41 weken...

Na mijn vorige blog is een kort vervolg wel op zijn plaats. Donderdagavond had Luca nog 40 graden koorts, maar dankzij de nodige zetpillen zakte de koorts gedurende de nacht en ging Luca met 38 graden mee richting bruiloft. Uiteraard met een tas vol reservekleertjes en een matje onder zijn billen. En hoewel Luca nog zo slap als een vaatdoek was, genoot hij volop van de autorit en vooral van het feit dat wij zo ongeveer direct stopten als hij 'poep' zei. Al gauw begon hij 'poep' te roepen om ons vervolgens te confronteren met een droge luier en de smeekbede 'Beh aaien!!' De derde keer zijn we maar op goed geluk doorgereden, en gelukkig kwamen we droog aan.

Dankzij een paar frietjes (!) knapte Luca halverwege de dag op, en 's avonds was de koorts weg. Toch is het achteraf gezien een wonder dat er niets is misgegaan, want na de nodige met diarree besmeurde kleertjes op zaterdag, gooide Luca zondag zijn gehele maaginhoud in mijn bh en over mijn jurk. Met recht de meest smerige 'mama-ervaring' in mijn mama-staan... En dan te bedenken dat ik niet eens reservekleding mee had naar de bruiloft.

Inmiddels zijn we weer allemaal de oude, en hoewel ik me nog zó had voorgenomen om uit te gaan van 42 weken - werd ik maandag 5 mei om 4 uur 's ochtends klaarwakker, akelig bewust van het feit dat het mijn uitgerekende datum was en dat de kans groot was dat de komende twee weken héél erg lang zouden gaan duren. In mijn buik gebeurt sinds maandag echt van alles, maar ondanks alle trappen, wandelingen, schoonmaakactiviteiten en harde buiken ten gevolge van dat alles, willen de echte weeën nog niet komen. Ik heb nog even geprobeerd manlief ervan te overtuigen dat die laatste paar dagen de wetenschap of we een jongen of meisje krijgen me heel veel om handen (geboortekaartje, decoratie, kleertjes, muisjes...), voorpret en extra geduld zou opleveren. En dat ik het voor zo'n korte tijd toch echt wel geheim zou kunnen houden. Maar helaas... zijn argumenten (door mijzelf ooit bedacht) wogen toch zwaarder...

En dus weet ik nog steeds niet of we een jongen of een meisje krijgen en kan ik bijna niet meer wachten om hem of haar in mijn armen te houden en te bewonderen... Nog heel eventjes...

De 40e week...

Grappig is dat. Ik zeg altijd hoeveel weken ik zwanger ben, 39 inmiddels, maar ik zit dus al in de 40e week van mijn zwangerschap. En gek genoeg voelt dat helemaal niet zo. Grote kans dat dat met Harmens broer en zijn verloofde te maken heeft, die morgen - drie dagen voor mijn uitgerekende datum - trouwen. Maar hoewel we mijn hele zwangerschap hebben gespeculeerd over of ik wel of niet op de bruiloft zou zijn en hoe (hoogzwanger of met baby, met of zonder rolstoel, via een live-verbinding vanuit mijn kraambed...) had ik nooit gedacht dat er nog zoveel meer scenario's mogelijk waren.  

De baby blijft naar alle waarschijnlijkheid nog wel even zitten. Hij (of zij) zwemt nog vrolijk rond, groeit goed en heeft ruim voldoende vruchtwater. Allemaal uitspraken die mij zeer bekend voorkomen van de 41e en 42e week van mijn vorige zwangerschap. Maar om ons meteen maar even met de neus op de feiten te drukken: we zijn niet meer met zijn drieën, maar met zijn vieren... Vier gezinsleden om rekening mee te houden.

Het begon dinsdag- op woensdagnacht, toen ik Luca hoorde huilen en even bij hem ging kijken. Verbouwereerd zat hij in zijn bed, afwisselend naar mij kijkend en naar het avondeten dat zijn dekbed bedekte. Aangezien ik net zijn andere dekbed in de was had gedaan, besloten we hem de rest van de nacht bij ons te laten slapen, waar hij even later ook ons dekbed onder spuugde. En toen ik eindelijk doorhad wanneer ik de emmer onder zijn neus moest duwen, begon het volgende probleem. Een probleem waar geen luier tegenop kon. De details zal ik je besparen. En hoewel Luca tussen het spugen door nog vrolijk liedjes had staan zingen, werd hij na iedere luier alleen maar zwakker en stiller. Eén zielig hoopje ellende.

Wat was ik blij toen ie vanmorgen om 'drinken' vroeg, maar drie slokjes water en een half banaantje later had hij alweer genoeg. Dus hoewel ik inmiddels zeker weet dat ik niet met baby op de bruiloft zal zijn, is de kans groot dat ik erbij ben met een peuter die net zoveel zorg en aandacht nodig heeft als een baby. Of ik blijf thuis met Luca en zonder baby. Of ik krijg ook buikgriep, waardoor de baby toch ineens haast gaat maken...

Hoe het ook zij, ik kan alleen maar hopen dat we morgen met zijn drieën op de bruiloft kunnen zijn. Of eigenlijk met zijn vieren dus...