Vrolijk werd
Luca die morgen wakker… Hij had maar liefst van negen tot zes geslapen. Een
nieuw record! Toch was mama wat minder opgetogen dan Luca. Mama wist namelijk
dat Luca vandaag zijn eerste inentingen zou krijgen… En bij het zien van Luca´s
vrolijke, onbezorgde, gelukzalige glimlach, voelde ze zich nu al schuldig.
`Weet je Luca´, zei ze, ´vanmiddag krijg je een prikje bij de dokter…´
´Aaguu´ zei
Luca met een grijns op zijn gezicht.
´Ja´, zei
mama, ´en dat is niet zo leuk, maar wel goed, want dan wordt je niet ziek, en als je ziek wordt heb je nog
véél meer pijn´. Blijkbaar vond Luca het woordje ´véél´ erg leuk om te horen,
want hij begon vrolijk te brabbelen en lachgeluidjes te maken.
Op het
consultatiebureau aangekomen, had Luca nog niks in de gaten. Toen mama hem
begon uit te kleden keek hij blij verrast. Hij was gek op het badje, en tot
zijn vreugde was hij gisteren per ongeluk twee keer in bad geweest! ´s Ochtends
had mama hem al in bad gedaan, en ’s avonds, toen mama even weg was, deed papa
hem ook nog in bad. Wat een feest! Zou
hij nu nóg een keer in bad mogen?!
Mama bracht Luca naar een andere ruimte en legde hem op de weegschaal. ‘Hé, dit heb ik eerder
gezien’, dacht Luca. Hij keek nieuwsgierig in het rond, en even
later had mama hem weer in een doek gewikkeld en lag hij lekker warm tegen haar aan.
Misschien moet ik wel drinken, dacht hij, en hij begon verwoed te sabbelen op
mama’s trui. Oh, daar
gingen ze alweer aan de wandel. Luca werd op een tafel gelegd, en een vreemde mevrouw bekeek hem even en trok hem omhoog zonder zijn hoofdje vast te houden. Hé, dat was grappig, nu zag hij mama op z'n kop. Nadat Luca nog even vriendelijk naar de mevrouw had gelachen, pakte mama hem weer vast. En nog steeds was hij
niet in bad geweest… Nu begon Luca het wel een beetje zat te worden, hoor… Hij begon een beetje te mopperen terwijl mama
en de mevrouw maar bleven praten… Lukte
het maar om in slaap te vallen… Maar er was zoveel te zien… En dat baby-gehuil op de
achtergrond hielp ook niet echt om in slaap te vallen… Luca’s
oogjes werden kleiner, en weer groter, en weer kleiner…
Ah, er
gebeurde weer wat… Luca werd weer op de tafel gelegd, en mama hield zijn armpje
en beentje vast. ‘Volgens mij gaat er iets spannends gebeuren’ , dacht Luca… Maar ineens voelde hij iets kouds en toen voelde hij een stekende pijn in zijn beentje. Hij kreeg een enorm rood hoofd, zette grote ogen op en begon keihard te huilen. WHÈÈÈÈH, whèèèh, whèèèh, WHÈÈÈÈÈÈÈÈ…….hij
bedacht nog net op tijd dat hij ook moest inademen, maar toen hij ook nog in zijn andere been dezelfde stekende pijn kreeg, vergat hij écht even adem te halen, en toen begon
hij nóg harder te huilen dan daarvoor… Gelukkig pakte mama hem snel op, en nadat
hij even goed had gegild, besloot hij nog maar even door te mopperen... Maar gelukkig lag hij al gauw weer lekker aangekleed in zijn vertrouwde kinderwagen en daar viel hij als een blok in slaap… En gelukkig wist hij nog niet dat hij dit binnen een jaar nóg vier keer moet meemaken... Voorlopig kon hij zich weer concentreren op drinken, slapen, geluidjes maken en zijn handjes ontdekken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten