Gelukkig zijn

Vorige week vertelde onze pastoor (Ten Have) tijdens zijn preek dat het simpele feit dat ieder mens fouten maakt (ook wel 'erfzonde' genoemd), voortkomt uit iets moois: de 'vrije wil'. En zo zit het met alles in het leven... al het kwade komt voort uit iets goeds. Terwijl ik hierover zat na te denken, kwam ik in m'n telefoon een vergeten filmcitaat tegen dat ik een paar weken daarvoor had opgeslagen: "A man who fears nothing is a man who loves nothing. When you don't love anything, what's the fun of living?" En ineens zag ik een parallel met wat de pastoor had verteld: angst komt voort uit liefde. Kwaad komt voort uit goed...

Laatst kreeg ik van een vriend een artikel over gelukkig zijn. Hierin werd gesteld dat geluk niks anders is dan een psychische stoornis, een verdraaid beeld van de werkelijkheid, of 'gezondheid en een slecht geheugen'. Hier ben ik het niet mee eens. Ik denk dat je pas echt gelukkig wordt als je de vervelende gebeurtenissen in je leven niet vergeet, maar leert accepteren, en er af en toe op terug durft te kijken als je gelukkig bent. Dan besef je des te meer hoe goed je het hebt op dat moment .

Tegenwoordig zijn veel mensen alleen maar bezig met de vraag: "Ben ik wel gelukkig en hoe wordt ik nog gelukkiger?" Echtscheidingen, nieuwe religies en hopeloze zoektochten naar geluk tot gevolg... Vorig jaar was ik net zo: ik woonde net op kamers en begreep maar niet waarom ik me juist nu, in wat 'de leukste periode van m'n leven' had moeten zijn, zo somber kon voelen.

Nu weet ik echter: gelukkig wordt je niet door te piekeren over jezelf en weg te rennen voor negatieve of beangstigende gevoelens. En ook niet door ze simpelweg te vergeten of ontkennen. Gelukkig wordt je door het leven te accepteren zoals het is. Door jezelf te accepteren zoals je bent, met al je positieve en negatieve kanten. En je vervolgens te richten op de mensen om je heen. Zo zie je ineens de man die op het perron zijn danspasjes oefent, het meisje dat in de trein stilletjes meezingt met haar mp-3-speler, de oma die gekke bekken trekt naar een vreemde baby... Als je om die kleine dingen een grote glimlach op je gezicht krijgt, dan weet je dat je gelukkig bent. En als dat niet zo is, durf te genieten van de mensen om je heen!

Kortom: Durf jezelf, het leven en je gevoelens te accepteren zoals ze zijn. Durf te genieten, maar durf ook te balen en verdrietig te zijn als het moet. En vooral: durf lief te hebben... Dan word je pas echt gelukkig!

Ken je dat gevoel? - Een Kairos-moment

Een tijd of moment om nooit te vergeten
en toch vergat je alle tijd
zonder verleden, zonder geweten
alle toekomstbeelden kwijt
eventjes puur, zonder gedachten
alles draait om dit moment
niets herinneren, niets verwachten
enkel beseffen dat je er bent

Dit schreef ik tijdens een boomknuffelworkshop met ons dispuut Tuf. Het gaat over Kairos: een moment waarop tijd en eeuwigheid elkaar raken... waarop je alle besef van (chronologische) tijd (Chronos) kwijt raakt...

De held en de spin

“Daar zat hij!” Mijn held wijst naar een plek ergens achter mijn hoofd op de stoel waarop ik zit. “Hij was zó groot, en toen ik hem kapot wilde slaan sprong hij ineens hierheen!”
Met een mengeling van vertedering en trots luister ik hoe mijn lief verteld over zijn heldendaad: hoe hij met een enorme uithaal en nog grotere brul de spin doodsloeg die zomaar het lef had op zijn kamer te komen. Niet in staat een glimlach te onderdrukken plant ik gauw een kus op zijn lippen. Maar tegelijk denk ik stiekem: ‘Arme spin...’. Hoe kan het toch dat zoveel mensen bang zijn voor spinnen? Ze doen toch geen vlieg kwaad? Ik bedoel: ze doen toch alléén vliegen kwaad? Laatst las ik dat jongens banger zijn voor enge wezens dan meisjes. Meisjes daarentegen zijn banger voor geweld, het verlies van dierbaren, natuurgeweld en rampen (www.nu.nl ).

Terwijl ik in de grote ogen van m’n vriend kijk, bespeur ik naast de herleefde opwinding ook een vleugje van voldoening en trots.
En ineens denk ik aan 'De ongetemde man', een boek van John Eldredge dat ik ooit van mijn lief aan een gezamenlijke vriend moest geven. Misschien kwam het doordat ik ‘de mannelijke geest’ stiekem beter wilde leren begrijpen – ik had voor het eerst van mijn leven zelf een (ongetemde) man. Of doordat het lezen over ‘de mannelijke geest’ het gemis wat verzachtte nu hij na drie weken verkering ineens een hele week op vakantie was. Of doordat het boek zo boeiend was dat ik na elke zin de volgende gewoon móest lezen. Hoe dan ook, voor ik het wist had ik de eerste drie hoofdstukken uit. En toen kwam ik de gezamenlijke vriend tegen, waarna ik helaas nooit meer de moeite heb genomen om het boek te bemachtigen en verder te lezen.

Maar wat heeft dat boek nou met die spinnenangst te maken? John Eldredge stelt in zijn boek dat God de man geschapen heeft met de droom om een held te zijn, lieve meisjes te redden en op avontuur uit te gaan. Maar in de huidige samenleving worden de meeste mannen in hun jeugd al innerlijk verwond, en als ze volwassen zijn wordt van ze verwacht dat ze fijngevoelig, communicatief en begrijpend zijn. “De moderne man is getemd" zo stelt Eldredge. “Als hij niet kan leven zoals God hem ontworpen heeft, zit hij niet lekker in zijn vel en grijpt hij naar een surrogaat. Of hij verandert in een lafaard”.

Zouden alle mannen die bang zijn voor ‘enge wezens’ dan lafaards zijn? Door de huidige samenleving getemde mannen? Of zou de angst juist een ‘surrogaat’ zijn om toch nog die held uit te kunnen hangen? Om heldhaftig je angst te overwinnen moet er immers wel angst zijn. Misschien zijn mannen van nature wel net een beetje banger aangelegd dan vrouwen. Dat zou wel slim zijn van God. Door mannen net iets banger aan te leggen dan vrouwen, geeft Hij ze de mogelijkheid om zelfs in deze samenleving nog de held uit te hangen! En dat zonder minder lief te zijn voor vrouw en kinderen... Wat zit de mens toch mooi in elkaar!

En zo besluit ik toch maar vooral trots te zijn op de heldendaad van mijn lief, al blijft het toch ook wel een beetje grappig

Waarom minder vlees?

Wist je dat wij behoren tot de 10% meest welvarende mensen ter wereld? Dat minder dan 1% van de wereldbevolking Internet heeft? Dat meer dan 50% honger lijdt? Dat 20% van onze medemens geen toegang heeft tot goed drinkwater? Is het niet een beetje krom dat in 'Het Westen' 50% van de bevolking overgewicht heeft, terwijl tegelijk 16% van de totale wereldbevolking ondervoed is?

Maar wat kun je hier nou als gewone burger aan doen? Nou, best veel! Wist je bijvoorbeeld dat 25%-50% van de wereldwijde graanoogst gebruikt wordt voor veeteelt? Dat landen in Afrika, Azië en Zuid-Amerika hun grond gebruiken voor het verbouwen van gewassen voor de Westerse vleesproductie, terwijl per dag 40.000 kinderen sterven aan ondervoeding? Zou het niet veel beter zijn als deze landen hun gewassen gebruiken om hun eigen kinderen te voeden? Bij de omzetting van graan in vlees gaat 90% van de eiwitten en 96% van de calorieën verloren. Bovendien is voor de productie van één portie rundvlees de dagelijkse waterbehoefte van 548 mensen nodig. Dat is honderd keer zoveel als de hoeveelheid water die nodig is voor het produceren van dezelfde hoeveelheid graan. Door de mest die de enorme vleesindustrie oplevert ontstaat bovendien zure regen, die de hoeveelheid schoon drinkwater nog meer beperkt.

Wat ik hiermee wil zeggen? Niet dat iedereen vegetarier moet worden. Maar wel dat het helemaal geen kwaad kan om af en toe dat stukje vlees te laten liggen. Dat we onze aarde dan heel wat beter kunnen benutten dan nu het geval is. Stel je nou eens voor dat we allemaal één of twee keer per week vegetarisch zouden eten... Dan zouden wij minder last hebben van hart- en vaatziekten, kanker en diabetes - en wat dacht je van anorexia, boulimia en obesitas? - en zouden heel wat minder mensen op deze wereld doodgaan van de honger en dorst.