Luca's streken

Jaja, het is zover. Luca kan staan. Kruipen en zitten vond hij niet interessant, nee, Luca ging voor het echte werk. Zijn beentjes trainde hij al maanden door op elke willekeurige schoot te gaan staan.  En zodra zijn armspieren sterk genoeg waren ging hij aan de slag… Nu zou ik 400 woorden kunnen besteden aan hoe dat eruit zag, maar zelfs 4000 woorden zouden het ‘leren-staan-tafereel’ te kort doen. Dus moest mijn blog over iets anders gaan.

Nu zijn er gelukkig genoeg andere dingen waarover ik me verwonder, dus laat ik daar nu eens een blog aan wijden. Zo blijkt Luca dol te zijn op planten. En dan niet op het ‘met de handjes in de potgrond graaien’. Nee, Luca plukt netjes een blaadje af om er vervolgens net zo lang op kauwen tot mama een einde maakt aan de pret. Leuk dat Luca op zijn mama wil lijken, maar het woord ‘vegetariër’ neemt hij toch wel erg letterlijk.

Maar niet alleen planten, ook papier vindt Luca erg lekker. Zelfs mijn agenda is een paar weken armer door Luca’s nieuwsgierige handjes en mondje. En dan heb je nog zijn eigen spiegelbeeld. Onvermoeibaar kan Luca naar zichzelf lachen, kraaien en high-five-en, of dat nu in een raam, de ovendeur, of de glimmende frontjes van de Ikea-keuken is.

Tot slot verwonder ik me iedere dag over Luca's harde hoofd. Papa's gitaar vindt hij natuurlijk prachtig, en bij gebrek aan fijne motoriek bonkt hij graag met zijn hoofdje tegen de klankkast van de gitaar, daarbij een prachtige klank producerend. Maar gek genoeg krijgen ook de oven, spiegels, en de spijlen van de box zo nu een aantal kopstoten te verduren. En ik verbaas me er nog steeds over hoe hij iedere keer weer zijn hoofdje zo verwachtingsvol omhoog houdt, dat mama de pluche bal er wel tegenaan móet gooien, waarna hij het uitschatert als deze al rinkelend terug stuitert. En hoe hij zelfs met meer dan 39 graden koorts – liggend in de maxi-cosi – helemaal de slappe lach kreeg van dit spelletje. 

Maar wat er gisteravond gebeurde was toch wel het toppunt. Alle gekheid op een stokje... We wisten al dat Luca het doorzettingsvermogen van papa en mama bij elkaar opgeteld heeft meegekregen. Dat hij gisteravond ondanks zijn slaapzak alweer stond voordat ik zijn slaapkamer uit was, verbaasde me dan ook niets. Maar dat ik hem nog geen tien minuten later in diepe slaap aantrof op zijn knietjes, billen omhoog, wangetje plat tegen het matras, buik nog half tegen de spijlen, en armen onbeholpen uitgespreid…  Het leek wel of hij gewoon staande in slaap was gevallen!