Peuterpuberteit

Terwijl ik op zolder de was afhaal, vraag ik me af waarom het beneden ineens zo onheilspellend stil wordt. Over het algemeen betekent dit dat Luca iets in zijn schild voert. In mijn hoofd scan ik de woonkamer en keuken, ga ik na of er niets eetbaars of gevaarlijks voor het grijpen ligt, en dan geeft Luca zelf het antwoord al. Op hoog volume klinkt er vrolijke rock-achtige muziek door het huis. Ik weet dat ze deze fase peuterpuberteit noemen, maar dat het zoveel op de bekende puberteit zou lijken had ik niet kunnen verzinnen.

Neem nou vanmorgen. Dacht ik eindelijk een keer het ochtenddrama (welke puber heeft er geen ochtendhumeur?) voor te zijn door te zorgen dat Luca al aangekleed en wel beneden was voor hij het zelf doorhad, begon het beneden alsnog... Sinterklaas was geweest, en Luca had een mooi stickerboekje in zijn schoen om te oefenen met het potje. Geweldig natuurlijk, tot hij begreep dat hij pas een sticker mocht plakken als hij op het potje was geweest. Het huis was te klein toen ik het boekje afpakte, en de brief uit zijn schoen mocht ik al niet eens meer zien. Gelukkig had Lisa dezelfde brief gekregen, dus nadat ik - Luca’s protest negerend - op vrolijke toon de brief had voorgelezen, riep ik blij: “Hoor je dat? Zaterdag komt sinterklaas bij Esri!”. Waarop de tweejarige voor het eerst van sinterklaas bewuste Luca zei: “Echt stom!”

Het meest vervelende aan deze fase vind ik misschien wel het brutale 'NEUJ!' dat Luca zo nu en doen naar mijn hoofd slingert. Dus toen Luca even later voor de derde keer “Neuj!” tegen me riep, zei ik geïrriteerd: ''’nee, mama' zeg je dan! Met twee woorden spreken noemen ze dat. Misschien moeten we dat hier ook maar gaan invoeren”. Hier was Luca even stil van, tot hij met een ondeugende grijns op zijn gezicht zei: “nee, papa!”

Luca praat steeds vaker in zinnen als 'Ik ga even met de duplo spelen, oké?' en weet vanaf de achterbank zijn zusje zo aan het lachen te krijgen dat ik me bezorgd afvraag waarom Lisa zo'n gek geluid maakt. En gisteren kreeg hij de halve bus aan het lachen toen hij - al helemaal onder de indruk van alle graafmachines, hijskranen en nog meer graafmachines die de bus passeerde - ineens een betonwagen voorbij zag komen. Hij slaakte een diepe zucht en fluisterde verwonderd: "Vet cool!"

En nu heeft ie dus zonder te vragen een cd opgezet. En dan niet eens de kinderliedjes die we regelmatig samen luisteren, maar een soort rock. Eigenlijk zou ik nu naar beneden moeten gaan, Luca terecht moeten wijzen en de cd-speler uit moeten zetten. Maar de waslijn is bij-na leeg, de muziek maakt me vrolijk, en als ik even later met een volle wasmand beneden kom is Luca zo grappig en uitgelaten aan het dansen dat ik maar even vergeet dat hij de cd zelf heeft opgezet. En als ik na een liedje of vijf de laatste stapel opgevouwen was weer in de wasmand leg, zet Luca de cd-speler uit en zegt opgewekt: “Was leuk hè mama? Weer eens wat anders.”