Luca's eigenaardigheden...

Luca heeft een nieuw spelletje bedacht. Het is een enigszins eigenaardig spelletje. Maar misschien heeft hij dat wel van mama geleerd. Mama doet namelijk wel eens 'Luca opeten'. En Luca schatert het dan uit. Eigenlijk was er niks leukers dan als mama Luca optilde en met grommende geluiden zijn wangetjes op at. Maar toen Luca al vier-en-een-halve-maand oud was vond hij het tijd voor een nieuw spelletje. Tijd voor de tegenaanval... En dus viel Luca met veel gegil en gekraai mama's neus aan... Het geluid moet je er even zelf bij denken, maar soms zeggen beelden meer dan duizend woorden...

Hippe mama club - Paspoort

Boodschappen doen, strijken, koken, ontbijten en zelfs douchen, sinds mijn bevalling hangt alles wat ik doe af van het eet-, waak-, slaap- en poepritme van onze lieve zoon. Geplande afspraken stellen me voor de keus: de deur alvast openzetten, of al zingend rondjes door het huis lopen om Luca’s voeding uit te stellen tot ik mijn gezelschap heb binnengelaten. En afspraken buiten de deur zijn ronduit een ramp.

Mijn eerste afspraak op het consultatiebureau herinner ik mij nog maar al te goed. Na een op-het-laatste-moment-doorgelekte poepluier, zoekgeraakte sleutels en een derde sprintje naar boven voor het groeiboekje, rénde ik bijna met de kinderwagen naar het consultatiebureau. Om er daar met hulp van de arts achter te komen dat ik niet 5 minuten te laat, maar 55 minuten te vroeg was.
“Is dit nou wat bedoeld wordt met ontzwangeren?”  had ik met een rooie boei gevraagd.
“Nee hoor, dit gaat niet meer over zolang je kinderen hebt. Ik kan het weten”.

Even zonk de moed me in de schoenen, tot ik me realiseerde dat ze wel nog arts was. Gelukkig, er was nog hoop dat ik niet helemaal voor niets had gestudeerd...

Inmiddels heb ik geleerd zeker een uur in te plannen om Luca’s luier, voedingstijden en luiertas te controleren en onvoorziene zaken te voorzien. Dus deed ik ruim een uur voor aanvang van de afspraak op het gemeentehuis – Luca had een paspoort nodig – nog een laatste check op de gemeente-website. En ja hoor, ik had toestemming én het paspoort van manlief nodig. Een bekend paniek-gevoel maakte zich van me meester, maar gelukkig nam manlief meteen zijn telefoon op, bleek zijn paspoort thuis te liggen en kon hij ook een briefje schrijven, fotograferen en e-mailen.

Toch wel trots op mijn goede voorbereiding reed ik ruim op tijd weg. Alleen nog even pinnen, zo dacht ik, dus sjouwde ik de maxi-cosi langs het gemeentehuis naar het dichtstbijzijnde pinautomaat. Nee hè, kapot! Hup, maxi-cosi weer de auto in, drie straten verderop pal voor het pinautomaat geparkeerd, en na enige twijfel toch maar Luca – zonder maxi cosi – uit de auto gehaald. Hannesen om met één  vrije hand te pinnen, het geld in mijn portemonnee en portemonnee in mijn tas te krijgen... En op naar de pasfoto’s. Wie verzint zoiets… Een foto van een drie maanden oude baby als geldige legitimatie voor de komende 5 jaar… Gelukkig had Luca nét geleerd zijn rug en hoofdje recht te houden, dus de foto is ronduit geweldig. Pasfoto’s in de ene hand en Luca op de andere arm, zit ik even later – toch nog te laat – een reeks vragen te beantwoorden om te bewijzen dat Luca écht mijn zoon is. Ik onderdruk mijn verontwaardiging en zet netjes mijn handtekening. Nadat ik negen-en-veertig euro heb neergeteld, vertelt mevrouw me nog even dat ik het paspoort over anderhalve week mag ophalen, mét of zonder Luca.

Anderhalve week? Eerst maar eens bedenken wanneer de volgende voeding is. En of ik daarvoor nog boodschappen kan doen. En wat zullen we eten vanavond…?

Deze blog is eerder verschenen op www.hippemamaclub.nl

Op ontdekkingstocht

Terwijl ik m'n haar nog uitspoel, hoor ik Luca steeds harder kreunen en zuchten. Snel stap ik onder de douche vandaan, sla een handdoek om, en kijk om het hoekje van de badkamerdeur. Twee blauwe kraaloogjes kijken me aan vanuit een vastberaden gezichtje. Mijn hart begint sneller te kloppen... En terwijl ik me afvraag of ik nu juist blij of bezorgd ben, pak ik snel mijn camera. Dit moet ik vastleggen! De oogjes maken plaats voor een blond kruintje, maar komen nog even omhoog, en *flits*!

Het begon allemaal met het kromtrekken van zijn rugje en achterover gooien van zijn hoofd. Terwijl Luca bijna een hoepeltje vormde, rolde hij vanzelf op zijn zij en kon hij ineens ook speeltjes pakken die wat verder weg lagen. Maar Luca was nog niet tevreden. Hij had al ontdekt hoe leuk het was om op zijn buik te liggen, en wilde dat maar al te graag zelf kunnen. Dus hop, daar ging niet alleen zijn hoofdje naar achteren, maar ook zijn rechterbeentje gooide hij over zijn linkerbeentje. Het effect was dat Luca even in een bijna-op-de-buik-stand bleef hangen, om daarna met zoveel vaart terug te rollen dat mama steeds weer bang was dat hij zijn nekje zou verdraaien. Maar na enige oefening kreeg hij het voor elkaar om zijn onderkant om te draaien. Terwijl zijn billen en voetjes al omhoog staken, bleef zijn linkerarmpje nog onder zijn buik hangen, en zijn hoofdje dus nog op de grond...

Maar precies een week geleden, tijdens een spelletjesavond met twee vriendinnen, gebeurde het… Luca lag al een tijdje op zijn rug te spelen, mama was gezellig aan het kletsen, en... ineens lag Luca op zijn buik om zich heen te koekeloeren. "Hij lag net toch net op zijn rug?!", vroeg ik nog voor de zekerheid. Mijn vriendinnen keken ook en gaven Luca spontaan een daverend applaus. Blij verrast schonk mijn zoon ons zijn meest guitige glimlach ooit. Gelukkig kon ik toen nog niet vermoeden wat ons allemaal te wachten stond dankzij deze ontwikkeling...

Maandag verraste Luca papa door zomaar ineens van de bank te rollen. Dinsdag kwam hij met zijn rechtervoetje klem te zitten tussen de spijlen aan de linkerkant van zijn bedje. Woensdag troffen we hem overdwars in zijn bedje aan, en donderdag trof de gastouder hem op zijn buik aan, een houding waarin hij een record middagdutje van maar liefst drie uur deed… Die nacht rolde hij met slaapzak en al op zijn buik en 's ochtends lag hij zelfs op zijn zij te slapen.

En toen stond ik dus even later onder de douche... Ik had de strijkplank, strijkbout en verlengkabels uit veiligheidsoverwegingen uit de logeerkamer gehaald, Luca op het midden van een kleedje op de grond gelegd, en zijn hoofdje omringd met speelgoed zodat hij zich niet zou vervelen... Maar wat ik aantrof toen ik uit de douche stapte...? Luca was op ontdekkingstocht!

badkamer <> trap!