De babbelbox

"Wooooow!!" "Coooow!" "Stoe!!"
Luca praat. En hoe! Behalve een paar noodzakelijk woordjes als 'papa', 'mama', en 'speen', communiceerde Luca lange tijd vooral door te wijzen, nee te schudden of woordjes als 'ooooh!' 'tijk!' of ´KLAAR!'. Maar daar bleef het ook bij. Hij verstond ons prima, maar praten liet ie aan ons over. Tot een aantal weken geleden.

Het begon op een middag in de speeltuin. Luca stond boven aan de glijbaan, en zei zomaar ineens: "mama, zitte!" al wijzend naar de glijbaan. En terwijl ik me nog afvroeg of ik het goed had verstaan, zei hij: "Mama, jij zitten, hier!". Van blijdschap ging ik met zwangere buik en al van de glijbaan en vanaf toen zei Luca bijna iedere dag wel een nieuw woordje. Vroeg ik hem: "zullen we een mandarijntje eten?", zei hij ineens: "nee, appel!" en zaten we in de auto, riep ie de hele weg: "opa gaga! jeeej! koewe!"

Inmiddels kwebbelt Luca de hele dag door. Zodra hij uit bed komt wil hij "ba zoeke!"(bal zoeken) of "tati zoeke" (brandweerauto) en zodra we beneden zijn vraagt ie om "Cars", "Kikke" (kikker en zijn vriendjes), of "ziekje" (muziekje). Als hij honger heeft wil hij "appetje eten". En ik kan niet meer naar de wc zonder dat Luca op de deur klopt en roept: "Mama ben je nou?!" "Kom je?!" Alles wat rond is (van kraal tot voetbal) heet overigens "ba" en alles op wielen (van tractor tot bus) "atto!" Soms duurt het even voor ik een nieuw woordje begrijp. Zo had hij laatst al de hele dag om "pikoe" gevraagd, toen hij uiteindelijk dolblij met de dvd van 'Happy feet' aan kwam zetten.

Aangezien Luca al in de 'nee-fase' zit sinds hij nee kan schudden, leek het me wel zo handig om hem zo snel mogelijk 'ja' te leren zeggen. Maar dat bleek moeilijker dan ik dacht. Bij alles wat ik vroeg schudde hij driftig nee gevolgd door een zeer gedecideerd "jaa!" (iedere keer als Luca 'ja' zegt, klinkt het alsof hij het jawoord geeft). Na een spelletje nee schudden en ja knikken dacht hij bij iedere vraag even na, schudde dan zijn hoofd onder een luid "deee" en zei vervolgens al knikkend "jaaa". Gelukkig hielp een prentenboek, en na een paar keer per ongeluk "nee" te hebben gezegd tegen een koekje en "ja" op de vraag: 'ga je bedje slapen?' heeft ie het aardig onder de knie.

Hoe leuk ook, deze fase heeft ook zo zijn nadelen. "Open!" "Zitten!" (oftewel: 'neerzetten' of 'leggen') en "Lezen!", Luca commandeert er op los. En dan krijgt hij ook nog vaak zijn zin. Maar niet altijd natuurlijk, en dat leidt tot iets meer gejammer dan ik van hem gewend ben. Dus toen Luca laatst weer eens op de commode lag te jammeren, dacht ik dat hij zich aanstelde en negeerde zijn 'auw auw auw auw'. Tot hij zomaar ineens ophield met jammeren, me streng aankeek en uiterst verontwaardigd zei: "Mama, Luca is auw!"

En zo kan Luca me iedere dag wat meer vertellen.