Deja-vu

Langzaam maar zeker kwam er wat gebrabbel uit de wieg. Lisa strekte zich eens uit. Haar handjes, die met open handpalmen naast haar hoofdje lagen, zochten de zijkant van de wieg. Haar voetjes vochten met de stof van de slaapzak. Voorzichtig deed ze haar oogjes open, ze knipperde eens, en keek recht in de grote groene ogen van haar grote broer. Twee wenkbrauwen schoten omhoog, gevolgd door twee mondhoeken, en uit zijn mond klonk luid en hoog: "Mama kíjk is!! Lisa ga wákker!!!" Het werd een beetje lichter in de wieg toen Luca wegrende, en terwijl Lisa's oogjes naar mama zochten, hoorde ze haar grote broer roepen: "Papa! Wéet je?! Lisa wákker geworre! Kom kijken!"

Luca is gek op zijn zusje. Hij geeft haar zoveel mogelijk kusjes en knuffels, zingt liedjes voor haar en wil alles wat hij meemaakt met haar delen. "Kijk, Jisa" hoor ik hem regelmatig zeggen, om haar vervolgens te vertellen wat hij in zijn hand heeft, wat voor leuks we gaan doen, of waar Lisa zich op dat moment bevindt. "Jisa isse boven." legt Luca uit als ik Lisa heb meegenomen naar de zolder. "Kijk!” zegt hij terwijl hij het traphekje openmaakt en de trap af gaat. “Luca ga nee-en!”
“LUCA ISSE NEE-EN” roept hij even later van onderaan de trap, om voor de duidelijkheid maar weer naar boven te komen en nog één keer uit te leggen: "Jisa isse boven!".

Soms is hij ietwat te wild voor Lisa. Zo kruipt hij nog wel eens stiekem bij haar in de boks, waarop Lisa preventief heel hard begint te huilen. Af en toe knuffelt hij haar iets te enthousiast, waarop Lisa mij heel indringend aankijkt, vervolgens een pruillip trekt en als ik dan nog niet ingrijp heel hard begint te huilen. En laatst ging het echt mis, toen Luca het een goed idee vond om op het bed te gaan springen waarop ik met Lisa zat. Terwijl ik nog aan het roepen was dat dat niet mocht, was Luca al met zijn hoofd op Lisa's gezichtje gevallen. Resultaat: zeker een uur huilen, een korstje op haar lip, en een verhoogd wantrouwen richting haar grote broer.

Wat was ik blij toen ze de volgende dag weer onbezorgd en vrolijk lachte naar Luca - ondanks het korstje dat nog steeds op haar lip prijkte en waar ze voortdurend met haar tong langs ging. Ik heb veel nagedacht over hoe ik kon zorgen dat Luca zijn zusje leuk zou gaan vinden, maar ik begin me nu pas af te vragen of ik me niet drukker zou moeten maken over andersom. Gelukkig vergeten baby's snel... Hoewel ik soms wel eens denk dat áls Lisa ooit uit een coma ontwaakt, ze toch minstens een vaag gevoel van deja-vu moet hebben.