"Jezus gedaan!"

Als ik de ochtend na kerst Luca’s gordijnen opentrek, zijn de achtertuin, straat en daken waarop hij uitkijkt bedekt met een dun laagje sneeuw. Het lijkt wel of er een laagje poedersuiker over de wereld is uitgestrooid. “Kijk, mama, Jezus gedaan!” roept Luca verrukt, en hij begint enthousiast uit te leggen: “Luca ga slapen, dan ga Jezus, en graafmachine en hele grote bak…”

Was Luca’s focus nog maar net van alles uitproberen naar alles nadoen verschoven, nu lijkt hij vooral op zoek naar verklaringen, verbanden en wetmatigheden.  Toen het Sinterklaas was had zwarte piet ’s nachts iets in zijn schoen gedaan, dus nu zal het Jezus wel zijn die voor deze verrassing heeft gezorgd.  Toen hij even later ontdekte dat Lisa een flinke blauwe plek op haar hoofd had (veroorzaakt doordat ze ’s nachts van ons bed was gerold) vroeg hij: “Luca gedaan?”. En toen ze even later op haar knuffel begon te sabbelen concludeerde Luca: “Lisa wil een soepstengel!”

Als…dan… lijkt het devies, en dat leidt tot de nodige generalisatie. Vraag ik naar ‘welke’ oma hij met papa is geweest, zegt hij: “de blauwe!” ('als 'welke', dan 'blauwe'). En als Lisa begint te huilen roept Luca direct: "Ik doet niks!!". Sinds ik hem tijdens een ‘”Luca zelf doen!”-bui’ probeerde af te leiden door over mijn nieuwe baan te beginnen, roept hij regelmatig: “Luca zelf doen, mama nieuwe baan!” De kerstversiering wordt regelmatig uitgezet omdat: “Niet donker! Het is licht! Lampen ga uit!” En laatst trok hij zijn rompertje omhoog, zette de kolf op zijn tepel, en zei: “Luca borstvoenung maken voor Lisa!”. Om even later beteuterd te concluderen: “doet ut niet…”.

Misschien komt het door de doelgroep (kinderen met een lichtverstandelijke beperking) waarmee ik werk, maar Luca doet me regelmatig versteld staan van zijn vermogen tot generaliseren, verklaringen zoeken en oorzaak-gevolg-denken.  Zit ik achter het stuur, klinkt er ineens vanaf de achterbank: “Mama, pas op! Straks ga auto inne water, en dan ga auto vies, en dan ga wasstraat!”  En als ik een paar dagen na kerst buiten kom en alle sneeuw en ijs verdwenen is, kijkt Luca eens goed om zich heen en zegt: “Ijs ga weg! Ijs ga in de lucht! Dizzy en Scoop (Bob de Bouwer, red.) gedaan!” En ja hoor, als ik naar boven kijk zie ik dat de hemel bedekt is met grijze stapelwolken die verdacht veel weghebben van de ijspartij die gisteren nog op de straat te vinden was.

Kletskous in spe

Daar zit ze hoor... haar handjes slaan blij op tafel, waar net nog de placemat lag die natgesabbeld op de grond ligt. Met toegeknepen oogjes en opgetrokken neusje lacht ze naar haar grote broer en mama, die allebei even enthousiast 'met de vingertjes' voor haar zingen. Van blijdschap gooit ze haar hoofd naar achteren, en dan moet ze even alle zeilen bijzetten om weer rechtop te komen zitten in haar splinternieuwe kinderstoel. Eigenlijk mag ze daar pas in als ze helemaal zelfstandig kan zitten, maar ze wil zo ontzettend graag mee doen met het 'aan tafel zitten' dat we het maar gewoon proberen. En ze vindt het geweldig!

Twee dagen later kan ze ook op de grond 'los zitten'. En dan krijg ik het pas echt druk. Is ze niet vastgerold onder de trap, dan is ze wel op haar buik in de achteruit tegen de muur geschoven, en ligt ze net even lekker veilig in de boks, begint ze te mopperen omdat ze weer wil zitten. Maar haar supertrotse blik en vrolijk ge-'mama' en ge-'bawa' maken het helemaal goed.

Lisa doet een paar dingen anders dan Luca. Zo was haar eerste 'woordje' "mama" en niet "papa". Ha! Kunstvoeding houdt ze niet binnen, maar fruithapjes daarentegen eet ze bijna met bakje en al op. Groente vindt ze soms lekker, en soms trekt ze een gezicht alsof ze poep eet. Toch probeer ik maar zoveel mogelijks hapjes en smaken naar binnen te krijgen, want inmiddels weet ik hoe lastig dat nog kan worden als ze een half jaartje ouder is...

Luca is Lisa's allergrootste held. Zelfs als ze hem over de babyphone hoort moet ze even stoppen met drinken om haar hoofdje naar het apparaat te draaien en mij een heerlijk vreugdevolle 'hoorde je dat? Hij is wakker!'-lach te schenken. Luca dacht zelfs even dat ze al Luca zei, en hoewel ik dat betwijfel zal ze het vast bedoeld hebben. Ze kletst aan een stuk door en regelmatig als ik denk: 'het leek wel of ze 'ja' zei', roept Luca: "Mama! Lisa zei 'ja!"

Volgens mij zijn weinig levensfases zo wonderlijk als rond het half jaar... Een half jaar geleden kon ze nog niets anders dan slapen, huilen en drinken. En over een half jaar kan ze misschien al wel zelf gaan zitten, staan, kruipen en wie weet wat nog meer... misschien kan ze al wel 'hoera!' zeggen in reactie op 'hieperdepiep....', in haar handjes klappen en haar handjes in de lucht gooien. Maar nu kan ze vooral een beetje zittend hangen in haar mooie stoel, en mag ze voor het eerst een boterham... ze grijpt het korstje met twee handen beet, stopt een stukje in haar mond en begint al 'bawabawa-end' te kauwen. Heerlijk, zo'n kletskous, en wat voelt ze zich al groot!