Hippe mama club - Wat is dit??!!

Toen Luca precies 14 weken oud was, of drie maanden zoals je dat dan gaat noemen, gingen we een weekendje weg met mijn familie. Ik had enorm uitgekeken naar dit weekend. Niet alleen vanwege de verzekerde gezelligheid, maar ook vanwege het subtropisch zwemparadijs dat het uitgekozen vakantiepark rijk was. Van een andere moeder had ik begrepen dat haar drie maanden oude zoontje in een dergelijk zwembad al snel de werking van zijn trappelende beentjes had ontdekt, en zó met babybandje en al was weggezwommen, dus ik had hoge verwachtingen van onze badje-leeg-trappelende-waterfanaat.

Gewapend met babyzwembandje, zwemluiers, en het kleinste zwembroekje dat ik ooit had gezien, stapten we dat weekend vol goede moed het subtropische klimaat van het zwembad binnen.  Het was wel even spannend om Luca zonder kinderwagen, kleertjes en warme deken mee te nemen, en een hele uitdaging om hem in het bandje te wurmen zonder dat het ding wegdreef. Maar uiteindelijk dobberde onze zoon rond in het grote zwembad… Onderuitgezakt, armen wijd en ogen groot… Verbijsterd keek hij ons aan, met een blik die zei: “Wat is dit??!!” Hij huilde niet, maar daarmee was ook alles gezegd. Van het golfslagbad naar het babybadje, van het babybadje naar het 90 centimeter-bad, Luca liet het allemaal gelaten over zich heen komen, maar er kon geen glimlachje vanaf. En denk maar niet dat ie ging trappelen… In plaats van trots voelde ik me schuldig…

Aangezien zijn twee weken oudere nichtje Lotte wel vrolijk begon te spetteren, bedacht ik dat Luca misschien wel honger had. Dus besloot ik hem onder een handdoek te voeden – wat hij ook al geen pretje vond –  zodat hij een uurtje later wel gezellig zou kunnen zwemmen. En terwijl Luca bij oma op schoot lag uit te buiken, maakten papa en mama van de gelegenheid gebruik om even met zijn tweetjes te zwemmen. Maar nog geen tien minuten later kwam mijn zusje aangerend met het dringende verzoek om nú te komen. Terug bij onze plek troffen we Luca aan op een met poep besmeurde handdoek, op een tafeltje waarnaast een boze ober mijn met poep besmeurde moeder terecht stond te wijzen. Boos wees hij ons de plek waar we Luca’s luier wél mochten verschonen, en even later lag Luca tevreden te slapen in zijn schone luier en vertrouwde rompertje.  Zíjn missie was wél geslaagd.

Maar zo snel geef ik niet op, dus de volgende dag zette ik Luca ruim een uur na zijn ochtendvoeding wederom in het gele bandje. Weer kon er geen lachje vanaf, en toen ik bij wijze van laatste poging met Luca op mijn arm onderweg was naar het bubbelbad, spuugde hij een straal vettige zure moedermelk over mijn blote schouder en bikini.

Het is duidelijk: Luca en zwemmen is geen goede combi. Nóg niet tenminste… Maar mocht onze zoon nou tóch ooit besluiten een tweede Pieter van den Hoogenband te worden, dan hebben we wél een prachtig verhaal over zijn eerste zwemavontuur.

Deze blog is eerder verschenen op www.hippemamaclub.nl

Fruithapjes

Nichtje Lotte mocht een paar weken geleden ineens fruithapjes gaan eten. Ze observeerde haar omgeving, volgde alles wat mama in haar mond stak, en kwijlde er op los… Allemaal tekenen dat ze toe was aan nieuwe smaken, aldus het consultatiebureau. Nu ging Luca al die dingen ook steeds meer doen, maar ja, zijn afspraak met het consultatiebureau is pas volgende week, als hij vier maanden en 1 week is. Na wat in het groeiboekje te hebben gelezen, besloot ik op eigen houtje met fruit te beginnen op de dag dat Luca vier maanden werd.

Dag 1: Luca houdt zijn lippen stijf op elkaar als ik de lepel met geprakte banaan naar binnen duw. Hij smakt wat, kijkt me verbaasd aan en duwt het spul met zijn tongetje weer naar buiten. Tien minuten later heeft hij 1 babylepeltje banaan per ongeluk doorgeslikt. De rest zit op zijn slabber, in de spuugdoek, of rond zijn mondje. En dan zet hij zich zo hard af dat hij op zijn kop over mijn arm hangt, met zijn rug zo stevig hol getrokken dat ik hem niet meer overeind krijg. Ik vind het wel genoeg voor vandaag... 

Dag 2: Eigenlijk mag je niet meteen van fruit wisselen, maar aangezien Luca toch niks van de banaan heeft binnengekregen, besluit ik hem eerst maar eens te laten wennen aan peer. Dat is een stuk makkelijker, schijnt... Nog steeds houdt Luca zijn lippen op elkaar, maar hij slaagt er al een stuk beter in om een deel van het fruithapje door te slikken. 

Dag 3: Tien uur ´s ochtends, net na het badje en drie uur na de eerste voeding, sla ik mijn slag. Luca is uitgeslapen, opgefrist en goedgemutst, het perfecte moment voor een fruithapje, dacht ik zo... Na een paar hapjes, die voor het grootste op en rond zijn mondje zijn geëindigd, draait hij zich ineens 90 graden om op zoek naar de borst... Lekker! En zo besluit ik dat ik voortaan niet een uurtje vóór, maar een uurtje ná de tweede voeding dat fruithapje ga geven. Gelukkig gaat het dan een stuk beter. Luca snapt nog niet dat de lepel er makkelijker ingaat als hij zijn mond open doet, maar het fruit slikt hij als zoete koek.

Dag 4:  Drie kwartier na de tweede voeding… Luca begint te jammeren in de box. Ik geef hem de speen, verschoon hem, knuffel wat met hem, speel wat met hem… Maar Luca blijft ontevreden mopperen en zijn handjes in zijn mond duwen. Om zeker te weten dat hij geen honger heeft leg ik hem toch nog maar even aan, maar zijn handjes blijken zelfs interessanter dan verse melk. Dan doe ik hem de slabber om, pak het fruit, breng de lepel naar zijn mond, en… Luca doet zijn mond wagenwijd open! Tevreden slikt hij de hap door die ik in zijn mondje stopt, en hop, daar gaat zijn mondje weer open. Wat een pret!   

En nu ligt hij lekker tevreden te kletsen op een kleedje op de grond. Kleine baby's worden groot...

Hippe mama club - Weer aan het werk

Na vijf maanden verlof mag ik aanstaande donderdag (lees:  afgelopen donderdag) weer aan het werk. Nou ja, mag… Ik zal wel moeten…

Om te oefenen was Luca vorige week al een dagje bij de gastouder. Voor het eerst was ik zes uur lang gescheiden van mijn zoon. Wat voelde dát raar… Ik had van alles gepland om die dag te doen, maar elke 10 minuten schrok ik op omdat ik Luca niet hoorde.  En het kolven, wat normaal zo makkelijk was, ging ineens voor geen druppel meer. Na een half uur had ik slechts een halve voeding gekolfd. Toen Luca die avond op bed lag, voelde ik me ronduit somber. Ik zou die zaterdag vanaf 14.00 uur een vrijgezellenfeestje hebben, en na mijn eerste twee werkdagen ook nog naar een concert gaan. Schuldgevoel overheerste en het liefst had ik het vrijgezellenfeestje afgebeld en mijn baan opgezegd.

Na manlief te hebben overladen met instructies – “Hoor je dat huiltje? Dat betekent dat... En dan moet je dus… ” en “Niet vergeten... hè?!” – stapte ik die zaterdag zenuwachtig in de auto, mijn tranen slechts met moeite bedwingend. Een paar uur later zat ik in een stoffig magazijn te kolven, en weer viel de melk slechts druppel voor druppel in het flesje. Het fotootje dat ik had meegenomen maakte dat ik me alleen maar nóg zieliger voelde, dus besloot ik de avondvoeding maar voor thuis te bewaren. Gelukkig bleek ik niet de enige moeder in het gezelschap en tijdens de barbecue met Nederland-Denemarken op de achtergrond, kwebbelden we honderduit over moeder worden, loslaten, kolven en weer aan het werk gaan. Dat luchtte op! En nadat manlief had ge-sms’t dat Luca na zijn laatste voeding moe maar voldaan in slaap was gevallen, kon ik écht gaan genieten. De rest van de avond was geweldig, en thuisgekomen kolfde ik binnen tien minuten een hele fles vol. Maar wat was ik blij toen Luca om half vijf ‘s ochtends wakker werd. En zijn intens gelukkige schaterlach toen hij mama zag, was onvergetelijk en maakte alles goed.

En terwijl de laatste uren van mijn verlof wegtikken, denk ik aan de laatste werkdag vóór mijn verlof. Die week was mijn beste vriendin overleden en ik voelde me verdoofd. Maar ik had de groep – vijf zeer moeilijk opvoedbare kinderen met een licht verstandelijke beperking – een afscheid beloofd, dus vermande ik me en probeerde niet te laten merken hoe verdrietig ik was. De kinderen hadden een prachtige collage gemaakt en toen ze ter plekke een volledig geïmproviseerd concert begonnen te geven met onder andere ‘Gelukkige baby voor jou’ (op ‘Happy birthday to you’), wisten ze zelfs een glimlach op mijn gezicht te toveren.

En ineens heb ik zin om weer te gaan werken. Hoe zou het met mijn mentorkindjes zijn? En hoe zullen de kinderen op mij reageren? Zullen ze stiekem een beetje blij zijn om mij weer te zien? En zal ik streng genoeg kunnen zijn ondanks mijn hormonen? Vast wel! En kolven? Dat kan ik altijd nog thuis inhalen…

Deze blog is eerder verschenen op www.hippemamaclub.nl

Hippe mama club - Onbeschaamde trots

Zaterdag 2 juni verscheen op www.hippemamaclub.nl de blog waarmee ik een vaste blogplaats op deze website heb gewonnen. Vanaf nu verschijnt daar iedere tweede zaterdag een blog van mij. Hierbij de blog waarmee ik heb gewonnen: De hippe mama club - Onbeschaamde trots

Het begon allemaal met een ‘ik ben geschrokken’-huiltje. Mijn twee maanden oude zoon lag al een tijdje in de box te spelen, toen hij plotseling begon te huilen. Ik pakte hem op en legde hem op mijn knieën, zodat hij zich kon vermaken door mijn gezicht te bestuderen of in zijn brabbeltaaltje tegen me te kletsen. Meestal vond hij dat prachtig, maar nu niet. Nu keek hij onrustig om zich heen, zag zijn handje, trok een pruillip en keek naar mij. Het duurde even voor ik het registreerde, maar… hij zag zijn handje! “Dat zijn je handjes, Luca”, zei ik geruststellend, terwijl ik een gevoel van vreugde voelde opborrelen in mijn borst. Mijn zoon had zijn handjes ontdekt!

Een week vol handjes kijken en kungfubewegingen later, lag Luca lekker te brabbelen toen ik een rammelaar tussen zijn vingertjes duwde. En voor het eerst, voor het allereerst, hield hij hem vast en bewoog hij hem heen en weer. Euforisch riep ik dat Harmen nú moest komen kijken, en toch wel verbaasd zag ik dat mijn man al minstens zo euforisch was als ik. Onze zoon kon een rammelaar vasthouden! Luca vond het prachtig, bewoog de rammelaar naar zich toe en sloeg zichzelf ermee tegen zijn voorhoofd. Maar het gaf allemaal niks, want drie pogingen later lukte het hem het ding in zijn mondje te stoppen. Papa en mama zwelden op van trots. Sindsdien stopt Luca alles in zijn mond wat hij in zijn handjes krijgt, van Zwitsalschuim tot opa's duim.

En terwijl Luca stapje voor stapje en handje voor handje deze wereld leert kennen, leer ik hoe het voelt om mama te zijn. Bijna beschamend vind ik het, hoe trots ik me soms voel. Want rationeel weet je dat iedere baby vanzelf ooit leert brabbelen, lachen, en zijn handjes gebruiken. Maar toch… Als het dan jouw zoon is die zomaar iets nieuws heeft geleerd... Dat kleine wondertje dat een jaar geleden nog helemaal niet bestond... Dat zo’n tien maanden geleden nog enkel een kloppend hartje in je buik was... Dat zo onbereikbaar en ver weg leek toen je het op de twintig weken echo zag rondzweven... Dat je maandenlang voelde bewegen in je buik, niet wetend of het een jongen of een meisje zou zijn... Die zomaar ineens op je buik lag, hulpeloos en klein, je vervullend met het gevoel alsof je hem al jaren kende… Die jou nog zo hard nodig heeft om elke dag te overleven… Als dat hulpeloze wondertje dan zomaar ineens weer een stapje in de ontwikkeling naar een zelfredzaam mens zet… dan word je gewoon vervuld met een ongelooflijk gevoel van trots. Een trots alsof hij zojuist de Mount Everest heeft beklommen. Een trots alsof hij eigenhandig de wereld van armoede heeft bevrijd. Het concept 'trots' krijgt gewoon een hele nieuwe dimensie als je mama bent...