Wat als?

Lieve Luca,

Alle clichés zijn waar… Het is het cliché der clichés, en een waarheid als een koe. Maar omdat clichés saai zijn, zal ik vandaag juist over de dingen vertellen die ons verrast en verbaasd hebben sinds jouw geboorte. Want al drie weken en één dag vallen wij van de ene verbazing in de andere...

Ten eerste ben je veel meer wakker dan we hadden verwacht. Niet alleen kan je urenlang de persoon die jou vasthoudt bestuderen – soms met knipperende oogjes of zelfs al één oog dicht van de slaap – ook kan je nu in je bedje, box, of kinderwagen rustig om je heen liggen kijken zonder te huilen. En dat zonder dat we jou - zoals de cb-dame adviseerde - af en toe hebben laten huilen. Wat we juist wel hebben gedaan is altijd reageren als jij huilt, en zo leren we je steeds beter kennen. Als je wat ligt te jammeren wil je gewoon bij ons zijn. Als je heel boos huilt en met je beentjes trappelt heb je krampjes. En je hongerhuiltje is zo hard en intens dat ik er spontaan toeschietreflex en de zenuwen van krijg. Voor je ‘ik moet poepen maar het lukt niet-huiltje’ had tante Carolina een geweldige oplossing. Toen je in mijn armen woest lag te strekken, trappelen en huilen, volgde ik haar advies op en gaf met mijn hand wat tegendruk tegen de onderkant van jouw voetjes. Je duwde er één keer hard tegenaan, slaakte een jammerende zucht van verlichting, en schonk me vervolgens een tevreden glimlach! Wauw! Wat is het toch fijn om mama te zijn... Tot onze verbazing kan je nu zelfs al met een “EH!” of “AH!” aangeven dat je honger hebt, een schone luier wilt, of je speentje kwijt bent, en is huilen vaak al niet eens meer nodig.

Nu ging dat natuurlijk niet allemaal vanzelf… Vorige week waren er een paar dagen waarin ik niet eens naar de wc kon of een boterham kon smeren zonder dat je vreselijk begon te huilen, en dat was erg vermoeiend. Zaterdagavond waren papa en mama dan ook ontzettend moe toen ik je in bed de laatste voeding gaf. Terwijl papa en ik nog aan het onderhandelen waren wie er zo weer uit moest om jou te verschonen, kreeg je ineens een enorme spuitluier (je poepte met veel geluid je luier vol), en vervolgens spuugde je een straal melk recht tussen m’n ogen. Heel even vonden we dat grappig, maar toen begon je heel snel achter elkaar gekke bekken te trekken en met je ogen te draaien. Toen je ogen zelfs wegdraaiden, besloot ik iemand te bellen, en de eerste die in me opkwam was de verloskundige. Zij belde meteen de kinderarts, en binnen een paar minuten belde ze terug om te vertellen dat de kinderarts al onderweg was naar het ziekenhuis, en dat zij zou langskomen om te beoordelen of we zelf konden rijden of dat er een ambulance moest komen. Papa en ik keken elkaar stomverbaasd aan. We waren bang geweest dat ze ons niet serieus zouden nemen, maar hier hadden we echt niet op gerekend. Enigszins beduusd zaten we even later in de auto. Jij was inmiddels weer de oude gelukkig.

In het ziekenhuis stelde de arts wat vragen, en kwam al vrij snel tot de conclusie dat je waarschijnlijk reflux (te veel maagzuur) had en dat je hartje door het spugen heel even niet meer had geweten hoe het moest kloppen. Maar voor de zekerheid wilde hij jou een nachtje ‘houden’ om je te observeren. Je kreeg vier slangetjes op je lichaam geplakt en werd aan de monitor gelegd, terwijl de kinderarts vast een brief aan de huisarts schreef en weer naar huis ging. Twee nachtvoedingen en een kleine herhaling van de ‘aanval’ later, wist de verpleegkundige het zeker: je had inderdaad reflux, was verder kerngezond, en een papje van Nutriton vooraf aan iedere voeding, en jou even rechtop houden erna, zou waarschijnlijk al een boel verlichting geven. Ze belde zelfs de kinderarts van de volgende ochtend, om te vragen of we niet gewoon naar huis mochten. Maar die vond dat we toch tot de volgende ochtend moesten blijven zodat zij ons nog kon zien. Om kwart voor twaalf (zondagochtend) was ze er eindelijk, maar toen kwam de volgende verrassing... De arts vond dat die paar uurtjes aan de monitor niet genoeg waren geweest om uit te sluiten dat je toch iets anders, zoals epilepsie, had, en wilde je nog een nachtje observeren!

Papa en mama waren met stomheid geslagen… Epilepsie kwam helemaal niet in onze families voor, en het idee dat je reflux had verklaarde al jouw gedrag van de afgelopen week... Deze arts was gewoon nog bezorgder dan wij twee-weken-jonge-ouders! Even vroegen we ons af of het aan ons lag, maar toen besloot papa toch maar even met de arts te gaan praten, en gelukkig mochten we toen toch naar huis. In de auto bedachten we dat dit net een aflevering van ‘Wat als?’ was… Normaal moet je hemel en aarde bewegen om serieus genomen te worden en een verwijzing naar een ziekenhuis of specialist te krijgen, maar nu was het andersom! En zo blijven we van de ene in de andere verbazing vallen... Er gaat een wereld voor je open als je papa en mama wordt!

Xxx mama

Wijze les

`RING!` de deurbel… Nee hè! Dat moet de mevrouw van het consultatiebureau zijn… Tien minuten te vroeg… Luca kijkt me aan – één arm al in zijn truitje, de ander nog niet - en terwijl ik me afvraag of ik hem zo kan wegleggen om de deur open te doen, hoor ik mevrouw al ongeduldig op het raam tikken terwijl Harmen roept dat hij onder de douche staat. Snel prop ik Luca’s andere arm in het mouwtje, leg hem in zijn ledikant, en ren naar beneden. Terwijl ik me voorstel en verontschuldig, kijkt de wat oudere mevrouw me weinig begripvol aan. Ze loopt meteen met me mee, en ik kan nog net de badkamerdeur dichtduwen voor ze boven is. Dit gaat helemaal niet zoals gepland… Ik had uitgekeken naar deze intake; fijn om weer een vast aanspreekpunt te hebben nu de kraamzorg weg is. Maar dat ze nu net op zo´n chaotisch moment tien minuten te vroeg moet komen, lijkt me niet zo handig voor haar beeldvorming.

De ellende begon eigenlijk gisterochtend al met het omvallen van een kom muesli. En toen we gisteravond na een dag vol huilbuien, ongelukjes en buikpijn, ’s avonds de melk uit het omgevallen melkkannetje hadden opgedweild, besloten we de boel de boel te laten en naar bed te gaan. Maar vanmorgen kwam Luca precies om acht uur, toen ook de wekker ging, en zo was ik al tot half 9 druk met voeden terwijl de intake om half 10 zou zijn. Daarbij had Harmen net vandaag een deadline voor zijn opleiding, dus rende ik na de voeding naar beneden om alles op te ruimen. Weer boven sprong ik onder de douche, trok schone kleren aan, kleedde Luca uit om hem in bad te doen, en werd voor het eerst door hem onder geplast...

Maar nu mevrouw er is maak ik me meer druk om die vuilniszak boven aan de trap en Luca die half aangekleed is, dan om dat beetje baby-urine op mijn broek… Mevrouw vraagt of ik Luca meteen weer wil uitkleden zodat we hem kunnen wegen, en terwijl ik me nog afvraag of hij dan niet te koud wordt, kan ik nog net voorkomen dat ze haar handen gaat wassen op de badkamer waar Harmen staat te douchen. Mevrouw is het niet met me eens als ik constateer dat Luca vanaf zaterdag niet meer is aangekomen, want ze kijkt alleen naar het geboortegewicht. Als hij weer is aangekleed stelt ze voor om hem in zijn ledikantje te leggen, maar aangezien hij door het hele aan- en uitkleedcircus klaarwakker is, lijkt me dat geen goed plan en leg ik hem beneden - vlak bij ons - in de kinderwagen. Natuurlijk begint hij ook daar te huilen, en mevrouw vindt dit een mooie gelegenheid om te vertellen dat je baby’s af en toe echt op hun eigen kamer moet laten huilen, zodat je geen last van ze hebt als je een gesprek wilt voeren. Ik besluit Luca op te pakken en hij wordt meteen stil, terwijl mevrouw vertelt dat baby’s ook los van hun moeder in slaap moeten kunnen vallen – hoe moet dat anders straks bij de gastouder? Als Harmen vertelt dat we hebben geleerd dat je een kind de eerste zes weken nog niet kan verwennen, noch opvoeden, spreekt ze dit tegen. Als ik mevrouw koffie of thee aanbied weigert ze, en onwillekeurig denk ik aan mijn werk, en de gouden regel dat je tijdens een huisbezoek nooit iets mag afslaan, tenzij je vreest voor je gezondheid. Nu ben ik gewoon een nuchtere Hollander, maar toch... Zelfs ik voel me een beetje beledigd.

Als mevrouw even later vertelt dat ze een invaller is – en dus niet mijn vaste contactpersoon – moet ik moeite doen om niet te blij te kijken. Maar als ze weg is voel ik me toch ineens een stuk minder zeker over hoe ik met Luca om moet gaan. Maar dan bedenk ik dat ik nu wel mooi heb ervaren hoe het voelt om niet de hulpverlener maar de ouder te zijn... Niet alleen de koffie-regel, maar ook de regel dat je nooit te vroeg mag komen begrijp ik nu beter dan ooit. En na enige zelfreflectie besef ik dat het niet zozeer belangrijk is dat je als hulpverlener iets toevoegt, maar vooral dat je de ouders bevestigt in de dingen die ze zelf al goed doen. Pas als er een vertrouwensband bestaat, staat een ouder open voor jouw tips en adviezen. En zo heb ik toch nog wat geleerd van deze ongemakkelijke intake. En nu snel een schone broek aantrekken!

Lieve Luca,

Vandaag ben je alweer 1 week en 1 dag oud. Wat gaat de tijd ineens hard zeg! Je zat zo lekker in mijn buik, dat je er eigenlijk niet zelf uit wilde komen, en toen leken de weken juist eindeloos te duren. We waren zo benieuwd naar jou! Papa had al tegen mijn buik gezegd “kom maar snel, anders komen ze je halen”, maar dat hielp ook al niet... Van de artsen mocht je niet later dan zondag de 26e geboren worden, dus moest ik zaterdagavond al naar het ziekenhuis, zodat ze zondagochtend de bevalling konden laten beginnen. Maar in het ziekenhuis begon de bevalling zaterdagavond al, en zondagochtend om 8.17 uur werd je op eigen kracht (en die van mama) geboren. Papa riep meteen “wat een mooi kereltje!” en mama zei: “Is het een jongen?!” Gelukkig voor papa was je inderdaad een jongen! ;) Je begon meteen heel hard te huilen, maar toen mama zei: ‘Hai Luca, dat was wel zwaar he’ zuchtte je (per ongeluk) ‘Jah…’ en even later had je een grote glimlach op je gezicht. Vanaf toen was ik verliefd... (Voor als je het niet gelooft van die glimlach, we hebben er een foto van.)

Je bleek al 54 cm te zijn en 4170 gram te wegen! En toen we je aan mijn borst legden moest je heel even bedenken wat je daarmee moest, maar algauw begon je te drinken. Wat waren papa en ik trots! Thuis wachtte de hele familie Van Moorsel al op ons, en onze kraamverzorgster Kimberly. Toen iedereen je bewonderd had en Kimberly had uitgelegd hoe we jou moesten voeden, verschonen en warm houden, vielen papa en ik als een blok is slaap. ’s Avonds kwamen tante Gerdien, ome Arjan met tante Hannah, en ome Marius met de hele familie nog, en toen was je klaarwakker en keek je iedereen met grote ogen aan. Wat was je mooi!!

En toen kwam de eerste nacht… Gelukkig voor ons hoefde je maar twee keer te drinken, en we moesten je er zelfs voor wakker maken. Maar de poepluiers waren een ander verhaal… Je hebt in één nacht wel drie rompertjes en een paar hydrofiel luiers ondergepoept, en er zat zelfs poep op ons dekbed! We wisten niet meer hoe we de poep van je rug moesten krijgen, maar gelukkig kon oma via de telefoon wat tips geven. De volgende dag kwam de rest van de familie Van Doorn, en wat keken opa en oma trots en blij toen ze je zagen! Evi en Elias waren heel lief voor jou, en waren erg benieuwd naar hun eigen broertje of zusje. Die wordt over een paar weekjes geboren...

De rest van de week hebben papa en mama vooral veel uitgerust, veel geleerd, en van ons nieuwe gezinnetje genoten. ´s Avonds sliep je altijd wat langer tussen de voedingen en kwam er al wat visite om jou te bewonderen. Van Kimberly leerden we hoe we jou konden verschonen zonder dat je alles onderpoepte en plaste, en leerden we je in bad doen, borstvoeding geven, je bedje en kinderwagen opmaken, en alles wat je moet weten over baby’s… Zaterdag was zij alweer voor het laatst, en sindsdien hebben we ook wat meer visite overdag. Papa en mama worden steeds handiger met jou, al gaat er soms nog wat mis. Zo had je laatst tijdens het verschonen zomaar ineens je eigen gezicht en het kussen dat daar achter lag onder geplast! Je bent ook steeds meer wakker, en hebt gisteren voor het eerst een speentje gekregen. Die spuugde je eerst uit, maar even later lag je er zo woest op te zuigen dat ik bang was dat je te moe zou worden voor de borst. Maar dat viel gelukkig mee, je dronk alleen een stuk rustiger, en daardoor verslikte je je minder vaak.

Papa en mama genieten enorm van jou, en ik hoor papa regelmatig hardop lachen als hij naar je kijkt. We willen je het liefst dag en nacht bij ons houden en naar je kijken. En gelukkig mag dat ook, want verwennen kunnen we je nu nog niet...

Xxx Mama