant van de babykamer dan), en kunnen we ook de andere drie muren gaan behangen. En met een beetje geluk is zelfs de vloer aan het eind van deze week gelegd.

Maar dan hebben we nog stap 2, 3, 4, ... Omdat de deur van de babykamer in de nieuwe muur zit, moet de deur van het andere kamertje ruim een meter die kamer in worden opgeschoven (tot net voorbij het kozijn in de nieuwe muur). En dan moet natuurlijk ook de muur die dit kamertje van de badkamer scheidt worden opgeschoven... Kortom: er moet nog een muur worden gebouwd! (metselen, pleisteren, schuren...) En vooral dat schuren betekent natuurlijk nóg meer stof!

En dan, als het muurtje klaar is, de ondernemer tijd heeft en alle materialen binnen zijn, kan de bestaande badkamermuur eruit gesloopt worden, en krijgt de badkamer een complete make-over. Douchecabine eruit, ligbad erin, wastafel eruit, dubbele wastafel met spiegelkast erin, verwarming eruit, designradiator erin... en natuurlijk muur- en vloertegels eruit (om leidingen te kunnen verleggen), en nieuwe (veel mooiere) muur- en vloertegels erin... Dat we dan een weekje niet thuis kunnen douchen nemen we maar even voor lief.

Ohja, en dan niet te vergeten moet er natuurlijk nog een muurtje tussen het extra stukje gang en de badkamer worden gebouwd (metselen, pleisteren, schuren... STOF!). Tot slot moeten de nieuwe gangmuren nog met structuurverf onder handen worden genomen, de vloerbedekking in de gang worden gelegd, en de kozijnen, het plafond en de muren van het kleine kamertje worden geverfd...

Er is nog heel wat werk te verzetten, en helaas kan ik nu al niet veel meer doen dan plannen, rekenen, inkopen, Harmen aansporen, toekijken, gereedschap aangeven, drinken halen en mijn persoonlijke strijd tegen het witte stof uitvechten... (zuigen, stoffen, dweilen, ramen lappen...).

Maar als alles volgens planning verloopt, kan ik wel tegen het einde van mijn zwangerschap alles doen wat een hoogzwangere vrouw nog schijnt te willen: languit liggen op de bank, in bed, of... in bad! En natuurlijk is het wel zo fijn om straks ons 1-jarige kindje gewoon in bad te kunnen zetten in plaats van op onze arm te houden tijdens het douchen. Kortom: nog even stof happen, maar dan hebben we ook wat!

Zwanger zijn met ZMOK'ers

"De juf heeft een baby in haar buik en nu moet de dokter hem eruit halen!"

Tja, als je niet weet dat baby's in buiken ontstaan en daar negen maanden groeien, is het wel even schrikken als de juf vertelt dat er een baby in haar buik zit. Hoe komt die daar nou weer terecht?! A. (8 jaar) vond dit zo'n raar verhaal dat hij me de hele dag niet meer aankeek. Gelukkig kon zijn moeder 's avonds één en ander uitleggen, en nu heeft de baby een persoonlijke beschermengel in de vorm van een 8-jarig jongetje met LVB (lichtverstandelijke beperking). Tijdens het eten zorgt hij ervoor dat ik gezond eet - "Juf, u moet wel goed eten hoor!" "Lust de baby wel vis, juf?" "Eet u wel genoeg kaas?" - en hij grijpt elke gelegenheid aan om de andere kinderen te vertellen dat ze niet aan mijn buik mogen komen.

Gisteren vroeg ik wie de afspraken nog kon opnoemen die tijdens de sociale vaardigheidstraining gelden. A. stak zijn vinger zo hoog in de lucht dat zijn stoel bijna omviel, en toen hij een beurt kreeg riep hij uit: "En je mag de baby niet aanraken!"

Zelfs in een opstandige bui neemt hij de baby nog in bescherming. Zijn eigen uitspraak "Stomme juf met je lelijke buik" vond hij nog wel kunnen, maar toen zijn vriend toevoegde "ja, met je lelijke baby", riep A.: "Je mag de baby niet uitschelden, alleen de juf!"

Helaas is hij soms zo boos, dat hij dingen gaat roepen als "Ik ga je lekker in je buik trappen" en "straks komen mijn vrienden en die gaan lekker aan je buik krabben". Gelukkig blijft dit bij woorden, en tja, hij zit ook niet voor niks op de Narcis...

Werken met ZMOK-ers (Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen) is leuk, en zwanger zijn tussen deze kinderen nog veel leuker. Helaas ben ik niet aangenomen als docent bij de Libelle Academy, bij gebrek aan ervaring met pubers en lesgeven. Maar de ervaring om zwanger te zijn tussen kinderen met LVB, ADHD, hechtingsproblematiek en ODD (oppositionele gedragsstoornis - ook wel 'Opstandig, Dwars en Driftig' genoemd) neemt niemand me meer af.

"Juf, kan de baby nu horen wat ik zeg, juf? Kan hij mij al verstaan? Kent hij mijn naam al, juf?" Typisch ADHD: een zee van vragen afvuren en geen tijd hebben om op antwoord te wachten. "Niet naar B. juf, hij is boos, niet doen juf, straks slaat hij de baby nog! Juhuf, niet doeoeoen! Juf Arianne, SNEL, ga erachteraan!" Toen mijn collega kwam vragen of ik even met een jongen wilde praten die zo boos was dat ze niet meer tot hem kon doordringen, raakte M. bijna in paniek. Zijn bezorgdheid was natuurlijk niet onterecht: de kinderen van de Narcis kunnen in hun boosheid zo agressief worden dat ze de nodige klappen, trappen en klodders spuug uitdelen. Uiteraard heb ik daarvoor maatregelen genomen, en de eerste is dat ik altijd wegloop als kinderen fysiek agressief zijn. Verder heb ik alle kinderen verteld dat ze mijn buik niet mogen aanraken, en dit hou ik ook vol als ze de baby willen aaien of gewoon een knuffel willen geven. Maar als de agressie over is en kinderen gekalmeerd zijn, ga ik wel vaak met ze praten. En juist dan doet mijn dikke buik ze realiseren dat er een baby'tje in ons midden is.

"Juf, slaapt de baby nu?"

"Wat denk je? Dat de baby kan slapen als jullie allemaal zo schreeuwen?!?!" heb ik wel eens tijdens een drukke dag geantwoord.

Maar soms komt ook echt de ZMOK-kant van de kids naar boven. Zo zaten twee jongens seksuele geluiden en bewegingen te maken in het bijzijn van een onschuldige invalkracht die niet wist hoe hij hierop moest reageren. Ik besloot direct in te grijpen, met in mijn achterhoofd de mate waarin dit gedrag vorig jaar uit de hand was gelopen - uiteindelijk vroeg M. (9 jr) aan iedere juf en voorbijganger of ze wel eens 'gepijpt' had en begon hij in borsten te knijpen...

"M. en D.! Dat soort geluiden en bewegingen wil ik hier niet meer horen! M, jij weet heel goed dat dit niet mag, daar hebben we het voor de zomer nog met je vader over gehad!"

"Ja, maar juf, we doen alleen maar zo" *heupbewegingen en kreungeluiden*

"Ik wil het niet meer zien of horen" herhaalde ik nog eens. "Er lopen hier ook kinderen rond die niet weten wat die dingen betekenen, en dat wil ik graag zo houden!"

Hierop riep D. verontwaardigd: "Nou, dat moet je anders ook doen om kinderen te maken hoor", waarna hij zijn blik nonchalant op mijn buik liet rusten.

Heerlijk, kinderen. Altijd recht voor de raap, hoe verstandelijk beperkt, druk, of moeilijk opvoedbaar ze ook zijn... Gelukkig hoefden we A. niet uit te leggen dat sommige mensen écht 'de dokter de baby uit de buik laten halen'. Ik zou niet weten hoe...

Soms heb je van die dagen...

Noem het zwangerschapsdementie, noem het dommigheid, noem het dikke pech, maar soms heb je van die dagen...

Toen ik net na de aankondiging van mijn zwangerschap te horen kreeg dat mijn contract terug zou gaan van 32 naar 16 uur per week, was ik alles behalve blij. Ik was teleurgesteld in mijn baas en verdrietig om het feit dat het werk dat ik met zoveel passie uitvoer, mij nog maar twee dagen per week zou bezighouden. Na enige bezinning in de kerk, werd ik weer herinnerd aan mijn overtuiging dat niets zonder reden gebeurd. Dus wachtte ik rustig op het plannetje dat God met deze ontwikkeling zou hebben...

En dat leek te komen! Vorige week werd ik gebeld door de moeder van een vriend van Harmen. Zij wist dat de Libelle Academy dringend op zoek is naar een docent voor de cursus: "Zo werkt het puberbrein" en dacht dat ik hiervoor wel geschikt zou zijn. Ik had nog nooit van een cursus voor Libelle-lezeressen gehoord, maar het idee om les te gaan geven aan moeders van pubers sprak me direct aan. Tijdens mijn studie heb ik met veel interesse het vak 'Adolescent Development' gevolgd, en lesgeven is mijn vroegste ambitie - die heeft plaatsgemaakt voor de ambitie om kinder- en jeugdpsycholoog te worden. Wat een geweldige manier zou dit zijn om die twee te combineren. Tegelijk zou ik mijn carrière-mogelijkheden op academisch niveau vergroten, en dat tijdens mijn zwangerschap!

Dus stond ik vanmorgen vol goede moed op om naar het sollicitatiegesprek te gaan. Al mijn (drie) positie-truitjes waren natuurlijk in de was, dus koos ik maar voor mijn hippe positiejurkje met hoge hakken en vooruit, dan ook maar een overdreven zwaar luchtje uit het enige proefflesje dat we nog in huis hadden. Vooral dat luchtje was een vereiste onder Libelle-lezeressen, aldus manlief. Oh ja, en ik moest natuurlijk wel even een nettere tas uit de kast halen. Die moest uiteraard wel nog gestreken worden, dus haastte ik me naar zolder om het strijkijzer aan te zetten. Tot mijn schrik ontstond er een knalletje en een vlammetje en een zwartgeblakerd plekje in het laminaat... Toen het strijkijzer het in een ander stopcontact ook niet deed, dacht ik even dat het apparaat zelf stuk was. Dan maar niet strijken en snel nog even mijn CV afdrukken... Maar tot mijn ergernis deed de printer het ook al niet!! Het duurde even voordat er een lampje ging branden: Natuurlijk! Er was kortsluiting ontstaan en de stop was doorgeslagen. Bolderdebolder twee trappen af naar de meterkast, en weer op met mijn hoge hakken. CV geprint, strijkijzer aan, snel ff m'n tas strijken... Smelt het mooie lintje dat erop is genaaid! Nou ja, dat ziet ze vast niet. Inmiddels was ik al behoorlijk laat, en op mijn hoge hakken rende ik de twee trappen weer af om mijn jas te pakken en me naar de auto te haasten. Daar probeerde ik het adres in te voeren in de TomTom. Hoofddorp, Kapellelaan... WAT?! Het adres bestond niet!! Manlief maar bellen dan. "Bliep bliep, batterij bijna leeg". Het zweet stond me inmiddels onder de oksels - ik zweet toch al sneller nu ik zwanger ben - en ik was maar wat blij met mijn lekker luchtje. Gelukkig nam Harmen op voor mijn telefoon uitviel en zou hij me terugbellen als hij het adres gevonden had. Ondertussen navigeerde ik naar een willekeurig adres in Hoofddorp en wachtte met spanning af terwijl de telefoon bleef bliepen dat de batterij bijna leeg was. Harmen belde snel terug: Oh, KapellAlaan. Voor het stoplicht, snel de K en de A ingetoetst voor hij weer op groen sprong,,. Kende die de Kapellalaan ook niet! Langzaam begon ik toch in paniek te raken... Tot ik manlief weer aan de telefoon had, en me tegelijk realiseerde dat Capella natuurlijk met een 'C' was. Hehe, die kende de TomTom gelukkig wel. Met 130 over de A2 lukte het me net om de aankomsttijd op 09.58 uur te krijgen, totdat ik bij de afrit kwam en daar een enorme file bleek te staan... En natuurlijk begon de baby ook nog even lekker tegen m'n blaas te schoppen. Soms zit alles tegen... Gelukkig had ik nog net genoeg batterij om te bellen dat ik wat later was, en vond de vrouw met wie ik de afspraak had dit niet erg.

Nu nog afwachten of ze het ook niet erg vindt dat ik zelf nog geen pubers heb opgevoed... Vandaag of morgen belt ze terug... Spannend!