Een dagje uit het leven van Luca

Vrolijk werd Luca die morgen wakker… Hij had maar liefst van negen tot zes geslapen. Een nieuw record! Toch was mama wat minder opgetogen dan Luca. Mama wist namelijk dat Luca vandaag zijn eerste inentingen zou krijgen… En bij het zien van Luca´s vrolijke, onbezorgde, gelukzalige glimlach, voelde ze zich nu al schuldig. `Weet je Luca´, zei ze, ´vanmiddag krijg je een prikje bij de dokter…´

´Aaguu´ zei Luca met een grijns op zijn gezicht.

´Ja´, zei mama, ´en dat is niet zo leuk, maar wel goed, want dan wordt je niet ziek, en als je ziek wordt heb je nog véél meer pijn´. Blijkbaar vond Luca het woordje ´véél´ erg leuk om te horen, want hij begon vrolijk te brabbelen en lachgeluidjes te maken.

Op het consultatiebureau aangekomen, had Luca nog niks in de gaten. Toen mama hem begon uit te kleden keek hij blij verrast. Hij was gek op het badje, en tot zijn vreugde was hij gisteren per ongeluk twee keer in bad geweest! ´s Ochtends had mama hem al in bad gedaan, en ’s avonds, toen mama even weg was, deed papa hem ook nog in bad. Wat een feest!  Zou hij nu nóg een keer in bad mogen?!

Mama bracht Luca naar een andere ruimte en legde hem op de weegschaal. ‘Hé, dit heb ik eerder gezien’, dacht Luca.  Hij keek nieuwsgierig in het rond, en even later had mama hem weer in een doek gewikkeld en lag hij lekker warm tegen haar aan. Misschien moet ik wel drinken, dacht hij, en hij begon verwoed te sabbelen op mama’s trui. Oh, daar gingen ze alweer aan de wandel. Luca werd op een tafel gelegd, en een vreemde mevrouw bekeek hem even en trok hem omhoog zonder zijn hoofdje vast te houden. Hé, dat was grappig, nu zag hij mama op z'n kop. Nadat Luca nog even vriendelijk naar de mevrouw had gelachen, pakte mama hem weer vast. En nog steeds was hij niet in bad geweest… Nu begon Luca het wel een beetje zat te worden, hoor… Hij begon een beetje te mopperen terwijl mama en de mevrouw maar bleven praten…  Lukte het maar om in slaap te vallen… Maar er was zoveel te zien… En dat baby-gehuil op de achtergrond hielp ook niet echt om in slaap te vallen… Luca’s oogjes werden kleiner, en weer groter, en weer kleiner…

Ah, er gebeurde weer wat… Luca werd weer op de tafel gelegd, en mama hield zijn armpje en beentje vast. ‘Volgens mij gaat er iets spannends gebeuren’ , dacht Luca… Maar ineens voelde hij iets kouds en toen voelde hij een stekende pijn in zijn beentje. Hij kreeg een enorm rood hoofd, zette grote ogen op en begon keihard te huilen. WHÈÈÈÈH, whèèèh, whèèèh, WHÈÈÈÈÈÈÈÈ…….hij bedacht nog net op tijd dat hij ook moest inademen, maar toen hij ook nog in zijn andere been dezelfde stekende pijn kreeg, vergat hij écht even adem te halen, en toen begon hij nóg harder te huilen dan daarvoor… Gelukkig pakte mama hem snel op, en nadat hij even goed had gegild, besloot hij nog maar even door te mopperen... Maar gelukkig lag hij al gauw weer lekker aangekleed in zijn vertrouwde kinderwagen en daar viel hij als een blok in slaap… En gelukkig wist hij nog niet dat hij dit binnen een jaar nóg vier keer moet meemaken... Voorlopig kon hij zich weer concentreren op drinken, slapen, geluidjes maken en zijn handjes ontdekken...

Pruillipjes en andere mijlpalen

Het heeft de nodige tongoefeningen, gekke bekken en gefrustreerde keelklanken gekost, maar het is gelukt: sinds een paar dagen maakt onze zoon brabbelklanken! Het geluidje klinkt een beetjes als "Whahoeoeoe" en heel soms hoor ik ook een 'k'-klank. Even dacht ik zelfs dat Luca 'inken' zei (net voor hij mocht drinken), maar dat zal wel aan mijn roze bril liggen...

Twee weken voor het uitbreiden van zijn vocabulaire, begon Luca met lachen. Glimlachen (of grimassen) kon hij al, maar de maandagochtend nadat hij 4 weken was geworden, werd Luca wakker, zag mij, en begon met stralende oogjes, opgetrokken schoudertjes en open mond te lachen! Zo dus. Op die momenten wordt je als mama gewoon helemaal warm van binnen. Een dag later lachte hij ook naar papa, en inmiddels brabbelt, lacht en giechelt hij zoveel, dat ik vannacht na de voeding van 4 uur gekscherend tegen Harmen zei: "Nee hè, we hebben een lachbaby", waarop Harmen zei: "hebben wij weer!" (zie Bol.com-reclame )

Naast zijn vrolijke gedrag, is ook Luca's huiltjes-repertoire uitgebreid. Het meest geweldige vind ik nog wel zijn pruillipje. Deze is ultiem zielig als hij verdrietig is, maar ontzettend grappig als hij het gebruikt om duidelijk te maken dat hij het ergens niet mee eens is. In het begin moest ik er zo hard om lachen dat Luca's pruillip spontaan in een glimlach veranderde. Écht zielig is zijn 'ik heb pijn' of 'ik ben geschrokken'-huiltje. Dat begint met grote ogen en een pruillip, en klinkt als een aanzwellende sirene die zachtjes begint en heel snel toeneemt in volume.

Zo kan ik wel blijven praten over alle ontwikkelingen van Luca, maar ik heb dan ook niet voor niets 'ontwikkelingspsychologie` gestudeerd. Twee weken geleden liet ik Luca meedoen aan een standaardiseringsonderzoek voor de Bayley III, een ontwikkelingstest waarvoor nog geen Nederlandse normen bestaan. Luca was één van de 1700 kinderen bij wie de test werd afgenomen, en op grond van de resultaten onstaat er een beeld (normen) van wat een gemiddeld kind van een bepaalde leeftijd kan. Terecht kreeg ik hierover een paar kritische vragen uit mijn omgeving. Waarom zou je willen weten wat een 'gemiddeld' kind van 4 weken oud kan? Alsof iemand zich bij die leeftijd al zorgen zou maken om de intelligentie van zijn kind. Nee, dat doet waarschijnlijk niemand. Maar wat nou als een kind van 2 jaar oud nog steeds functioneert als een... ja... hoeveel weken oude baby? Precies, en dan komt zo´n test mooi van pas.

Pas als je begrijpt op welk niveau iemand functioneert, lukt het écht om die persoon te begrijpen en iets te leren. Toen ik net bij 'De Narcis' werkte werd ik mentor van een 10-jarige jongen met ernstig overgewicht, die schijnbaar om niets woede-aanvallen kreeg waarbij de stoelen je om de oren vlogen. Hij sloeg regelmatig voor de grap groepsgenoten tegen hun hoofd, en ik vond zijn gedrag compleet onvoorspelbaar. Tot onze orthopedagoog mij erop wees dat deze jongen op het sociaal-emotionele niveau van een 2-jarige functioneerde. Pas toen ik door zijn uiterlijk heen een 2-jarig jongetje in hem kon zien, begon ik zijn gedrag te begrijpen en kon ik hem soms zelfs schattig vinden. Daarna lukte het ook om hem af en toe een aai over zijn bol te geven. En wat was ik trots toen hij met veel kabaal naar de 'rustig-wordt-kamer' stormde in plaats van met een stoel te gooien.

Ook wat Luca betreft speelt zijn 'leeftijd' al een rol: ik ben benieuwd hoe lang zijn pruillipjes me nog doen opzwellen van trots...!