41 weken...

Na mijn vorige blog is een kort vervolg wel op zijn plaats. Donderdagavond had Luca nog 40 graden koorts, maar dankzij de nodige zetpillen zakte de koorts gedurende de nacht en ging Luca met 38 graden mee richting bruiloft. Uiteraard met een tas vol reservekleertjes en een matje onder zijn billen. En hoewel Luca nog zo slap als een vaatdoek was, genoot hij volop van de autorit en vooral van het feit dat wij zo ongeveer direct stopten als hij 'poep' zei. Al gauw begon hij 'poep' te roepen om ons vervolgens te confronteren met een droge luier en de smeekbede 'Beh aaien!!' De derde keer zijn we maar op goed geluk doorgereden, en gelukkig kwamen we droog aan.

Dankzij een paar frietjes (!) knapte Luca halverwege de dag op, en 's avonds was de koorts weg. Toch is het achteraf gezien een wonder dat er niets is misgegaan, want na de nodige met diarree besmeurde kleertjes op zaterdag, gooide Luca zondag zijn gehele maaginhoud in mijn bh en over mijn jurk. Met recht de meest smerige 'mama-ervaring' in mijn mama-staan... En dan te bedenken dat ik niet eens reservekleding mee had naar de bruiloft.

Inmiddels zijn we weer allemaal de oude, en hoewel ik me nog zó had voorgenomen om uit te gaan van 42 weken - werd ik maandag 5 mei om 4 uur 's ochtends klaarwakker, akelig bewust van het feit dat het mijn uitgerekende datum was en dat de kans groot was dat de komende twee weken héél erg lang zouden gaan duren. In mijn buik gebeurt sinds maandag echt van alles, maar ondanks alle trappen, wandelingen, schoonmaakactiviteiten en harde buiken ten gevolge van dat alles, willen de echte weeën nog niet komen. Ik heb nog even geprobeerd manlief ervan te overtuigen dat die laatste paar dagen de wetenschap of we een jongen of meisje krijgen me heel veel om handen (geboortekaartje, decoratie, kleertjes, muisjes...), voorpret en extra geduld zou opleveren. En dat ik het voor zo'n korte tijd toch echt wel geheim zou kunnen houden. Maar helaas... zijn argumenten (door mijzelf ooit bedacht) wogen toch zwaarder...

En dus weet ik nog steeds niet of we een jongen of een meisje krijgen en kan ik bijna niet meer wachten om hem of haar in mijn armen te houden en te bewonderen... Nog heel eventjes...