Hoe gaat het?

"Hoe gaat het met je?" Ik las ergens dat je dat niet moet vragen aan mensen in rouw. Daar ben ik het niet mee eens, maar ik snap de gedachte wel. Het is namelijk een vreselijk ingewikkelde vraag. "Naar omstandigheden goed" zeg ik vaak, denkend aan de vele momenten dat ik geniet. Van Luca en Lisa, van het contact met degene die de vraag stelt, of van mijn studie. Van het enthousiasme dat ik vanaf de eerste lesdag alweer voelde over alle wijsheid en inzichten die de integratieve kindertherapie brengt. Op het puntje van m'n stoel, aan de lippen van de docent, vergat ik bijna dat ik nog geen zes weken daarvoor bevallen was.

Maar dan zijn er de 'downs', die onvermijdelijk  volgen op deze 'ups'. De kortsluiting die nog geregeld in m'n hoofd ontstaat als ik iets te lang onder de mensen ben. Het complete gebrek aan energie en focus na een studiedag. De vermoeidheid die me soms zo overvalt dat ik alleen nog maar mijn ogen wil sluiten - zelfs voor het ge-"mama" van de kinderen. Hoe ik soms een simpele vraag niet kan beantwoorden omdat mijn gedachten ongecontroleerd alle kanten op gaan. En de somberheid die als een deken over de dag kan liggen. 'Naar omstandigheden' dus.

Geen betere plek om even helemaal tot onszelf te komen dan in Toscane, zo dachten we. 'La dolce vita' is de slogan van het agriturismo waar we verbleven, en dat maakten ze waar door de hartelijke houding van het personeel, de workshops wijnproeven, paardrijden en truffel-hunting, en avonden vol Italiaanse gerechten, wijn en livemuziek. Overal waar we keken hadden we prachtig uitzicht op de heuvels van Toscane, en het weer was goed genoeg om elke dag te kunnen zwemmen. 'Heerlijk!' zou je denken, maar eerlijk is eerlijk, het was ook confronterend.

De heenreis was stressvol met twee enthousiaste en nieuwsgierige kinderen op een onoverzichtelijk vliegveld, en een ontzwangerend hoofd dat niet bepaald meewerkte. De spierpijn na het zwemmen confronteerde me met de staat van mijn ontzwangerende lijf, en nadat ik me had ingeschreven voor een paardrijles ontdekte ik dat ik daarmee - zo 'kort' na de bevalling en zonder rij-ervaring - risico liep op een verzakking. Harmen ging in mijn plaats, en terwijl ik hem de sta-zit-oefeningen zag doen op een dravend paard, was ik blij dat hij daar zat en niet ik. Maar het meest confronterend waren de golven van somberheid en gemis, die me overvielen juist nu we met zijn vieren waren, en nu ik niet de afleiding van alledag had. Geen schoolritme, geen studie en praktijk, en geen Netflix-serie om even alles bij te vergeten.

Wat was het fijn om weer thuis te komen in ons vertrouwde huis. Maar nog fijner was de mail van een moeder die vorig jaar haar pasgeboren kindje heeft verloren. Ze vroeg me of de vakantie confronterend was geweest - en schreef dat ze het dapper vond dat we waren gegaan. En dat was zo troostrijk dat het me inspireerde tot het schrijven van deze blog. Voor alle moeders die een kindje missen. Er is weinig zo persoonlijk als rouw, maar weinig geeft meer troost dan (h)erkenning en begrip.