Imitatie-leer

Het begon allemaal ten tijde van het WK-Voetbal. Tijdens één van die wedstrijden die precies rond etenstijd begonnen - waardoor je de eerste vijf minuten gezellig met het hele gezin kon kijken en de laatste 85 minuten genoegen moest nemen met een half oog op de tv - deed Luca een ronduit volmaakte imitatie van zijn voetbal kijkende papa. Zelfs de drie gespannen vingers om zijn kin vergat hij niet. Kinderen leren door te imiteren, en peuters zijn daar meester in. 

"Ik kom eraan, Jisa!" roept Luca regelmatig als Lisa huilt, zijn stemmetje net zo hoog als die van mij. En als ik niet op tijd ingrijp zit zijn gebogen vinger liefdevol in haar mondje. "Stil maar meissie, heb je buikpijn?" hoor ik hem dan zachtjes zeggen en als ze even later aan de borst ligt: "Genoeg, Lisa?". Zodra ze haar oogjes open doet, roept hij: "Oh! Kijk! Jisa wákker!! Hai Jisa! Hai poppie!". En nadat hij zelf ziek was geweest voelde hij aan haar voorhoofdje en zei beslist: "ziek!" 

Harmen kreeg laatst een koekje van eigen deeg toen hij iets liet vallen en Luca streng en met opgeheven vingertje riep: "Papa, stout! Hoek!". En als ik iets doe wat hij niet wil, zegt hij resoluut: "Mama, nee!". Schijnbaar verstaat hij Lisa ook al, want regelmatig hoor ik hem tegen haar zeggen: "Je keuken? Ja, dat mag!" om haar vervolgens met wippertje en al naar de keuken te duwen. Best confronterend soms, om mijn pedagogische stem zo voorgespiegeld te krijgen. Maar nog confronterender zijn de stopwoordjes die Luca meedogenloos overneemt. "Ohja! Jeuk!" klinkt het regelmatig met overslaande stem uit zijn mond, of ik nu vraag of hij pindakaas op zijn brood wil ("Ohja! Jeuk!") of vertel dat de jam niet op is maar in de koelkast staat ("Ohja!! Jeuk!").

Soms vraag ik me weleens af of we Luca niet te enthousiast opvoeden. Toen ik gisteren vroeg of hij een ijsje wilde, riep hij: "Oh! Jaaa! Vet!! Cool!!". En onze pogingen de oranje-gekte uit te leggen resulteerden erin dat hij bij ieder oranje versierd huis begon te zingen: "Ojeee ojee ojee ojeeee, we are the sjempies, we are the sjempies!" Maar wat ben ik trots als Luca aan zijn tafeltje zit te puzzelen en hardop zegt: "Waar moet deze? Hier? Nee, kan niet. Hier? Ja! Past! Kijk, mama, Luca gemaakt!" 

Het voetballen was voor Luca nog even iets te ingewikkeld, maar de bloedstollende penaltyreeks tegen Costa Rica – die Luca in zijn pyjama mocht kijken nadat de buren hem hadden wakker gejuicht – maakte één en ander duidelijk. Als de bal het doel in gaat, moet je juichen, had Luca begrepen toen Oranje scoorde. Dus toen de eerst volgende penalty erin ging, gingen Luca's handjes de lucht in en riep hij met zijn slaperigste stemmetje: “Jippie!!” terwijl papa en mama hun handen voor hun ogen sloegen.