Tja...

Ik heb er al vaker over geschreven, maar de verwondering en trots waarmee een moederhart zich kan vullen vind ik bijna even fascinerend als de reden daartoe. Neem nou gisteren: Tijdens het eten wees onze dochter van net 1 zomaar ineens met haar vingertje naar papa's lege stoel, keek me aan, maakte haar ogen groot en zei "oh.”
"Ja, papa is weg!" zei ik met een van trots overslaande stem, waarop dochterlief begon te glimmen en bevestigend naar de achterdeur ging zwaaien. Ik vond het zo ongelooflijk knap, bijzonder en fascinerend dat ze zonder woorden zó kon communiceren…

Misschien komt het door mijn fascinatie voor de ontwikkeling van een kind, maar ik raak simpelweg niet uit verwonderd over de manier waarop mijn kinderen groter worden. Het groeiende aantal klanken dat onze dreumes gebruikt, het steeds duidelijkere verschil in betekenis... Vindt ze iets spannend of leuk, dan zegt ze zacht: “Oeoeoeh”. Het hardere "Da!" betekent in de regel dat ze iets wil, en het korte "oh!" betekent: "Krijg nou wat!?". "Die!" gaat vaak gepaard met een wijzend vingertje, en wanneer ze op mijn arm zit, wijst haar uitgestoken wijsvinger als een wichelroede de weg. Aangevuld met een dwingend "DIE!" of "DAA!" als ik dan toch een andere kant op loop. Als ons dochtertje niet communiceert, dan zingt, brabbelt of “TaDaDaDaDa!!’t” ze wel. Af en toe klinkt ze net als een mitrailleur. Maar dat zeg ik maar niet hardop, want haar grote broer kopieert alles. En zo niet dan corrigeert ie me. "Kleine poeperd van me" zeg ik zo nu en dan als ik weer eens overloop van trots, maar laatst zei mijn peuter streng: "Heeft ze gepoept?" 

"Nee... Poeperd is een koosnaampje, net zoals 'lieverd'"

"Jij noemt haar altijd poeperd!" En even wist ik niet of ik me nu moest schamen, of trots moest zijn op de mooie foutloze zin die mijn zoon zojuist had geproduceerd.

De laatste tijd merk ik dat trots ook een keerzijde kent... Want zo trots als je kan zijn op je kinderen, zo gegeneerd kunnen ze je soms laten voelen. Jij hebt ze immers op de wereld gezet, ze opgevoed, en bent hun grote voorbeeld... Toch?

"Haa! Buurman!" gilt mijn peuterzoon als een marktman over de schutting als ik tussen het snoeien door even binnen ben om koffie te zetten. De wat stille buurman - die ik overigens nauwelijks ken - blijft stil.

Dus doet zoonlief er nog een schepje bovenop: " HEEEEEE! BUURMAN!"

"Ha, buurjongen!" hoor ik de buurman lichtelijk overdonderd reageren. 

"HAAAAI! HOEISSET!" gilt mijn zoon.

"Goed! Hoe is het met jou? Lekker in de tuin aan het spelen?"

"JAAAA, IK BEN AAN HET OPRUIMEN! MAMA HEEFT ROTZOOI GEMAAKT!" 

En een flink aantal rozentakken later, heerlijk in het zonnetje in de achtertuin, volume 10 vanuit de zandbak:“MAMA! Je moet nog AANKLEDEN! Je hebt helemaal NIKS aan!”

"Eh... Huh? Dit is een T-shirt, lieverd. Dan zijn je armen bloot, maar dat hoort als de zon schijnt.”

“Maar dat is toch je PYJAMA?!”

Drie jaar

"Mama, ben jij deze?"
Ik draai me om op de fiets en zie dat Luca vijf vingertjes omhoog houdt. "Neee, ik ben al acht-en-twintig" zeg ik en bij het volgende stoplicht laat ik twee keer tien en één keer acht vingers zien. "Ooh" zegt Luca, en bij het zien van zijn beduusde blik voel ik me ineens heel oud.

Luca is zich de laatste tijd erg bewust van zijn leeftijd. Na zijn derde verjaardag zei hij aan het ontbijt: "Nu ben ik weer twee". Ergens snapte ik hem wel: er was toch niks veranderd? Maar twee maanden later weet hij heel goed dat hij drie is, en zie ik een heel snel groter wordende jongen die meer en meer van zijn lieve en zorgzame karakter laat zien. "Wat is Luca toch lief, hè papa, ik kan wel merken dat hij al drie is!" zeg ik zo nu en dan, en dan wordt Luca ter plekke een paar centimeter groter.

En ik meen het, want iedere dag verrast hij me met zijn 'wijze' acties. Laatst nieste ik hem tijdens het verschonen dankzij een fikse verkoudheid per ongeluk recht in zijn gezicht, wreef ie lachend de druppels uit zijn gezicht en zei grinnikend: "gezondheid, mama". Boertjes gaat hij steeds grappiger vinden, maar maakt hij goed met een Frans klinkend "pardon". En nadat ik hem had verteld dat boeren aan tafel niet zo netjes is, liet hij trots aan mijn meelunchende vriendin zien dat hij zijn volgende boertje binnensmonds liet. Zijn vocabulaire is uitgebreid met woorden als 'eigenlijk', 'misschien' en 'natuurlijk'. En iedere ochtend vraagt hij: "Gaan we vandaag naar Shirley?" of "Is mama vandaag vrij?"

Vandaar dat ik vanmorgen de weekplanning maar voor hem uittekende op het whiteboard: een geel huisje betekent 'mama thuis' en groen huisje 'papa thuis', een rode S voor 'naar Shirley' en voor het weekend tekende ik de huisjes geel én groen. Eerst vond Luca het prachtig en kon hij precies vertellen wat alles betekende, maar ineens veegde hij alles uit. "Dat is voor als ik vier ben" was zijn antwoord toen ik vroeg waarom hij dat deed. Luca weet dat hij naar school mag als hij vier is, en ook dat hij dan zonder luier moet kunnen. "Als ik vier ben kan ik op het potje" zei hij laatst. Ik kreeg het daar een beetje benauwd van, maar gelukkig plaste hij gisteren  na lange tijd weer eens op het potje en riep toen blij: "Ik heb op het potje geplast! Ik ben drie!"

Soms volg ik Luca's logica niet helemaal, maar dat is gelukkig wederzijds. Toen we op Koningsdag vertelden dat de koning jarig was, vroeg hij blij: "Wordt de koning ook drie?". Vervolgens wilde hij een cadeautje gaan kopen, en na een rondje rommelmarkt vroeg hij: "Waar is de koning nou?!"

Hieperdepiep...Hoelaa!

"DadadadadaaTATATAtadadadaa!" Lisa zingt er tegenwoordig vrolijk op los, haar handjes omhoog gestoken of op tafel slaand en een vreugdevolle blik op haar gezichtje. Uit haar diepe inademing tussen het zingen door klinkt één en al plezier, en het heen en weer wiegen van haar hele bovenlichaam maakt het feestje compleet. Op de fiets moet ik regelmatig zeggen dat ze niet zo moet swingen, anders houd ik mijn stuur niet recht. En als Harmen onbewust met zijn hand of voet zit te tikken, wiebelt Lisa's hoofdje mee op de maat.

Luca zingt dan ook graag liedjes voor zijn zusje. Hij neemt zijn taak als grote broer serieus, en behalve heel erg hard lachen om Lisa’s ondeugende streken, begint hij haar ook aan te spreken op haar gedrag. "Nee, Lisa, mág niet!" hoor ik hem zo nu en dan zijn vader imiteren, en vanmorgen zei hij belerend tegen zijn zusje: "Dat wil ik nooit meer zien, Lisa!". Maar als Lisa haar bord op de grond gooit, wat heel veel geluid en dus heel veel vreugde bij Lisa oplevert, ligt Luca onder de tafel van het lachen. Evenals wanneer ze trots met haar handjes staat te wapperen (niet wetende dat de tafel haar in evenwicht houdt) en plotseling omvalt. Dat laatste vindt Lisa natuurlijk minder leuk, maar Luca geniet met volle teugen van zijn zusje. Beschermend is hij trouwens ook. Zo beet hij oma, die Lisa liefdevol 'poesje' noemde, toe: "Is geen poes! Is Lisa!" 

"Dat weet ik wel, maar Lisa is ook mijn poesje", zei oma. 

"Niet! Lisa is mijn zusje!" was Luca's verontwaardigde antwoord. 

Poes of geen poes, Lisa is de vrolijkheid zelve, en haar stralende glimlach waarmee ze 'pok pok pok' komt aangekropen, is aanstekelijker dan een grote gaap. Na een lange werkdag klimt ze het liefst bij me op de bank om samen ‘Klap eens in de handjes', ‘In de maneschijn' en 'Dit zijn je wangetjes' te zingen. En als ze klaar is met het aanwijzen van mijn 'neus' (Echt, dat kan ze. Harmen geloofde het pas toen ik vroeg: "Waar is papa's neus?" en Lisa zich omdraaide en zijn neus greep...) hijst ze zichzelf op aan de rugleuning van de bank en gaat uitbundig naar het raam staan zwaaien. Eerst begreep ik dat niet zo goed, maar nu heb ik het angstige vermoeden dat ze al die keren dat ik met de auto langs de gastouder reed, niet naar mij, maar naar het raam zwaaide...

Uiteraard zijn we al flink aan het oefenen voor Lisa's eerste verjaardag, en hoewel ze bij het kaarsje uitblazen nog wel wat hulp kan gebruiken, weet Lisa al precies wat ze moet doen als we "Hieperdepieperdepiep..."  roepen. Terwijl Lisa blij haar handjes zo hoog mogelijk in de lucht steekt, roept Luca: "HOELAAAA!".