De 40e week...

Grappig is dat. Ik zeg altijd hoeveel weken ik zwanger ben, 39 inmiddels, maar ik zit dus al in de 40e week van mijn zwangerschap. En gek genoeg voelt dat helemaal niet zo. Grote kans dat dat met Harmens broer en zijn verloofde te maken heeft, die morgen - drie dagen voor mijn uitgerekende datum - trouwen. Maar hoewel we mijn hele zwangerschap hebben gespeculeerd over of ik wel of niet op de bruiloft zou zijn en hoe (hoogzwanger of met baby, met of zonder rolstoel, via een live-verbinding vanuit mijn kraambed...) had ik nooit gedacht dat er nog zoveel meer scenario's mogelijk waren.  

De baby blijft naar alle waarschijnlijkheid nog wel even zitten. Hij (of zij) zwemt nog vrolijk rond, groeit goed en heeft ruim voldoende vruchtwater. Allemaal uitspraken die mij zeer bekend voorkomen van de 41e en 42e week van mijn vorige zwangerschap. Maar om ons meteen maar even met de neus op de feiten te drukken: we zijn niet meer met zijn drieën, maar met zijn vieren... Vier gezinsleden om rekening mee te houden.

Het begon dinsdag- op woensdagnacht, toen ik Luca hoorde huilen en even bij hem ging kijken. Verbouwereerd zat hij in zijn bed, afwisselend naar mij kijkend en naar het avondeten dat zijn dekbed bedekte. Aangezien ik net zijn andere dekbed in de was had gedaan, besloten we hem de rest van de nacht bij ons te laten slapen, waar hij even later ook ons dekbed onder spuugde. En toen ik eindelijk doorhad wanneer ik de emmer onder zijn neus moest duwen, begon het volgende probleem. Een probleem waar geen luier tegenop kon. De details zal ik je besparen. En hoewel Luca tussen het spugen door nog vrolijk liedjes had staan zingen, werd hij na iedere luier alleen maar zwakker en stiller. Eén zielig hoopje ellende.

Wat was ik blij toen ie vanmorgen om 'drinken' vroeg, maar drie slokjes water en een half banaantje later had hij alweer genoeg. Dus hoewel ik inmiddels zeker weet dat ik niet met baby op de bruiloft zal zijn, is de kans groot dat ik erbij ben met een peuter die net zoveel zorg en aandacht nodig heeft als een baby. Of ik blijf thuis met Luca en zonder baby. Of ik krijg ook buikgriep, waardoor de baby toch ineens haast gaat maken...

Hoe het ook zij, ik kan alleen maar hopen dat we morgen met zijn drieën op de bruiloft kunnen zijn. Of eigenlijk met zijn vieren dus...