Bah!

Het is zover. Luca´s eerste woordje is een feit. En, helaas, helaas, het is geen 'mama'. Ook geen 'papa', 'bal', 'auto' of 'Luca'. Nee, Luca´s eerste woordje is ´bah!´. Stiekem voel ik me wel een beetje schuldig over dit ongebruikelijke eerste woordje, want ergens vraag ik me af of ik niet iets te vaak ´bah!´ heb gezegd als Luca weer eens aan het kinderwagenwiel wilde likken of een schoen in zijn mond stopte.

Hoe het ook zij, Luca gebruikt zijn woordje op allerlei manieren. Eigenlijk zou je het ook wel een stopwoordje kunnen noemen. Als Luca ´bah!´ zegt kan dat betekenen: `jeeej, mama is thuis!´ (of papa), of: ´kijk eens wat ik al kan!´. Ook kan het veelvuldig achter elkaar gebruikt worden, wat meestal aanduidt dat Luca in een vrolijke bui is. En soms betekent het: 'Hallo, ik ben er ook nog!'.

Zoals ik al vreesde liet Luca´s tweede woordje niet lang meer op zich wachten, en was dit 'papa'. Lichtelijk jaloers keek ik toe hoe manlief uitzinnig van vreugde zijn eerste conversatie hield met zijn zoon:
"Bah bah bah" zei Luca.
"PaPa... Papa..."
"...Pahpahpah"
"Jaaaa, papa, dat ben ik, haha! Papa"
"Papa!"
"Goedzo! Papa"
"Papa"
(Enzovoorts...)

Tja, ik had het kunnen zien aankomen. Nu troost ik me met het feit dat Luca mij ook gewoon 'papa' noemt, maar natuurlijk probeer ik hem uit alle macht 'mama' te leren zeggen. Zo zat ik vanmiddag met Luca op schoot mijn uiterste best te doen:
Luca: "Bahbahbah"
Ik: "Mmmmaammmaa"
"Bahbah"
"Goedzo! Mmmammma"
Luca keek nog eens goed naar mijn lippen, bleef even stil en ging steeds glaziger kijken. Even dacht ik dat hij een poging ging doen om me na te zeggen, maar al gauw hoorde ik het gepruttel in zijn broek. En ineens kwam ik op het gekke idee om Luca het woordje 'poep' te leren. Hij heeft immers al een paar dagen luieruitslag, en de voornaamste reden daarvoor is dat hij simpelweg niet de moeite neemt om te huilen als hij gepoept heeft. Nu kost 'poep' zeggen natuurlijk minder moeite dan een keel op zetten, en het verschil tussen 'pap' en 'poep' leek me nog wel te overzien.

Dus zei ik vol enthousiasme tegen mijn zoon, die zittend op mijn schoot met een volle poepluier "pahpahpah" aan het roepen was: "Poep poep poep"
Luca keek me even bedenkelijk aan, en zei toen: "Bah!"

Luca's streken

Jaja, het is zover. Luca kan staan. Kruipen en zitten vond hij niet interessant, nee, Luca ging voor het echte werk. Zijn beentjes trainde hij al maanden door op elke willekeurige schoot te gaan staan.  En zodra zijn armspieren sterk genoeg waren ging hij aan de slag… Nu zou ik 400 woorden kunnen besteden aan hoe dat eruit zag, maar zelfs 4000 woorden zouden het ‘leren-staan-tafereel’ te kort doen. Dus moest mijn blog over iets anders gaan.

Nu zijn er gelukkig genoeg andere dingen waarover ik me verwonder, dus laat ik daar nu eens een blog aan wijden. Zo blijkt Luca dol te zijn op planten. En dan niet op het ‘met de handjes in de potgrond graaien’. Nee, Luca plukt netjes een blaadje af om er vervolgens net zo lang op kauwen tot mama een einde maakt aan de pret. Leuk dat Luca op zijn mama wil lijken, maar het woord ‘vegetariër’ neemt hij toch wel erg letterlijk.

Maar niet alleen planten, ook papier vindt Luca erg lekker. Zelfs mijn agenda is een paar weken armer door Luca’s nieuwsgierige handjes en mondje. En dan heb je nog zijn eigen spiegelbeeld. Onvermoeibaar kan Luca naar zichzelf lachen, kraaien en high-five-en, of dat nu in een raam, de ovendeur, of de glimmende frontjes van de Ikea-keuken is.

Tot slot verwonder ik me iedere dag over Luca's harde hoofd. Papa's gitaar vindt hij natuurlijk prachtig, en bij gebrek aan fijne motoriek bonkt hij graag met zijn hoofdje tegen de klankkast van de gitaar, daarbij een prachtige klank producerend. Maar gek genoeg krijgen ook de oven, spiegels, en de spijlen van de box zo nu een aantal kopstoten te verduren. En ik verbaas me er nog steeds over hoe hij iedere keer weer zijn hoofdje zo verwachtingsvol omhoog houdt, dat mama de pluche bal er wel tegenaan móet gooien, waarna hij het uitschatert als deze al rinkelend terug stuitert. En hoe hij zelfs met meer dan 39 graden koorts – liggend in de maxi-cosi – helemaal de slappe lach kreeg van dit spelletje. 

Maar wat er gisteravond gebeurde was toch wel het toppunt. Alle gekheid op een stokje... We wisten al dat Luca het doorzettingsvermogen van papa en mama bij elkaar opgeteld heeft meegekregen. Dat hij gisteravond ondanks zijn slaapzak alweer stond voordat ik zijn slaapkamer uit was, verbaasde me dan ook niets. Maar dat ik hem nog geen tien minuten later in diepe slaap aantrof op zijn knietjes, billen omhoog, wangetje plat tegen het matras, buik nog half tegen de spijlen, en armen onbeholpen uitgespreid…  Het leek wel of hij gewoon staande in slaap was gevallen!  

Hippe mama club - Helemaal gesmolten

Kwijlen, snotteren, hoesten, rochelen, onvoorstelbaar hoeveel vocht zo’n klein mannetje kan produceren. Luca’s oren zijn nog de enige gaten in zijn hoofdje waar geen vocht uitkomt. De bultjes op zijn gezicht en handje wezen volgens de meer ervaren moeders op een virus, maar na drie gebroken nachten en drie dagen waarin Luca amper sliep, besloot ik toch maar de dokter te bellen.

De volgende ochtend om 10 voor 10 kon ik terecht, en wat was ik daar blij om die volgende ochtend! Inmiddels haalde Luca gierend en piepend adem en huilde hij aan één stuk door. Zelfs zijn stem was onherkenbaar, en zijn oogjes stonden wazig en ziek. Gelukkig vond Luca de huisarts en haar praktijk zo interessant dat hij spontaan vergat te huilen, en kon de huisarts rustig uitleggen waarom ze Luca Ventolin zou voorschrijven. De kans dat een baby astma heeft is klein, maar veel baby’s krijgen wel deze verschijnselen met dit weer. Ventolin zou Luca’s verkrampte longen wat ontspanning geven.

Bij de apotheek kreeg ik een prachtig buisje met mondkapje, en de opmerking dat Luca wel eens kon gaan huilen, maar dat hij dan ook minder vaak zou hoeven inademen om de juiste hoeveelheid Ventolin binnen te krijgen. Luca ging niet huilen, maar effect was er wel, en voor het eerst sinds drie dagen sliep Luca overdag uren achter elkaar door. Op mama’s schoot, maar dat vond mama helemáál niet erg. Af en toe werd hij wakker om het slijm uit zijn keel te hoesten, om vervolgens weer als een blok in slaap te vallen. Tot mijn schrik liep zijn koorts die middag wel op tot 39,2 graden, maar na een goede nachtrust was het de volgende ochtend alweer gezakt tot 36,6. Wonderlijk hoe snel dat gaat bij baby´s…

De  benauwdheid is nog niet helemaal over, maar Luca vindt de Ventolin inmiddels heerlijk. Als ik het kapje van zijn neus en mond haal, buigt hij helemaal naar voren om nog een paar keer in de buis te kunnen ademen. Borstvoeding hoeft hij even niet meer, maar fruit en broodkorstjes des te liever. En als hij kwijlend en snotterend op een broodkorst zit te kauwen, zijn kind druipend van het kwijl, in beide knuistjes een korstje brood, en minstens twintig natte broodkruimels op zijn trui, tafeltje en de grond om hem heen, kan ik niet anders dan super trots zijn op mijn dappere mannetje. Vooral als hij me met zijn waterige oogjes aankijkt en me een al even waterige glimlach schenkt. Nog even en ik ben zelf een plasje. Net als juffrouw Scholten…

Deze blog is eerder verschenen op www.hippemamaclub.nl