Daar is ze dan...

"Het is net Luca!" was het eerste wat ik uitbracht terwijl ik op adem probeerde te komen met de baby die een paar seconden geleden nog mijn lichaam uit moest, in mijn armen... Mijn kin onnatuurlijk tegen mijn schouder gedrukt om het langverwachte gezichtje tot in detail te kunnen bestuderen. Of het nu de opgezwollen oogjes waren, het volmaakt gevormde neusje, de bolle wangetjes, of het prachtige kleine mondje... iets maakte dat ik het gevoel had dat Luca opnieuw geboren was. Misschien was het wel de onbeschrijfelijke ervaring van na negen lange maanden zwanger zijn, enkele uren weeën opvangen en het toppunt van pijn, kwetsbaarheid en overweldiging, zomaar ineens verlost te zijn van alles en het volmaakte schepseltje waar je het allemaal voor gedaan hebt in je armen te houden... "Het is precies Luca" stamelde ik nog maar eens, en mijn angst dat ik van niemand zoveel zou kunnen houden als van onze Luca, was in één oogopslag verdwenen.

Net als na mijn eerste bevalling leek de vraag die me al negen maanden bezig had gehouden ineens bijna ongepast... "Wat is het eigenlijk?". 'Het' was zo volmaakt en klein, zo mooi en kwetsbaar... een heel nieuw mensenkind, van wie wij de ouders mochten zijn, in wie we steeds meer van onszelf zouden herkennen en die zich zou ontwikkelen tot een unieke persoonlijkheid. Wat deed het geslacht er nu nog toe? Maar toen Harmen het woord 'meisje' zei bleek mijn vreugde toch nog een extra dimensie te kennen. "Een méisje?!" herhaalde ik terwijl ik hem ongelovig aankeek. "Echt? Is het echt een meisje?!" En terwijl de verloskundige lachte dat hij het bewijs zo zou laten zien, kon ik mijn ogen niet losmaken van haar mooie gezichtje. "Hai Lisa" zei ik zacht, en langzaam maar zeker drong tot me door dat we gewoon echt een dochtertje hadden gekregen... Een zusje voor Luca. En dat mijn tweede zwangerschap, het lange lange wachten, en zelfs de bevalling achter de rug waren.

Die eerste week leefde ik bijna letterlijk op een roze wolk. Natuurlijk waren er krampjes en huiltjes en zorgen... En naweeën en stuwing en spierpijn... Maar het geluksgevoel overheerste en zelfs de kraamtranen bleven uit. En Luca, die was liever, trotser en blijer dan we hadden durven hopen. De enige die af en toe jaloers was, was ik, want die eerste dagen kreeg ik geen enkele knuffel of kus meer van Luca. Voor even was mama niet meer dan een obstakel waar Luca overheen moest klimmen, langs moest rennen of omheen moest lopen om Lisa een kusje of knuffel te kunnen geven.