“Maar klinkt het niet te arrogant dan als ik zeg dat ik 'erg enthousiast' ben? Ik bedoel, moet zoiets niet gewoon duidelijk worden uit de brief? Ze zien toch dat ik naar Afrika ben geweest? En dat ik als ABA-trainer heb gewerkt? Dat ik snel leer kan ik trouwens ook beter weglaten. Ik bedoel, ze hebben m’n CV toch…? "Pfff, het is zo lastig… Hoe kom je nou aan een baan waar je ervaring voor nodig hebt, als je diezelfde baan nodig hebt om werkervaring te krijgen? Als je psycholoog wil worden is een opleiding gewoon niet genoeg... ”.
Ik doe het weer. Ik zit in de trein met mijn verloofde en ben me weer eens onaangenaam bewust van alle meeluisterende oren in de coupé. Dus geef ik onbewust veel meer informatie dan Harmen nodig heeft om me te begrijpen. Informatie die enkel is bedoeld voor medereizigers die helemaal niet horen mee te luisteren maar het misschien wel stiekem doen... Stel je voor dat ze een onterecht oordeel over me vellen!
Wat een opluchting toen ik erachter kwam dat ik niet de enige ben die zo gek is om juist meer van zichzelf prijs te geven als er ongewenst publiek meeluistert. Vanmiddag ging ik lunchen bij een vriend en raakten we beland in een diepgaand gesprek over de liefde en geloof terwijl we op zijn balkon van de zon zaten te genieten. Een typisch Utrechts balkon, waar tijdens een mooie dag als deze veel open ramen aan grenzen. Toen bleek dat mijn gesprekspartner zich net als ik onaangenaam bewust was geweest van het overduidelijk hoorbare gegiechel van de buren, biechtte ik mijn vreemde reactie op meeluisterende treinreizigers op. Hij slaakte een kreet van herkenning en riep: “Jaa!! Dan wil je altijd een context geven!” Juist. Context dus.
Dan ook maar iets over de context van deze blog. Na drie maanden in Kenia ben ik weer helemaal terug in het zo vertrouwde Nederland. Het was wel even wennen aan het stromend drink(!)water in mijn huis, de enorme hoeveelheid kleren, schoenen, bestek en servies die bijna mijn kasten uitkomt als ik ze open doe, mijn eigen fiets, douche, koelkast, wasmachine… Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik het in het kindertehuis waar ik werkte nog vrij luxe had met een Engels toilet (lees: toilet waarop je kan zitten) mét bril, een koelkast en een koffiezetapparaat. Maar het contrast tussen mijn éénkamerappartementje en de huizen van de mama’s met gezin, bestaand uit één kamer, zonder stromend water of koelkast, was groot. Maar de schaamte voorbij ben ik me weer steeds meer bewust van het belang dat in Nederland gehecht wordt aan mooie, schone en nette kleren. Aan een ruim huis waar je tot rust kan komen. Aan een koelkast en mooi servies zodat je lekker kan koken voor vrienden en familie. En aan sociale uitstapjes, cadeautjes en openbaar vervoer, kosten die toch ook flink kunnen oplopen. Geld uitgeven is hier bijna een must, en ineens lijk ik toch een stuk minder rijk dan ik me in Kenia soms voelde.
Na drie maanden vrijwilligerswerk is het weer hoofdzaak om geld te verdienen, en wel snel. Zeker met een bruiloft in zicht en de hoop op een huisje voor ons samen. Maar het liefst heb ik een baan over hoofdzaken. Zaken die met het hoofd te maken hebben. Wat gaat er mis in het hoofd van een kind? En in welke context? Hoe zit het met de sociale omgeving, de gezinssituatie, de lichamelijke gezondheid? Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. En deze blog gaat over beiden. Context en hoofdzaken. En meeluisterende treinreizigers zijn slechts bijzaak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten